1. Burden Of Proof
2. Voyage Beyond Seven
3. Kitto
4. Pie Chart
5. JSP
6. Kings & Queens
7. Fallout
8. Going Somewhere Canorous?
9. Black And Crimson
10. The Brief
11. Pump Room
12. Green Cubes
13. They Landed On A Hill
Recorded by Beppe Crovella, at Electromantic Synergy Studio, San Sabastiano da Po, Italy; August, 2012
Released: 2013
John Etheridge: electric guitar
Roy Babbington: bass guitar
John Marshall: drums and percussion
Theo Travis: tenor sax, flute, Fender Rhodes piano
Nadat de band met daarin Roy Babbington eerst een live-album had afgeleverd, ‘Live Adventures’, was het nu tijd voor een studio-album. ‘Burdon of Proof’ wordt daarmee de opvolger van ‘Steam’. Dat is een album met relatief korte composities. Dat zet door op het nieuwe album: dertien composities in lengte tussen de één (!) en zeven minuten.
Meteen al bij het openingsnummer valt de rol van de basgitaar op, die is prominent in het geluidsbeeld neergezet én er valt nog iets op: Travis speelt nu ook Fender Rhodes piano! Etheridge haalt wederom prachtig klanken uit zijn gitaar, klanken met een mooi open en helder geluid. Hij kan, desgewenst, ook een flinke bak herrie uit het instrument toveren. ‘JSP’ is Marshall’s opvolger van ‘Four Gongs, Two Drums’, voor een drummer een relatief zacht werk. En dan komen we bij een ode Hugh Hopper met een prachtige uitvoering van diens ‘Kings & Queens’. Travis speelt fluit en dan krijgt dit nummer plotseling een heel andere lading en gaan we ook met Hopper naar de film. ‘Fallout’ is het langste nummer en lijkt wel een beetje op werk van… Gong! Daar is helemaal niets mis mee, integendeel. ‘Black and Crimson’ begint met Fender Rhodes en ook dit begin is weer schitterend gedaan. Etheridge, een veelzijdig gitarist, zet hier een beetje de vloeiende toon van Holdsworth neer en daarmee haken we, qua album, zelfs aan op ‘Bundles’. Dat deden we eigenlijk al vanaf het begin, want als er een ding duidelijk is, is dat ‘Burdon of Proof’ meer klinkt als de ‘oude’ Soft Machine. Maar dat moest dus nog wel even bewezen worden….
“The Brief’ is een nieuw gevecht tussen Marshall en Etheridge. ‘Pump Room’ is wat ze vroeger – jaren zestig – heavy blues zouden noemen. Het pompt hier inderdaad aardig. ‘Green Cubes’ zijn een soort toverstenen, er gebeurt van alles, beetje ongrijpbaar, maar dan wordt het tempo opgevoerd, neemt Etheridge zijn meest gemene gitaar, blaast Travis tenor en pompt Babbington door en door en door. Met zoveel ‘geweld’ moet het laatste nummer wel rustig zijn. Ook een Soft Machine-traditie. We horen Rhodes, loops, gitaar-echo’s en langzaamaan treed de verstilling in en eindigt het album.
Bewijslast te over dus. Met ‘Burdon of Proof’ levert Soft Machine Legacy misschien wel het sterkste album in hun historie af. Ze bewezen daarmee door te kunnen als de enige échte Soft Machine en aldus geschiedde. ‘Hidden Details’ is zo mogelijk zelfs nog beter, maar dan heet de groep gewoon weer Soft Machine. Terecht!