1. Hazard Profile parts 1-5
2. Gone Sailing
3. Bundles
4. Land of the Bag Snake
5. The Man Who Waved at Trains
6. Peff
7. Four Gongs, Two Drums
8. The Floating World
Recorded: July 1974 at CBS Whitfield St Studios, London
Released: 22 March 1975
Roy Babbington: bass guitar
Allan Holdsworth: electric, acoustic and 12 string guitar
Karl Jenkins: oboe, piano, electric piano, soprano sax
Mike Ratledge: organ, electric piano, synthesizer
John Marshall: drums, percussion
with:
Ray Warleigh: alto & bass flute (on 8)
Door Holdsworth aan de line-up toe te voegen ontstond een nieuw, frisser én agressiever geluid. een geluid dat beter bij de tijdgeest paste. Het was lang geleden dat er een gitaar te horen was bij Soft Machine. Daarvoor moet je terug naar de beginperiode en zelfs eerder. In 1967 speelde Daevid Allen gitaar, maar het album met zijn - naar eigen zeggen matige - gitaarspel erop werd nooit officieel uitgebracht. Merkwaardig genoeg behoren juist die opnames, 'Jet Propelled Photographs' en ga zo maar door, tot de meest – doorgaans illegaal - uitgebrachte Soft Machine-albums ooit. Kevin Ayers speelde gitaar op ‘The Soft Machine' (eerste album) en Hugh Hopper een klein beetje op ‘Volume Two’, daarna was het voorbij voor de gitaar binnen Soft Machine.
Behalve die gitaar was nog iets met het nieuwe album, het had geen nummer! We hadden natuurlijk 'Eight' of zoiets verwacht, maar het werd 'Bundles'. Nog iets: het album had niet de bekende saaie of weinig zeggende hoezen, maar een klein kunstwerkje. In een prachtige tuin wordt een duif losgelaten door een oudere man met snor. Symbolisch? Dat zou best kunnen. Het album laat namelijk een soort bevrijde Soft Machine horen. De duif, Holdsworth(?), gaat er meteen als een speer vandoor. Letterlijk!
‘Bundles’ begint met luidende klokken, drums en dan duiken we de langste track ‘Hazard Profile’ in. Holdsworth speelt inderdaad als het licht, er komt zelfs een wolkbreuk aan noten uit zijn gitaar stromen. Die houdt lang aan, maar er komt - even - een moment om adem te halen, daarna gaat het tempo weer fluks omhoog. Na Holdsworth geeft Ratledge een synthesizersolo. Wat een nummer. Lp-kant A sluit af met rust. Holdsworth is ‘Gone Sailing’ en neemt zijn akoestische gitaar mee op de boot. Na zo'n hectische aanpak moet je wel even tot jezelf komen en een frisse neus halen.
Na een korte pauze zijn we klaar voor lp-kant twee (cd track 7) en daarmee het titelnummer: ‘Bundles’. Dat begint als ‘Hazard Profile’ maar is ingetogener en klinkt daarom misschien meer als een groepsspel. Dat geldt ook voor 'Bag Snake'. In feite vind ik deze twee tracks iets beter nog dan ‘Hazard Profile’, omdat ze meer in balans zijn. 'Waving at Trains' (uitstekende titel van Marshall) moet inderdaad zachtjes gebeuren. Het nummer maakt gebruik van prachtige percussie op de achtergrond en een felle hobo-solo. Er wordt eerst rustig gewuift, maar dan gaat het zwaaien over de top in de aangesloten track 'Peff'. Deze twee tracks lijken qua klank het meest op het voormalige Soft Machine. Wellicht omdat ze geschreven zijn door Mike Ratledge? ‘Four Gongs and Two drums’ is een percussie/drum-solo. Marshall geeft zijn solo zelfs een oosters tintje mee. De afsluiter, 'The Floating World’, is een bekende in Soft Machine's stramien: een werk met repetitieve klanken. De vloeiende of drijvende wereld wordt uitgevoerd met een scala aan dwarsfluiten, bespeeld door Ray Warleigh, een vriend van een van de groepsleden. Het is een prachtig, verstild stuk, dat noodzakelijk is na het 'geweld' van alle tracks daarvoor.
Met een nieuwe gitarist, nieuw elan en nieuwe looks is ‘Bundles’ is een zeer sterk album. Zelfs vele jaren later is dat nog steeds zo. Het album heeft iets bijzonders, maar bleek helaas meteen een hoogtepunt in de historie. Daarna gebeurt er van alles, stapt Holdsworth op, gevolgd door Ratledge en vinden er andere wisselingen plaats. Zo glijdt Soft Machine vervolgens langzaamaan weg in nietszeggendheid en daarmee anonimiteit.