CD 1
1. Eamonn Andrews
2. Mousetrap
3. Noisette
4. Backwards
5. Mousetrap (reprise)
6. Hibou Anemone & Bear
CD 2
1. Facelift
2. Moon In June
3. 12/8 Theme
4. Drum Link
5. Esther's Nose Job
6. Pigling Bland
7. Cymbalism
8. Out-Bloody-Rageous (excerpt)
9. Esther's Nose Job (reprise)
10. We Did It Again
Recorded: January, 31st, 1970 at Het Turfschip, Breda, the Netherlands
Released: 2004
Lyn Dobson: tenor & soprano sax, flute, harmonica and voice
Elton Dean: alto sax, saxello
Mike Ratledge: electric piano, organ
Hugh Hopper: bass guitar
Robert Wyatt: drums, voice
De eerste negen tracks zijn in dezelfde volgorde als het concert op ‘Noisette’, maar voordat het eindnummer, ook hier 'We Did it Again', wordt gespeeld, krijgen we nog vier andere composities te horen: ‘Pigling Bland’, ‘Cymbalism’, ‘Out-Bloody-Rageous’ en ‘Esther's Nose Job–reprise’.
De eerste cd is met drieëndertig minuten kort te noemen. Het concert begint met ‘Eamonn Andrews’. Deze versie wijkt (gelukkig) af van de ‘Eamonn’ op ‘Noisette’, Dobson speelt hier dwarsfluit en Hopper heeft een goede bas-avond, met een heftig basgeluid en fuzz-bass "all over". Halverwege spelen beide houtblazers, Dean en Dobson, solopartijen en klinkt er wat elektronische vervorming met hulp van een wah-wah pedaal. Het is niet makkelijk om te horen wat er precies gebeurt, maar het klinkt in ieder geval wel zo. ‘Mousetrap’ wordt dynamisch gespeeld, Hopper blijft zijn extreme fuzz gebruiken en ja, daar is dat wah-wah saxofoongeluid weer. Deze live-tracks zijn zoveel levendiger dan de vaak wat ‘cleane’ studiotracks. Dit is het echte werk! Soft Machine stond bekend om het harde geluid. De musici hadden allemaal oordoppen in en het was daarom niet eenvoudig om een juiste geluidsbalans te krijgen. Daarbij moesten de houtblazers zeker ook versterkt worden. Een nieuwigheid om dat te realiseren was 'the Bug' (afgebeeld op de achterkant van het boekje). Die deed inderdaad precies want een ‘bug’ doet, tenminste naar de moderne betekenis van het woord, namelijk “storen” en/of “uitvallen. Door het harde spel en de ‘storingen’ was het live-geluid nogal ruw. Dat wetende verbaas je je over het geluid van dit concert, zeker als je ook nog bedenkt dat de opnames plaatsvonden met primitieve apparatuur. In ‘Backwards’ speelt Dobson dwarsfluit, dat is na ‘Noisette’ een vertrouwde klank. Een kleine verrassing krijgen we als, Wyatt aan het einde van ‘Hibou Anemone and Bear’ gaat zingen.
Het was een prima eerste helft. Tijd voor de pauze. De tweede set is iets langer, rond de vijfenvijftig minuten. Er wordt een lange versie van ‘Facelift’ uitgevoerd met daarin orgel- , fluit- (dank Roland Kirk) en altsaxsolo. ‘Moon in June’ is ook hier instrumentaal met wederom een lange orgelsolo. ‘12/8 Theme’ werd, net als in Croydon, ook in Breda uitgevoerd, met veel solowerk van Dean en Dobson. Wyatt geeft een van zijn kleine, anti-drum-solo-demonstraties voordat Esther haar ‘Nose Job’ kan doen. Bijzonder is dat Wyatt nu zingt, ergens op de achtergrond, maar toch... Nieuw en onverwacht is ‘Pigling Bland’, een compositie die pas twee jaar later op 'Fifth' zou verschijnen. ‘Cymbalism’ is een collage van geluiden, zang, fluiten en bekkens; alles gehuld in echo’s. Het geluidsexperiment is de opmaat voor een vroege live versie van ‘Out-Bloody-Rageous’. Het nummer begint, maar de dwarsfluitecho's klinken nog steeds. En dan komt Esther nog even terug om het concert af te sluiten. Als toegift wordt 'We did it Again' uitgevoerd, een beetje zoals de Noisette-versie, maar dit keer erg kort. Toch gaat het publiek uit zijn dak.
‘Breda Reactor’ is het verslag van een geweldige concert. Ik wilde dat ik er toen bij had kunnen zijn in het beroemde Bredaase Turfschip, maar toen woonde ik er nog niet (nu niet meer). Ik ben blij met dit concert en verbaasd dat we nu überhaupt twee kwintetoptredens hebben. Dat deden ze toch maar mooi weer!