Zittend op een heuvel kun je goed om je heen kijken. Dat klinkt bijna als een oud gezegde. Het wordt al specialer als die heuvel ten zuiden van Londen ligt, want denkend aan die enorme stad heb je niet meteen een associatie met heuvels en uitkijken. Toch heeft zelfs Londen zo zijn plekjes, zoals Hilly Fields. Een oude heuvel, waar vanaf je de stad London kan zien liggen. De oude, charmante heuvel, met theekoepel, is later ‘verbouwd’ tot wandelgebied met aangrenzend cricketveld. Net zoals de heren van Pink Floyd iets hadden met de weides om hen heen, Grantchester Meadows, heeft Nickolas - Nick - Laurien iets met Hilly Fields. Mijmeringen daar, op die heuvel, leveren hem een single op, weinig bekendheid en uiteindelijk een plaat van samengeraapte muziekstukken en succes bij ‘kenners’.

Laurien wordt toevallig geboren op Groenland (1959); zijn ouders waren met het vliegtuig op weg naar huis toen de bevalling inzette. Zijn jeugd brengt Laurien door in Hitchin, Hertforshire en later in Brockley bij Londen. Blijkbaar is Nick erg aardig of een beetje zacht, waardoor hij de bijnaam ‘Nicely’ krijgt. Zijn artiestennaam is daarmee geboren. Nicely’s muzikale opvoeding bestaat uit het luisteren naar de platen van zijn ouders, veel klassiek en later – net als iedereen – naar de radio; niet alleen de BBC, maar ook het veel progressievere Radio Luxemburg. Dat ging allemaal gemoedelijk totdat hij in 1969 ‘Tracy’, gespeeld door de Cuff Links hoorde; Nicely was toen tien jaar oud. Dat vond hij een vreselijk nummer. Het gevolg was dat hij zich daardoor afkeerde van de mainstream popmuziek en terecht kwam bij bands als King Crimson en Jethro Tull, maar ook Fairport Convention en Nick Drake. Welkom bij de club Nick! Rond de tijd van Tracy begon hij mondharmonica te spelen, later gevolgd door gitaar. Vanaf zijn zeventiende ongeveer hangt hij een beetje rond in Folk-clubs. Niet alleen hangen, maar vooral meezingen is zijn doel en soms wat begeleiden op zijn gitaar. Later verhuist hij naar Londen en probeert daar mee te spelen met bands die hij leert kennen en die vooral op universiteiten gericht zijn. Vanuit Duitsland komt een nieuwe stroming muziek die Nicely – dit keer in positieve zin - raakt: Kraftwerk, Neu! en Can. Bij het begin van de Punk-era heeft hij een eigen band, simpelweg de Nick Nicely Band genoemd. De plannen zijn niet vastomlijnd en de band valt dan ook al snel uit elkaar.

Nicely begint dan met het opnemen van eigen werk en laat dat her en der horen. Heath Levy, een kleine uitgeversmaatschappij met een nog kleinere studio, is geïnteresseerd, maar dan voornamelijk als schrijver voor derden. Heath Levy geeft Nicely gelukkig ook de ruimte om eigen werk te produceren: “I blagged the engineer (Rudi Pascal) to let me take over their small studio there in Regent Street and record all night.” Samen met Jeff Leach, een klassiek geschoolde pianist, neemt Nicely ‘D.C.T. Dreams’ op; zijn eerste plaat (1980). Leach schopte het nog ver als sessiemuzikant voor onder anderen Barclay James Harvest en Brian May. D.C.T. Dreams is een mix van jaren zestig psychedelica en jaren tachtig new wave, denk een beetje aan de Duitse invloeden (synthesizers!). Ondanks dat klinkt het werk als dat van The Beatles tijdens hun Magical Mystery Tour-plaat: “The acid had ‘rehardwired’ my brain, including my musical tastes and direction; it got me deep into The Beatles’ psych era recordings, bringing imagination into pop.” D.C. T. Dreams moest nog voorzien van een B-kantje, dat werd: ‘Treeline’. Dat nummer had Nicely al eens eerder uitgebracht op zijn eigen label ‘Voxette’. De grotere platenmaatschappij Hansa (bekend van bijvoorbeeld Japan, de band met David Sylvian) vond het een aardig plaatje en bracht het daarom nogmaals uit (1981). Dat viel toen nergens echt op, al stond –dat mag dan wel weer vermeld – D.C.T. Dreams vijf weken in de Nederlandse Tipparade (1980).

