21 juni 2024
officiële release 128
3cd
disc 1:
1. Whisky Improvisation: Episode I
2. America Drinks & Goes Home
3. Help I'm A Rock/Transylvania Boogie
4. My Boyfriend's Back
5. Bust His Head
6. Tiny Sick Tears Jam
7. "The Purpose Of This Evening..."
8. Whisky Improvisation: Episode II
9. Status Back Baby
10. Memories of El Monte
11. Oh, In The Sky
12. Valerie
disc 2:
1. "Fun & Merriment"
2. Hungry Freaks, Daddy
3. King Kong - Pt. 1
4. King Kong - Pt. 2
5. Octandre
6. Whisky Improvisation: Episode III
7. Meow
8. God Bless America
9. Presentation Of Wings
10. Plastic People
11. Della's Preamble
12. The Duke
13. The Duke - Take 2
14. Khaki Sack
disc 3:
1. The Whip
2. Whisky Chouflée
3. Brown Shoes Don't Make It
4. Brown Shoes Shuffle
5. The Whip (FZ Mix)*
6. Hungry Freaks, Daddy (FZ Mono Mix)*
------------------------------------------------------------
Recorded live at the Whisky à Go-Go, Los
Angeles, CA,, July
23, 1968,
*: bonus Zappa studio-mix
------------------------------------------------------------
Frank
Zappa: lead guitar, percussion, vocals
Ray Collins: vocals, tambourine
Roy Estrada: bass, vocals
Don Preston: keyboards
Ian Underwood: keyboards, woodwinds
Bunk Gardner: woodwinds
Motorhead Sherwood: barton sax, dancing
Jimmy Carl Black: drums
Arthur Dyer Tripp III: drums, percussion
|
Laat ik deze keer eens beginnen met de
verpakking. Dat is immers het eerste dat je in handen krijgt
en dus ziet. Ik vind het helemaal niks. Fantasieloos
gepruts. Cal Schenkel, die van die prachtige Zappa-hoezen
uit de beginperiode, schreef op Facebook, "I thought this
was a bootleg because of the art: the graphics really SUCK!"
Helemaal mee eens. Ik vind dat de achterkant van de hoes/cd
de voorkant had moeten zijn en andersom. Of die foto zelfs
helemaal niet gebruiken. De foto’s in het boekje/op de hoes
zijn leuk, maar er zijn er te weinig van de band en teveel
van de personen die aanwezig waren. Ook vind ik het boekje
te braaf qua lay-out en hokkerig. Dit past niet bij een
Zappa-hoes. Kan Michael Mesker niets anders? Alle recente
Zappa releases beginnen er namelijk hetzelfde uit te zien.
Ik denk dat het tijd wordt voor een nieuw iemand.
Dat gezegd hebbende kunnen we naar de muziek. Om daarover
iets zinnigs te zeggen hebben we echt even de FZ-tijdlijn
nodig. 1968 lijkt lang geleden; dat is het ook. In het
boekje wordt verteld dat het concert in de Whisky volgde op
de release van We’re Only In It For The Money. Met die
kennis luister je naar het album. Helaas klopt die
informatie maar gedeeltelijk en worden we feitelijk op een
dwaalspoor gebracht. Het concert in de Whisky vond namelijk
plaats ná de opnames voor Uncle Meat en Cruisin’ With Ruben
& The Jets! Nee, die waren nog niet uitgebracht, maar al
wel klaar. Kijk ook nog even verder op die tijdlijn. Eén
maand later staan de Mothers in Vancouver. Die set is te
horen op Road Tapes Venue #1. Ray Collins heeft dan de groep
verlaten. Nog niet veel later zou Zappa The Mothers
ontbinden en gaan we richting Hot Rats. Als je dit allemaal
tot je laat doordringen ga je heel anders luisteren, want
dan past wat we gepresenteerd krijgen plotseling een stuk
beter.
Denk dus Uncle Meat en luister dan naar de openingstrack.
