Eerste cd-uitgave (met minder tracks)
1. Fanfare
2. All White
3. Slightly All The Time
4. MC
5. Drop
6. Stumble
7. One Across
8. As If
9. Riff
10. Gesolreut
Recorded: July, 20th 1972 for BBC Radio 1 In Concert at the Paris Theatre, London.
Released: 1994/2005
Hugh Hopper: bass
Karl Jenkins: keyboards, woodwinds
John Marshall: drums
Mike Ratledge: keyboards
Het eerste concert in de nieuwe samenstelling, juni ‘73, was op zijn minst gezegd bijzonder. Soft Machine stond er op het programma naast Robert Wyatt’s Matching Mole en naast de nieuwe groep van Elton Dean, Just Us. In juli '73 werd Soft Machine gevraagd voor nieuwe opnames voor de BBC. Dat concert krijgen we hier te horen. In 1994 verscheen het concert via Windsong (BBC) op cd onder de wat verwarrende naam 'Live in Concert'. Een jaar eerder (1993) was er ook al een cd van Windsong verschenen met precies dezelfde naam, andere hoes. Nadere inspectie was nodig om te ontdekken dat het om twee verschillende concerten - 1971 en 1972 - ging, verschillende bands ook. Hux bracht beide albums opnieuw uit, andere hoezen en meteen ook maar andere, duidelijkere titels. De eerste werd 'Soft Machine & Heavy Friends', de tweede, deze, 'Soft Stage, BBC in Concert 1972'.
‘Soft Stage’ is opnieuw een bijzonder document, namelijk het laatste live-concert waarop Hopper te horen is, even afgezien van ‘Six Album' natuurlijk. Echter toen dat album in de winkels lag was Hopper al weg.
Dit BBC-concert begint met een nieuwe, korte compositie: ‘Fanfare’. Een fris geluid waait Soft Machine binnen, want Jenkin s speelt baritonsax. Die hadden we nog niet eerder gehoord. Ratledge speelt er minimal-achtige pianothema’s bij. Na een foutje van Jenkins wordt ‘All White’ ingezet. Het algehele geluid is helder, maar Hopper’s bas is hier een prachtig, diep anker. Het tweede nieuwe instrument wordt geïntroduceerd, de hobo. Die wordt ook bespeeld door Jenkins. een hobo is een prachtig instrument, de klank past perfect Soft Machine. Een hobo klinkt een beetje als Eltons Deans Saxello, vooral in de hogere partijen, maar de hobo is warmer van klank, ronder, minder schel. ‘Slightly all the Time’, inmiddels een 'golden oldie', wordt nu op een ontspannen manier gespeeld. Nog niet van het toneel is de vertrouwde Lowrey-orgelsolo van Ratledge. Het nummer eindigt met een bijna hemelse hobosolo. ‘M.C.’gaat op dezelfde mooie manier verder, net als ‘Drop’, maar dan breekt een schreeuwende orgel in en is het over met de softe sfeer. ‘Stumble’ begint met pianothema’s maar gaat uiteindelijk over in ‘One Across’, een drumsolo. ‘As If’ wordt lekker traag gespeeld, maar heeft hier minder meer spanning dan eerdere uitvoeringen. Tegen het eind van de show zitten we goed in de filmthema’s en lijkt de jazzy kant van Soft Machine wat ‘vergeten’. ‘Riff’ en ‘Gesolreut’ zijn nieuwe en sterke compositie. Ze zijn meer thematisch en gaan eerder richting rock dan jazz.
Het werd met dit concert - achteraf - duidelijk hoe Soft Machine zich in de nieuwe bezetting ging ontwikkelen. Dat zouden we anno toen horen op 'Six Album'. Duidelijk was dat de vrijere jazzkant overging in een haast filmische aanpak. Als luisteraar vroeg Soft Machine wel wat flexibiliteit van de luisterraar, maar iemand met de oren open kon van elke Soft Machine-versie volop genieten.
Na de opnamesessies vond een kleine tournee plaats door Frankrijk en Tunesië. Helaas ging het verdiende geld verloren in Italië. Dat was al erg genoeg, maar er hing een ander slecht voorteken boven de band. Na drie jaar bijna constant toeren had Hugh Hopper er genoeg van. Hij had geen plezier meer om te componeren en op tournee te gaan. Minder bekend was een andere, misschien wel dé reden van zijn vertrek: Karl Jenkins. Hopper had hem dan wel voorgesteld, maar hij had niets met Jenkins, niet als mens en niet als componist: “I didn’t particularly like him personally and I found his music third-rate and third hand, He was very accomplished but I found the stuff he wrote was like a riff you’d heard an American playing ten years before. I was more interested in someone like Frank Zappa, who was interesting and energy.” (citaat uit Out-Bloody-Rageous, het boek van Graham Bennett; p 246). We zouden Hopper nog wel horen op Soft Machine's zesde album, maar Hopper was toen al weg.