Nicely was inmiddels al bezig met een opvolger. Daar deed hij zo’n zes maanden over - “Six months is relatively fast for my stuff”- Om die opvolger te maken moest hij zo ongeveer alles apparatuur en instrumentarium in zijn huis verkopen. Alleen zijn akoestische gitaar hield hij over. Maar dan had hij wel wat, vond hij zelf. Hansa vond het echter niets, maar nu zag EMI er wel wat in. En met deze verrassende wending kreeg EMI ‘Hilly Fields’ in handen. Het werk was opgenomen met hulp van de eerder genoemde Leach en met Ian Pearce (drums), Rickman Godlee (cello) en ene Kate (zang). Het is me het stel wel. Godlee nam daarna nooit meer iets op, ondanks het feit dat hij meer dan uitstekend speelde en die Kate was niet Bush, zo ging het gerucht althans, maar ‘gewoon’ Jackson. Natuurlijk vond Nicely het gerucht prima en liet het dan ook een tijd in stand. De ware reden van de simpele ‘Kate’- vermelding op de hoes was iets waar Nicely het niet teveel over wilde hebben; hij wist haar achternaam niet meer en vond het te gênant om die te vragen, ook al, omdat ze had meegezongen op D.C.T. Dreams. Tsja. Hilly Fields kreeg als toevoeging’1892’; het maakte de zaken er niet veel duidelijker op. Hilly Fields lag in Brockley, een oud Victoriaanse de wijk in zuid-Londen, waar Nicely opgroeide. De onnavolgbare tekst past in het fenomeen ‘psychedelisch’ en de muziek klinkt navenant: “multilayered, lovingly crafted and endlessly complex – it could come straight off ‘Magical Mystery Tour’’. Maar er zit ook een verwijzing in richting Beach Boys (God Only Knows). Nieuw is een soort ‘scratching’, iets dat we kennen uit de hiphopwereld. Maar Nicely pre-scratchte al door de spoelen van zijn tapedeck heen en weer te draaien; iets dat we als kind allemaal al eens gedaan hadden, alleen bij hem viel het blijkbaar op. De man in het liedje C.G. Fields is een verwijzing naar Nicely’s vader. De 18e juli was gewoon omdat het toen een mooie dag was en 1892 was ‘gewoon’ een jaartal. Soms is psychedelisch redelijk aards. Hoe dan ook, BBC Radio One, hoorde aan de plaat de drugsinvloeden af en draaide hem nauwelijks.

De achterkant, 49 Cigars, paste overigens perfect bij de voorkant, leek meer geïnspireerd door Syd Barrett’s (Pink Floyd) ‘See Emily Play’, maar ook nu weer zijn The Beatles, ten tijde van hun magische mysterie trip, niet ver weg. In feite is het nummer een bewerking van gesprek van Nick Whitecross met zijn vriendin in Parijs en dat op muziek gezet. Hilly Fields, de single dus, kwam uit in januari 1982, ver na de psychedelische wereld van 1967 en detoneert behoorlijk met de geest van de tijd. Toch kreeg Nicely steun van onder anderen The Bevis Frond, Robyn Hitchcock and Robert Wyatt. Bovendien werd Hilly Fields ‘Single van de week’, maar daar bleef het bij, meer succes zat er niet in. Zoals dat zo vaak gaat komt achteraf de waardering en wordt Hilly Fields gezien als een van de meesterwerken in de post-psychedelica tijd. Ook hoorde Nicely dat hij met dat nummer XTC-zanger Andy Partridge enorm had beïnvloed en diens waardering leidde weer tot The Dukes of Stratosphear. Soms is space gewoon together.

Ondanks het gebrek aan duidelijk succes vroeg EMI een vervolgsingle. Dat werd: ‘On the Coast’. Hulp van Trevor Horn (The Buggles, Yes, Art of Noise) werd door Nicely afgewezen onder het motto dat hij zelf de controle wilde houden en vooral zijn eigen ‘sound’ wilde behouden. Niks mee toch? Na een – bijna te voorspellen – tegenvallende verkoop van On the Coast was EMI klaar met Nicely. Die had nu weinig meer dan een ongeveer leeg huis. Reden genoeg om te verdwijnen in de luwte van het sterrenleven. Vrienden boden hem zo af en toe de mogelijkheid wat op te nemen, vaak illegaal in de studio-nachturen, maar wegwezen voordat de schoonmakers ’s ochtends komen. Om iets te verdienen duikt Nicely kortstondig op als achtergrondzanger op een plaat van singer-songwriter Paul Roland (uh?).

