CD1
1. A Certain Kind
2. Save Yourself
3. Lullabye Letter
4. Hope For Happiness
CD2
1. Introduction
2. Facelift
3. Moon In June
4. Clarence In Wonderland
5. Mousetrap
6. Noisette
7. Backwards
8. Hibou, Anemone And Bear
9. Improvisation
10. Esther's Nose Job
11. Eammon Andrews
12. Mousetrap (Reprise)
CD1 recorded: Ce Soir On Danse, Guy Beart's "Bienvenue" July 1967, Broadcast On August 25th 1968 ORTF
CD2 recorded: Le Bataclan, Paris, France June 25th 1969 ORTF
Released 2021
Robert Wyatt: drums, vocals
Mike Ratledge: organ, piano
Kevin Ayers: bass, vocals (cd 1)
Hugh Hopper; bass (cd2)
We beginnen met die laatste. We zijn in juni 1969 in Frankrijk met de Soft Machine rondom ‘Volume Two’ en op weg naar ‘Third’. Op het menu staan dan vooral stukken van ‘Volume Two’, maar ook één die nooit op een officieel album verschenen is, ‘Clarence in Wonderland’. Daarnaast al een blik in de toekomst met ‘Facelift’, ‘Moon in June’, ‘Mousetrap’, ‘Backwards’, ‘Noisette’, allemaal op ‘Third’ en dan is er natuurlijk ‘Eamonn Andrews’. Die was er bijna altijd bij. Ondanks het feit dat het soms beroerd klinkt is dit toch een waardevolle opname van een band in transitie. De stukken die we zouden leren kennen mét blazerssectie of met Elton Dean worden hier is trio gespeeld. Wyatt zingt nog soms, maar zijn stem verdrinkt wat in geluid en klinkt als ergens van ver weg in de echoput. In de tijdlijn komt dit album na ‘Live at the Paradiso’ en dan hoor je meteen de ontwikkeling die Soft Machine doormaakte. Je snapt dan goed dat ze niet willen blijven hangen in trio-setting, maar wegen zoeken om de muziek te verrijken of andere input te geven.
In tegenstelling tot de tweede cd met 78 minuten is de eerste met 25 minuten nogal kort. Maar ook dit is een bijzondere, het is een van de weinige live-opnames met Kevin Ayers op bas en een van de weinige opnames van het trio uit de beginperiode van Soft Machine. We moeten zelfs nog terug naar de tijd vóór ‘Middle Earth Masters’. Daarmee is deze set de oudste (!) live-set van Soft Machine. Wat er te horen is vinden we later terug op ‘Volume One’. Het is een prima concert. Een paar dingen vallen op. Robert Wyatt zit er soms naast qua zang, is soms een beetje buiten adem zelfs. Dat is allemaal hoogstwaarschijnlijk te wijten en het feit dat er toen nog geen monitor-systeem op het podium stond en de band loeihard speelde. Hij kon zich letterlijk niet zelf horen en moest behoorlijk hard werken om de rest bij te benen. Wat tevens opvalt is het ‘conventionele’ orgelgeluid van Mike Ratledge, hier heeft hij nog geen scheurende Lowrey. Kevin Ayers speelt prima bas, zingt mooi mee, maar heeft nergens de eerste stem, zoals soms op ‘Volume One’. Wat je meteen hoort is dat The - dat stond toen nog voor de naam - Soft Machine de nummers aan het uitrekken is. ‘Lullaby Letter’ duurt al bijna acht minuten. ‘Hope For Happiness’ iets meer dan elf. Dat komt door lange orgelsolo’s en in ‘Hope for Happiness’ door een lang gedeelte met een wisselwerking tussen drums en bas. Het geeft meteen de beperking van de bezetting aan, het meeste, melodieuze werk moet komen van orgel en zang.
Het Franse publiek. altijd al groot fan van Soft Machine, is enthousiast en ik ook. Deze twee cd’s zijn ondanks de soms wat matige geluidskwaliteit, dat is het ambivalente hier, toch een mooie en zeker bijzondere bouwsteen in het overzicht van Soft Machine.