1. Clarence in Wonderland
2. We Know What You Mean
3. Bossa Nova Express
4. Hope For Happiness
5. Disorganisation
6. We Did It Again
7. Why Are We Sleeping?
8. I Should've Known
9. That's How Much I Need You Now
10. I Should've Known
11. A Certain Kind
Recorded: 1-8 : Middle Earth, Covent Garden, London, UK, September 16, 1967
9-10 : Middle Earth, Roundhouse, Chalk Farm, London, UK, May 1968
11 : unknown, Autumn 1967
Released: 2006
Kevin Ayers: bass, guitar, vocals
Mike Ratledge: organ
Robert Wyatt: drums, vocals
Bob Woolford nam niet geheel toevallig de concert(en) op: tracks 1-8 op 16 september 1967, tracks 9 en 10 in mei 1968. Woolford heeft de concerten op een primitieve manier vastgelegd met een tapedeck, maar wel met gebruik van twee microfoons. Na het ontdekken van de tapes was Michael King van Cuneiform Records enigszins teleurgesteld, omdat hij ze niet meteen kon gebruiken, er was nogal wat te restaureren en dat kon met de techniek van dat moment niet of moeizaam. Tien jaar later was de (digitale) audiorestauratie sterk verbeterd. De tapes konden worden overgebracht naar een computer en vervolgens digitaal bewerkt, Digitaal geluid kan op veel meer manieren worden aangepast. Daardoor konden enkele computertovenaars een best goed klinkende cd afleveren. Het hele proces is uitgelegd in het cd-boekje. Drie tracks hadden een vervormde zang en konden niet worden hersteld: 'A Certain Kind’, ‘Lullaby Letter' en That's How Much I Need You Now'. Toch geeft deze cd je een goede indruk van hoe de concerten van Soft Machine in 1967 klonken. Vergeleken met de nogal popsongachtige opnames van ‘Jet Propelled Photographs’ is dit "the real stuff": de korte songs uitgerekt tot lange, voorzien van improvisaties, orgelsolo's en gesierd met zang van Ayers en Wyatt. Ayers speelt live zowel basgitaar als elektrische gitaar.
Het concert begint vrij gemoedelijk met 'Clarence in Wonderland' en 'We Know What You Mean', beide gezongen door Ayers met zijn ietwat zwoele stem. 'Bossa Nova Express is geschreven door Ayers, maar is in feite een lange orgelsolo van Ratledge. Zijn orgel klinkt bijna vriendelijk, maar wees gewaarschuwd! 'Hope for Happiness' is de band op stoom: Wyatt begint te scatten/rappen en na de eerste regels geeft Ratledge een lange, furieuze en gillende orgelsolo. Ayers is bij dit werk overgestapt op bas en dat geeft het geluid meteen meer diepte, maar door het mindere geluid een wat rommelige diepte. Je kunt je anno nu bijna niet meer voorstellen dat de geluiden die we hier horen in 1967 totaal nieuw of vreemd waren voor het publiek. Ratledge laat in 'Disorganisation' een ‘far out’ geluidsperspectief horen. De titel verklaart veel, de dis-organisatie is een reis naar elektronische muziek. 'We Did it Again', duurt net geen zes minuten. Dat maakt het werk dat live wel een half uur kon duren een korte. 'Why Are We Sleeping' is opnieuw een song met gemeen klinkend orgel. 'I Should've Known' krijgt een lange orgelsolo. Ratledge hield van langere tracks want dan kon er/hij meer. Het nummer eindigt met een drumsolo van Wyatt en is tevens het einde van het septemberconcert.
Soft Machine live in 1967 is een belevenis, maar een totaal andere ervaring dan met name het eerste album. Dat was voor menigeen al muziek uit uit een andere wereld, de concerten zijn dat helemaal. Als deze cd in de jaren zestig zo was uitgebracht weet ik niet wat ermee gebeurd zou zijn.
De twee tracks uit mei '68 laten een strakker klinkende Soft Machine horen met beter klinkende baspartijen van Ayers. Je hoort nu al dat hun geluid zich enorm heeft ontwikkeld. 'I Should've Known' is een geweldig nummer, ruim zes minuten, met een lange én fijne orgelsolo. 'A Certain Kind' klinkt bijna als de in de studio opgenomen versie ervan en dus als een korte popsong.
Als verrassing is er een "short secret track" toegevoegd. Hierin hoor je Wyatt en Ayers à-capella "We Did it Again" zingen. Ayers zingt de titel en tevens de songtekst, Wyatt vlecht al improviserend zijn teksten er overheen.
'Middle Earth Masters' kwam in 2006 als een grote verrassing. Het is een geweldige ontdekking en bijna een must om als Soft Machine fan te hebben en naar te luisteren. Stel je deze muziek voor in 1967. Soft Machine was de muziektijd echt vooruit. Phil Manzanera (Roxy Music o.a.) zegt het zo: "Soft Machine were the grooviest, coolest psychedelic band of the era..."