De jaren tachtig bieden nieuwe muzikale kansen als hij met Gavin Mills – DJ Face – aan de slag gaat als producer van acid-house muziek “the new abstract electronic dance music” onder de naam: Psychotropic, Freefall and Airtight. Dit keer wel met succes én daarom misschien ook wel mét veel plezier. In 1997 vindt Nicely het tijd om een nieuwe track op te nemen in een andere dan zijn huidige house-stijl: 'On the Beach’. Een track die meer raakvlakken heeft met minimalisme. Drieëntwintig jaar na D.C.T. Dreams (2004) brengt Nicely al zijn oude werk bij elkaar op één lp: ‘Psychotropia’ (Tent Planet Records) en in 2005 als cd met nog eens zes extra tracks via Sanctuary Records. Die hoes staat hier links, let vooral even op de uurwerken (sic). Echter door het verdwijnen van die laatste was de cd al snel niet meer leverbaar. Gelukkig komt daar in 2010 verandering als Grapefruit, een onderdeel van Cherry Red Records, de cd opnieuw uitbrengt met nóg een extra track. Gezien de bundeling van vooral oud materiaal is de klankkleur nogal variabel en horen we aan de ene kant psychedelische jaren zestig muziek en vervolgens drumcomputers en Kraftwerk-achtige klanken. De track ‘On the Beach’ zou zo kunnen staan op een cd van Duncan Browne of nog dichter bij onze tijd: Tame Impala. Die Kevin Parker heeft vast en zeker geluisterd naar Psychotropia!

Ondertussen vraagt u zich misschien af of de man ooit live speelde, tot nu toe lijkt hij vooral een studioknutselaar. Ja hoor, op 11 oktober 2008 (!) staat hij voor het eerst op het podium met een band: Nick Nicely’s Unlived Lives. Vanaf die dag doet hij dat met enige onregelmaat. Plotseling, in 2010, kondigt hij aan dat hij bezig is met een nieuw album: The Space of a Second. “My newest tracks sound good to me. I do share the almost universally accepted prejudice that artists do their best work in their 20s, but with one important caveat…it doesn’t apply to me.” Die nieuwe tracks worden in 2011 uitgebracht, maar onder een andere naam: ‘Lysergia’ en dan alleen op cassette (!?). In Amerika komt vervolgens een verzamelplaat (vinyl inderdaad) uit als ‘Elegant Daze: 1979-1986 ‘. Het is dezelfde versie als de cd-versie op Grapefruit, maar het vergroot de wereld een beetje. Ter ere van de verjaardag van Hilly Fields (30 jaar) bewerkt Nicely die en wordt de opgepoetste versie uitgebracht als vinyl-singel: Hilly Fields (the Mourning), met het origineel op de B-zijde. Slechts 800 worden er geperst (2012), daarmee een soort collectors item creërend. In 2013 volgt alweer een nieuwe vinyl-single: ‘Wrottersley Road’; een EP met drie remixen. Het is een track afkomstig van Lysergia.

Voor de cassettendecklozen komt dan uiteindelijk in 2014 Lysergia uit op lp en cd (Lo Records), maar dan weer onder de naam ‘Space of a Second’. Verwarrend allemaal natuurlijk, maar dat heb je zo met de deuren van perceptie, dan telt tijd niet. Space a Second is wel Nicely’s tweede echte plaat in tien jaar, tenminste uitgaande van Psychotropia. Hij klinkt iets minder optimistisch, beetje weemoedig zelfs, nostalgisch ook al. De muziek is zonder meer prachtig: retro psychedelisch. Lekker vakje toch? Er zijn wel verschillen met Lysergia, de helft van de beide releases is anders. Opmerkelijk is dat hij Space of a Second afsluit met een extra track die niet op Lysergia staat: een (semi-)akoestische versie van Hilly Fields! Daarmee lijkt de cirkel rond te zijn en zijn wij weer waar we begonnen, op de heuvel met uitzicht. Londen ziet er niet meer hetzelfde uit, de muzikale blik van Nicely is ook niet meer hetzelfde. Toch stond door hem de tijd even stil, zittend op een heuvel…