de Japanse versie
1. The Floating World
2. Bundles
3. Land Of The Bag Snake
4. Ealing Comedy
5. The Man Who Waived At Trains
6. Peff
7. North Point
8. Hazard Profile (Part One)
9. J.S.M.
10. Riff III
11. Song Of Aeolus
12. Penny Hitch (Coda)
Recorded: January, 29th 1975, at the Post-Aula, Bremen-Horn, Germany
Released: 2006
Allan Holdsworth: electric guitar, violin
Mike Ratledge: Fender Rhodes, Lowrey organ, synth.
Karl Jenkins: oboe, soprano sax, recorder, electric & accoustic piano
Roy Babbington: 6-string electric bass
John Marshall: drums, percussion
Op het programma in Bremen geen gouwe ouwe en slechts één compositie van ‘Seven’. Het was vooral nieuw werk dat de fans, de bezoekers kregen. Je hoort aan de manier waarop de band speelt dat ze er zin in hebben het nieuwe materiaal te spelen. Misschien daardoor vind ik ‘Floating World Live’ beter nog dan ‘Bundles’. Tijdens het concert wordt gespeeld met passie, vuur en energie. Een studio-opname is dan toch iets uh… netter.
Het concert begint met ‘The Floating World’. Dat betekent minimal piano iets dat klinkt als een blokfluit. Aan het eind wordt door de percussiebijdragen van Marshall langzaam een spanning opgebouwd. En dan: echo’s. Holdsworth zet de zaak in beweging door zijn eerste bliksemsnelle gitaarsolo. ‘Bundles’-tijd. Hij laat het tempo zakken als hij ‘The Land of the Bag Snake’ nadert, maar in feite geeft hij één lange solo. ‘Ealing Comedy’ is Babbington’s bassolo. Soms speelt hij zijn 6-snarige bas als een ‘gewone’ gitaar en, gelukkig voor ons, gebruikt hij soms ook het oude, vertrouwde fuzzpedaal. Babbington laat een harmonische bassolo te horen. Het klinkt geweldig. ‘The Man Who Waved at Trains’ blijkt plotseling een viool bij zich te hebben en die bespeelt hij prachtig. Natuurlijk is dit Holdsworth. Die staat weliswaar bekend als duivelsgitarist, maar kon ook uitstekend viool spelen. Jammer is dat hij dat echter niet doet op ‘Bundles’, dat had waarschijnlijk prachtig geklonken. Ik vond de ‘Bundles’-versie van deze compositie al mooi, maar deze is nog beter. We deze in ieder geval nu. In ‘Peff’ geeft Jenkins een eerste hobo-solo. Het nummer eindigt niet zo dramatisch als op het album.
Door Holdsworth aan de line-up toe te voegen is Jenkins plek wat minder dominant geworden. Dat geeft een evenwichtiger geluidsspectrum. Ratledge, die schoon genoeg had van de klank van zijn Lowrey-orgel had inmiddels een synthesizer aan zijn apparatuur toegevoegd. Die is goed te horen in ‘North Point’. Halverwege het concert horen we ‘Hazard Profile’, maar alleen deel één. ‘J.S.M.’ is een lange drum- en percussiesolo. Drumsolo’s zijn meestal te lang en daardoor zelfs saai. Zelfs een uitstekend drummer als Marshall kan niet de volle tien minuten blijven boeien. ‘Riff III’, de uitbreiding van de ‘Riff’s is bijna een funky track. Zo rond 1975 is dat niet heel bijzonder en bijna gebruikelijk in de jazz-rock. Met de funk gaat Holdsworth in de versnelling.
‘Song of Aeolus’ werd niet opgenomen voor ‘Bundles’, maar verscheen een album later, op ‘Softs’. Hier blijkt dat het werk al langer meeging. Opvolger John Etheridge doet het prima in de versie op ‘Softs’, maar – sorry John – dit is de betere variant. ‘Endgame’ klinkt als een groepsimprovisatie op een stevige ritmische basis. De rust in de band en het publiek keert terug met ‘Penny Hitch’ en dan is het concert voorbij.
Het concert dat Soft Machine in Bremen gaf is een geweldig concert van een geweldige band. Deze Soft Machine reïncarnatie was een sterke en levendige met enorme potentie. Echter, zoals altijd bij Soft Machine lag er weer een vertrek op de loer. Holdsworth kreeg een aanbod van drummer Tony Williams dat hij eenvoudigweg onmogelijk kon afslaan en vertrok dus. Gelukkig met het advies voor wie zijn opvolger zou kunnen zijn. Holdsworth liet Soft Machine achter met een aantal schitterende concerten en een mooi album. Wat wil je nog meer?