Zelfde concert op DVD
Andere cd-versie van het concert in Parijs, 2021 (geen dvd, minder goed geluid)
CD 1 (disc 1)
1. Eamonn Andrews
2. Mousetrap
3. Noisette
4. Backwards
5. Mousetrap (reprise)
6. Out-Bloody-Rageous
7. Facelift
8. Slightly All The Time
9. Moon in June/vocal improvisation
10. Esther's Nose Job/Pigling Bland
DVD (disc 2) **
1. Eamonn Andrews
2. Backwards
3. Mousetrap (reprise)
4. Out-Bloody-Rageous
5. Facelift
6. Vocal improvisation
7. Esther's Nose Job/Pigling Bland
audio bonus material: entire concert (audience recording)
CD 2 (disc 3)
1. Facelift
2. Moon In June
3. 12/8 Theme
4. Drum solo
5. Esther's Nose Job/Pigling Bland
CD 1 & DVD: Recorded at Théâtre de la Musique, Paris, France, March 2, 1970. Licensed from I.N.A.
CD 2: Recorded at Concertgebouw, Amsterdam, The Netherlands, January 17, 1970.
released: 22 maart 2022
Elton Dean: alto sax, saxello
Lyn Dobson: soprano and tenor sax, flute, harmonica, vocals
Hugh Hopper: bass
Mike Ratledge: Hohner Pianet, Lowrey Holiday Deluxe organ
Robert Wyatt: drums, vocals
* Van het concert in Parijs is eerder al een dvd uitgebracht: Voiceprint, 2008. Deze heeft een andere volgorde en een intermezzo/aankondiging.
Opvallend is dat Aymeric Leroy's tekst uit de dvd van 2008 met een kleine aanvulling in zijn geheel opnieuw gebruikt wordt voor de cd/dvd van 2022.
** De andere cd-versie van deze uitgave (London Calling) betreft er een met het geluid uit het publiek, eigenlijk het bonusmateriaal van de dvd uit 2022.
Het kwintet bestond maar drie maanden en tot 2000 was er geen enkel materiaal van deze bezetting. Deze set is inmiddels de derde (!). Het eerste album met kwintet is ‘Noisette’, opgenomen in Fairfield Hall, 4 januari 1970. De tweede ‘Breda Reactor’, opgenomen op 31 januari 1970 in Breda. De derde in de rij is het album waar we het hier over hebben. Dan is er ook nog ‘Backwards’, dat eigenlijk een verzamelalbum is. Op die cd staat voorop een foto van Dobson, maar hij doet eigenlijk maar mee op twee van de zes tracks. Overigens horen we zowel Dobson als Dean separaat op het album ‘Live 1970’.
Terug naar ‘France & Holland’. Laat ik beginnen met de naam, die klopt niet. Niet-Nederlanders hebben het vaak over Nederland als Holland, maar Holland is slechts 2/12 deel van het land. Sinds 2019 heeft de regering richting het buitenland afgesproken ons land alleen nog als The Netherlands te benoemen. Blijkbaar is dat nog niet bij iedereen doorgedrongen. ‘France & The Netherlands’ had het dus moeten zijn.
De foto’s zijn prachtig, maar de tekst in het boekje is bijna dezelfde als die van de dvd uit 2008… Cd1 en de bijbehorende dvd zijn namelijk niet nieuw. Wel het geluid op de cd, maar niet de beelden. Het Engelse Voiceprint bracht al in 2008 (!) dezelfde beelden uit op dvd. Die dvd is een verwarrende, want de volgorde van spelen komt niet overeen met dat wat er op de hoes staat. De verdeling volgt de uitzendingen van Pop2 (Pop Deux) in respectievelijk deel 1 en 2. Als je goed oplet zie je dat Hopper begint in zijn T-shirt, maar later zijn vest aanheeft. Dat hoort andersom te zijn, maar soit. Cuneiform ‘corrigeert’ de volgorde en heeft ook het onnodige gegil verwijderd. Dat was er eerder random in gemonteerd. Dat het sterk headbangende publiek eerder in extase was dan het uitgilde laten de beelden wel zien. Soft Machine speelt geweldig. Wat een band was dat toch. Anno nu nog steeds sterk onderschat, toen een unieke band, met dito geluid. Deze muziek hoorde je nergens anders. De cameraman heeft blijkbaar een voorliefde voor Wyatt’s haar, want hij zoomt daar regelmatig op in en dat terwijl anderen aan het soleren zijn. Dat had ik dan liever gezien. Ik wordt ook wat onrustig van de beelden van ver achter het podium. Leuk voor een keer, maar we keren er steeds weer terug. We mogen blij zijn met de schaarse beelden van Soft Machine, maar al met al vertoont de dvd een onrustig beeld. En dan nog iets. Die dvd van Voiceprint is veel helderder in beeld en daarom prettiger om na te kijken. Er valt dus nog wel wat op deze release te merken dus.
Dat geldt niet of wel, dat is maar hoe je het bekijkt, voor de muziek, die is gewoon goed. De stukken van ‘Volume Two’ en wat niet veel later ‘Third’ zou worden, worden met passie en verve gespeeld. Soft Machine is in deze fase duidelijk een jazzband met rockinvloeden. Er wordt veel en lang gesoleerd en de thema’s vliegen je om de oren. Een beetje uit die toon valt dan de verbale improvisatie van Wyatt. Eenmaal in de sfeer van het concert vind ik dit niet zo heel passend meer. Ik snap inmiddels, gezien de ontwikkeling, dat zang (& mondharmonica) niet echt meer in het neergezette geluidsbeeld passen. Hoezeer ik ook een voorkeur heb voor Wyatt als zanger en als muzikant is zijn zangpartij hier niet meer op zijn plek.
Helemaal nieuw is cd2 met een deel muziek opgenomen in het Concertgebouw, Amsterdam, the Netherlands. Hier staat het wel goed. We horen een beetje dezelfde muziek, dit concert is echter twee maanden eerder opgenomen en wel op 17 januari. Daarmee valt die opname net tussen die van ‘Noisette’ en ‘Breda Reactor’. De thematiek is hetzelfde, de solo’s – natuurlijk- heel anders. Het concert klinkt verrassend goed en is daarmee dé aanwinst van deze set.
‘Facelift France & Holland’ is dus een "mixed bag" met oud en al bekend werk dat opgepoetst is en een deel(tje) iets nieuws. Toch is het een mooie set om erbij te hebben. In ieder geval ga je allebei de dvd’s weer eens kijken om dan te verzuchten “Wat een band is dit toch!”