Drums, percussie, collage. Past perfect. ‘America Drinks
& Goes Home’ heeft nog iets meer dat einde nacht gevoel,
meer lazy, half dronken dan op Absolutely Free.. Prachtig
gezongen. Met de song ‘Help I’m A Rock’ krijg je niemand de
dansvloer op met als gevolg dat je band niet meer gevraagd
wordt te spelen en er dus geen geld verdiend wordt. Het werk
wordt met verve uitgevoerd, meeslepend door de elektrische
saxpartijen. De teksten die Motorhead improviseert zijn
grappig. De Transsylvanische boogie hoor ik niet meteen
terug. Na het niet dansbare nummer is het tijd voor wat
dansbare (?) liedjes. De eerste is ‘My Boyfriend’s Back’, de
hitsong uit 1963 van The Angels, een meidenband. Ik hoor
niet alleen het gegil van de GTO’s op de achtergrond, maar
ook ‘Da Do Ron Ron (The Crystals). ‘Bust His Head’: ook
weer prachtig gezongen, lekker sloom begin en mooie
saxpartijen. Het klinkt vrolijk, maar de tekst vertelt iets
anders. In ‘Tiny Sick Tears’ horen we voor het eerst Zappa’s
gitaar op de voorgrond. De saxsolo komt niet helemaal goed
over, maar het wat smerige (ik hou ervan) geluid van de
gitaar des te beter. Sowieso vind ik Zappa’s gitaarklanken
uit de beginperiode sprekender. De ‘Jam’ gaat richting
Weasels Ripped My Flesh en dan legt Zappa uit wat de
bedoeling van de avond is. Het is Zappa’s avond met enkele
gasten. Het is de tweede keer dat The Mothers live opgenomen
worden. De eerste keer was in Miami, maar die opnames waren
niet heel “swift” (al staat King Kong op Uncle Meat)
“Opnames zijn moeilijk, omdat het geluid hard en lelijk
wordt”, aldus de host. Als het misgaat doen ze het gewoon
opnieuw en als het daardoor saai wordt is er desondanks dat
genoeg afleiding in “the arena”, de plek voor het podium.
Daar wordt – behoorlijk vrij – gedanst, gezongen, gegild;
kortom, genoeg entertainment. De tweede Whisky-improvisatie
is langzaam en ronduit schitterend. In het instrumentale
stuk gebeurt van alles tegelijk op piano, saxen en gitaar.
Denk nog even aan Uncle Meat. Je hoort zelfs soms korte
citaten van dat album. De geluidskwaliteit is optimaal.
Langzaam versnelt het werk. Mooie wahwah-altsax-solo van
Underwood. Na zo’n lang instrumentaal stuk is het weer tijd
voor liedjes. De eerste is ‘Status Back Baby’, een song die
je niet heel vaak live hoort. Deze benadert die op
Absolutely Free aardig. Er volgt een lange, hoorbare pauze
voordat met ‘Memories OF El Monte’ een nostalgisch blokje
ingezet wordt. Dit werk had zo op Cruisin’ With Ruben &
The Jets kunnen staan. De tekst krijgt flinke bijval uit het
publiek. Tussendoor horen we nog even ‘Night Owl’ en werk
van The Jackalls en The Jacks. Collins zingt het allemaal en
goed ook. Mooie stem had die man. Roy Estrada mag ‘Oh, In
The Sky’ van The Paragons zingen. Nog even ‘Night Owl in de
reprise. De afsluiter van de eerste cd is ‘Valarie’. Die zou
je kunnen kennen van Burnt Weeny Sandwich. Hier ietsje
anders uitgevoerd. Zappa hield echt van Doo Wop. Deze set
sluit of met “Thank you teenagers” en de aankondiging van
het optreden van Alice Cooper.
Je hoort aan alles dat de sfeer in The Whisky prima is.
Alleen deze cd al geeft goed weer wat The Mothers in deze
tijd live deden. Maar, gelukkig, is het concert nog niet
voorbij. Je zou erbij geweest willen zijn.
Na het optreden van Cooper keren The Mothers terug. Een en
ander moet even opnieuw afgestemd worden. Zappa laat weten
dat er nog meer gasten volgen en wie er allemaal aanwezig
zijn. The GTO’s gillen hard. Dan volgt een “goody”: ‘Hungry
Freaks Daddy’. Schitterend uitgevoerd met een prachtig fuzzy
gitaargeluid. Van ’Freak Out’ gaan we naar Uncle Meat en
‘King Kong’. Dat is hier nog een mooie, authentieke versie
met diverse solo’s, maar zonder geluidsinterrupties zoals
dat later vaker het geval zou zijn. Er zijn wel een paar
'easter eggs' verstopt: ‘Getting To Know You’ en ‘This Is
It’. En dan zijn we zo alweer ruim een kwartier verder.
