Zachte kleuren en een sprookjeswereld. Een soort luilekkerland met schuimige bergen, suikerachtige figuren, slagroom, blauw vuur, seks in kokosijs en een tong die dé weg is. Als dat je aanspreekt, is de muziek overeenkomstig. Die is namelijk precies zoals het hierboven staat, met hier en daar een werelds, oosters tintje. Beetje vreemd? Zelfs de naam van deze groep, Moodoïd, is afkomstig van een niet bestand woord, net zo als de wereld die ik eerder beschreef: ‘la monde Möö’.

De Franse band Moodoïd bestaat eigenlijk vooral uit Pablo Padovani. Hij is de zoon van de in Frankrijk bekende tenorsaxofonist Jean-Marc Padovani. Soms is dat te horen en al helemaal als pa een stukje meeblaast. Moodoïd is, zoals nu wel duidelijk is, een wereld apart. De muziekstijl leunt behoorlijk op psychedelica, maar ja, wat wil je ook met zo’n dromerige setting. Pablo Padovani begint als gitarist van de groep Melody’s Echo Chamber; de ook al bijna psychedelische ‘dream-pop’ band van Melody Prochet. Prochet zat in 2010 met haar toenmalige groep, My Bee’s Garden, in het voorprogramma van Kevin Parker’s Australische en ook al psychedelische band Tame Impala. Parker was bereid Prochet’s nieuwe werk te produceren en aldus geschiedde. Prochet nam het meeste op in het huis van haar grootmoeder en Zuid-Frankrijk. Parker deed de rest in zijn garage in Perth. Door deze actie kende Parker Padovani natuurlijk en de stap naar de vraag om iets voor Padovani te doen is dan ook heel klein. Het eerste snoepje, een EP-tje genaamd Moodoïd (2013), werd dan ook gemixt door Parker.

Op Moodoïd, de EP dus, staan vier tracks, maar geven wel heel duidelijk de richting aan de Padovani op wil. Als hij genoeg werk heeft komt er een volledige cd: Le Monde Möö. Die verschijnt op 18 augustus 2014. Beide releases (de EP en de cd) verschijnen bij het Franse ‘Entreprise’. Gelukkig voor ons wordt de cd ook uitgegeven door Sony. Deze voegt bij de eerste oplaag de EP als bonus toe. De teksten zitten vol lyrische uitingen die voor een niet Franssprekend iemand niet te volgen zijn. Dat maakt ook niet uit, het gaat tenslotte altijd om de muziek en die is zonder meer prachtig. Pablo pakt het handig aan met zijn band. Hij omringt zicht met vier knappe dames: Clémence Lasme(bas), Lucie Droga (toetsen), Lucie Antunes (drums) en Maud Nadal (gitaar, zang). Tijdens de optredens ziet de band er uit als ‘groep van elders’, met deviante kledij, glim, glitter en veel make-up in een bijna eigen, modieuze stijl.

Een kort verslag van de trip: Nadat je door de mond met de tong van Padovani als weg, de cd bent binnengegaan, een visuele grap, kom je terecht in La Monde Möö. Dat spreek je uit als ‘mou’ en dat betekent ‘zacht’. Daar wordt al meteen opgemerkt dat de jongens magie willen: "Les garçons veulent de la magie”. De sfeer is met de zweverige vocalen en de sixties muziek meteen gezet. ‘Meisjes doen of zo niet naar jongens kijken, maar ondertussen’. De track is geschreven in een schuur, waar Melody’s Echo Chamber ooit moest overnachten. De maan “La Lune” komt als de planeet Gong langzaam tot leven. De sowieso vrouwelijke maan wordt niet heel vreemd toegezongen door de dames van de band: ‘gaan we hier liggen en blijven we tot zonsopkomst?’ Didier Malherbe, ja die van de kosmiese band Gong, speelt doudouk. De link is niet heel vreemd, want Moodoïd wordt hier en daar al de nieuwe Gong genoemd. Net zo ‘spacy’, zeggen ze. Tijd voor wat uptempowerk met de metalen machine "Machine métal". Oppassen dus, want dat verstoort de droom. Lucie, die al bekend staat als een beest van een drummer, slaat er behoorlijk op los. En ze kijkt zo lief… De track is opgedragen aan Lou Reed. Maar dat terzijde, terug naar het sprookje met blauw vuur "Bleu est le feu": kom, laten we samen dansen en de liefde bedrijven in kokosijs, zodat we weer wat afkoelen van het blauwe vuur. Vogels "Les oiseaux" vliegen, maar hoe kun je samen vliegen, zoenend bovenop de top van een berg. De track is geïnspireerd door de vele langs schietende landschappen tijdens de reizen voor de tour met Melody’s Echo Chamber. "Yes & You" kent wat Engelse woorden, want hoe verklaar je de liefde aan iemand in een andere taal? Als je dat doet zal ze zeker gecharmeerd zijn van de poging. In de ‘zachte wereld’ zijn, als je goed zoekt, enkele decadente clubs. De "Bongo Bongo Club" is er één van. Een club voor grapjes en vrolijkheid en een vader die de sax speelt op verzoek van zijn zoon. Drink niet teveel, want nu komt, wat mij betreft, de mooiste track; zo een waar je kippenvel van krijgt: "Les chemins de traverse", de omgedraaide weg… Eigenlijk is het een labyrint op weg naar het volk van Schmöö en een copieus banket. Maar met de drank nog in het lijf van de Bongo Bongo Club is de weg soms draaierig en vol valkuilen. Melody Prochet zingt in het achtergrondkoortje en onderweg val je van de ene sfeer in de andere. "Heavy Metal Be Bop 2". Het banket is gestart, de band staat klaar om het feest te begeleiden, maar nu is het tijd om je in geparfumeerde lakens te hullen. De track is opgedragen aan de Brecker Brothers, Steely Dan en Weather Report als voorbeeldbands van Padovani. Dan komen de meisjes bij het feest om het allemaal nog gezelliger te maken "Les filles font que le temps est jouissif". Op de terugweg gaat de zon aan de horizon onder, net als in een goede westernfilm.
Alleen is de weg nog heel lang en de bestemming onduidelijk. Wordt vervolgd dus.

Het goede van goede ‘psychedelische’ platen is dat ze nooit vervelen, dat overdrijven mag, dat ze heel sensueel en zelfs sexy kunnen zijn zonder platvloers te worden en dat uiteindelijk alles je goedkomt, mits goed uitgevoerd. Dan nemen ze je mee naar een andere plek, waar je even kunt toeven, los van de keiharde realiteit. En dat alles zonder iets in te nemen. Laat de fantasie en Padovani en zijn dames maar hun werk doen! Ik moet eerlijk bekennen dat ik best wel hou van zo af en toe een gezonde portie ‘Möö”. De jongens willen magie tenslotte.