1. Hulloder
2. Dada was here
3. Thank You, Pierrot Lunaire
4. Have You Ever Been Green?
5. Pataphysical Introduction Pt II
6. As Long As He Lies Perfectly Still
7. Fire Engine Passing With Bells Clanging
8. Hibou, Anemone and Bear
9. Fire Engine.... (reprise)
10. Pig
11. Orange Skin Food
12. A Door Opens and Closes
13. 10:30 Returns to the Bedroom
Recorded: March 29th, 1969, at the Paradiso, Amsterdam, the Netherlands
Released: 1995
Robert Wyatt: drums, voice
Hugh Hopper: bass
Mike Ratledge: piano, organ
ook bekend als:
- Turns on Paradiso
- William
- Soft Machine
- Live in Amsterdam 1969
Ik wist natuurlijk dat ik net een illegale cd, een bootleg, had gekocht, maar het verhaal van dat concert en de releases blijkt nogal vreemd. Hugh Hopper beschrijft dat namelijk zelf het in het boekje bij de enige geautoriseerde release op BluePrint (Voiceprint) (1995). Iemand in het publiek nam het concert op en vroeg de band of ze bezwaren hadden tegen het uitbrengen ervan. Natuurlijk hadden ze dat! Desondanks deed die man dat toch en verdiende er waarschijnlijk ardig aan, want juist dit concert bleek populair. Geen geld voor de band, iets dat eigenlijk wel had gemoeten. En, zoals het gaat met bootlegs, iemand anders maakt een kopie van de lp of cd en brengt die zelf opnieuw uit, andere naam soms nog, andere verpakking. Niet meer te stoppen.
Frank Zappa, die ook behoorlijk last van bootleggers had, kwam met een onverwachte oplossing: "Beat the Boots". Hij koos een aantal favoriete bootlegs en bracht die zelf uit. Kan niemand wat tegenin brengen natuurlijk. Blueprint deed voor Soft Machine hetzelfde. Daarom kregen we in 1995 nog een release van het Paradiso-concert, maar dit keer een officiële. Hugh Hopper: “Our turn now, fellas… “ Gelukkig kregen we met deze release nu ook een wat beter geluid en dat is een heavy geluid vol fuzzpedalen van zowel orgel als bas. Hopper speelt evenveel solopartijen op zijn bas als Ratledge op zijn orgel. Wyatt vult de rest van de ruimte in met drums en soms zingt hij met zijn typische en stem. Die stem stem verdrinkt af en toe in het geweld van fuzzpedalen en zit er daarom soms naast, maar in de zachtere passages is zijn stem helder en melodieus. Soft Machine speelde in deze fase zo hard dat de drie heren zelf oordoppen droegen. Hard moest vond men, want alleen zo kon het publiek Soft Machine compleet beleven.
Het eerste deel van het concert begint met 'Rivmic Melodies'. Prachtig, ook al omdat dit deel later nauwelijks nog gespeeld werd. Waarom niet is onbekend, misschien omdat ‘Rivmic Melodies’ iets complexer is en niet de 'drive' heeft die Esther heeft? Bijzonder in Paradiso is dat de brandweerwagen twee keer langskomt met sirenes aan, het vuur was blijkbaar nog niet gedoofd. En als je plezier hebt ga je niet om 10.30 uur naar bed, ook al is het allang tijd geweest. Liever ga je nog even door. Het nummer duurt dan ook ruim tien minuten en bevat een lange en echte drumsolo. Soms maakte Wyatt een parodie op drumsolo’s en speelde hij steeds hetzelfde patroon, een beetje als 'I did it again... and again... and again.’
‘Live at the Paradiso’ is een van de betere live-opnames van Soft Machine in trio-bezetting. Als je er een zou moeten kiezen zou het deze moeten zijn, vooral omdat de muziek hier fris en levendig is, vibrerend en zeker geen sleur. ‘A door opens…”
p.s. Eén vraag: wat doet Elton Dean op de achterkant van het officiële boekje? Hij zat toen niet in de band. Waarom gebruikte Voiceprint niet een van de vele foto's van Wyatt’s broer Mark (Ellidge)? Een deur gaat dicht...