‘Octandre’ van Zappa’s held Varèse kennen we inmiddels van
Road Tapes Venue #1. Hier wordt die niet veel anders
gespeeld. We blijven in de improvisaties en
geluidsspelletjes (oeps) met ‘Whisky Improvisation Episode
III’. Dan volgen een paar bekenden: ‘Meow’ kennen we al van
You Can’t Do That On Stage Anymore, Vol. 5, ‘God Bless etc.’
van Uncle Meat. Na wat bedankjes uit het publiek zetten The
Mothers een andere 'hit' in: ‘Plastic People’. “Dit nummer
kan niet anders dan gevolgd worden door Wild Man Fisher”,
aldus Zappa. Dat horen we niet, wel dat Della graag geslagen
wil worden met een riem. Nu even niet, haar 'treatment'
volgt later. Liever een nieuw werk dat hier nog “The Duke”
heet, maar later “Little House I Used To Live In’. Het is
natuurlijk ook de basis voor ‘The Mud Shark’. Veel mooie
solo’s in ‘The Duke’, waaronder een verrassende van bassist
Roy Estrada. Zappa laat weer dat heerlijke, wat smerige
gitaargeluid horen en Preston pingelt vrolijk door. Cd2
sluit of met ‘Khaki Sack’. Dat liedje kenden we tot voor
kort nauwelijks, maar was (en is) te horen op Funky
Nothingness. Goede solo’s van Underwood, Gardner en Zappa
hemzelf. Wat een afsluiter en wat een concert. Je zou erbij
geweest willen zijn.
Met de ‘The Whip’ hebben we kennisgemaakt op Meat Light,
maar hier horen we een dubbel zo lange versie. Het
bolero-thema illustreert Della’s verzoek uitstekend. Best
spannend en opnieuw, mooie en lange solo’s. De saxen
verdrinken helaas iets in het geluid. In ‘Whisky Choufflée’
duikt de boogie op en weer dat prachtige Hot Rats-achtige
gitaargeluid. In de soufflé blijkt iets verstopt, namelijk
‘Anny Had A Baby’, maar dan zijn we al aan het rock’n
rollen, al dan niet met de leden van The Rolling Stones “on
stage”. Zappa laat nogmaals horen een prima gitarist te
zijn. Hilarisch is het verhaal van Alice Cooper in het
boekje over Zappa’s kwaliteit. Tijd voor iets bijzonders:
‘Brown Shoes Don’t Make It’. Het complexe nummer is nog
nooit eerder live uitgevoerd en van tevoren goed geoefend.
Misschien klink het wat “raggedy” (haveloos), maar dit is de
wereldpremière! Zappa mag tevreden zijn, het nummer klinkt
prima. Aansluitend en afsluitend volgt een shuffle met
prachtige, uitsmijtende gitaarsolo. En dan is het over.
Helaas, want wat een concert. Je zou erbij geweest willen
zijn.
Er zitten nog twee toegiften in het vat: ‘The Whip’ in
Zappamix en ‘Hungry Freaks Daddy’ in FZ monomix. Allebei met
een heel ander geluid, helderder en de gitaar meer naar
voren gemixt. Dank Joe voor de toevoeging.
Waarom Zappa dit zelf nooit heeft uitgebracht weet
natuurlijk niemand. Misschien vond hij de kwaliteit niet
voldoende, misschien was hij alweer druk met een ander
project en vond hij dit niet interessant meer. Zappa
kennende vraag je je ook af hoe hij dit uitgevoerd zou
hebben. Ook zo, compleet? Ik denk het niet. Maar ik ben wel
blij met deze set, heel blij, want dat zijn de moeders hoe
ze toen klonken en daar is toch eigenlijk best nog wel
weinig van op cd. Stukjes en beetjes, maar geen heel
concert. Je zou erbij geweest willen zijn. Alleen die
verpakking…
|
