4
november 2016
officiële release - 109
2016 cd-versie
1. Cosmik Debris
2. Little Dots Part 1
3. Little Dots Part 2
4. Rollo
5. Kansas City Shuffle
6. "Columbia, S.C." Part 1
7. "Columbia, S.C." Part 2
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar
Tony Duran: slide guitar
Gary Barone: trumpet
Earle Dumler: oboe, sarrusophone
Malcolm McNabb: tuba, horns
Tom Malone: trumpet, brass
Bruce Fowler: trombone
Glenn Ferris: trombone, horns
Dave Parlato: bass
Jim Gordon: drums
Maury Baker: drums & steel
drum (5)
------------------------------------------------------------
Little Dots is the sequel to 2005's Imaginary
Diseases. It features additional hand-picked
selections from the Maestro himself of the 10-piece
'Petit Wazoo' tour of late 1972. Although FZ worked
on this material during different time periods
throughout the 70s and 80s, nothing was ever
officially released. Now we get the chance to hear
more from this horn-driven ensemble, featuring
mammoth improvisations and unreleased compositions.
|
Little Dots hoort bij
Imaginairy Diseases als de snor bij de sik. Dat feit wordt
nog eens benadrukt door de vormgeving van het
onpraktische, goedkope hoesje. In de bijsluiter wordt een
aantal feiten opgerakeld, maar met het stijgen der jaren
neemt de kennis af. Dat is ook een gegeven. Dus moeten we
Malcolm McNabb even corrigeren, want de Houtrusthallen
lagen toen toch echt niet in Rotterdam, maar in The Hague.
Het verhaal van ‘the murderous drummer boy’ (Gordon) is
natuurlijk wel bijzonder, net als dat van diens
plaatsvervanger Maury Baker; toen drummer in Tim Buckley’s
band.
De muziek, nog door Zappa zelf geselecteerd, varieert in
kwaliteit – various reels – en dat is vooral te horen in
de drumset. Soms lijkt het of die op karton speelt,
jeweetwelman, die oude waspoedertrommels.
De cd begint met Cosmik Debris en Zappa rapt in de stijl
van Downtown Talent Scout én met de nodige humor in
intonatie. Dave Parlato en Jim Gordon mogen zich uitleven
in een boogie, maar pas nadat wat complexe kleine noten
door het orkest(je) gekraakt zijn. Zappa doet een
gitaarduit in het boogiezakje. Mooie solo. Jammer dat de
indeling van de tracks op de cover niet overeenstemt met
die van de cd-speler.
De boogie –deel twee van Little Dots – begint met een
Wazoo-achtige solo van Tony Duran. De band kleurt hun
klangfarben netjes binnen de lijntjes in. Onze Downtown
Talent Scout draaft weer op om Rollo uit te voeren. In
Rollo horen we enkele (nu) bekende geluiden langskomen
(St. Alphonso, Zomby Woof). De vraag of Rollo nu echt het
slot is van The Eskimo Suite wordt hiermee niet
beantwoord; het stuk lijkt meer en meer op zichzelf te
staan. De blazers vallen hier en daar wat weg en de drums
hebben last van een phaser-achtig geluid. In alle geweld
duikt er plotseling een faun met dwarsfluit op; heel
bijzonder.
De Petit Wazoo band (Zappa dus) hield van shuffles. De
Kansas City Shuffle is er ook zo een. Lekker losgaan op
een eenvoudig thema, dat willen alle musici toch? Zappa is
er niet vies van en grijpt zelfs naar zijn wahwah-pedaal
en biedt ons opnieuw een goede, beetje Hot Rats-achtige
solo.
In Columbia S.C. zijn twee leden van de band, waaronder de
drummer, vijf minuten voor het begin van de show opgepakt
door de lokale politie wegens ‘some of those bad boys
habbits’. Tsja, wat moet je dan? Je vraagt de drummer van
de band uit je voorprogramma. Maury Baker in dit geval
wilde wel, maar ja, al die thema’s etc. Dus vroeg Zappa
maar aan het publiek of het hun wat uitmaakte of ze iets
verzonnen. Dat maakte natuurlijk geen moer uit, want Zappa
verzon al jaren dingen op dat podium en juist daarvoor
kwam het volk, toch? Blues of Jazz of ‘None of the Above?’
De band zet in met bas, steeldrums en hobo. Niet een
alledaagse variant van een blues- of jazzthema. Die
steeldrums voegen wel een extra dimensie toe moet ik
zeggen. Iedereen in het orkest blaast een partijtje mee en
voor je het weet zitten we al in het tweede, filmische
deel. Zappa speelt een voor hem subtiele én ingetogen
solo, de beste van deze set. Ooit werd er een opmerking
gemaakt dat Zappa een Grote Componist in Hollywood had
kunnen worden, tenminste als hij filmthema’s was blijven
schrijven. Nu was hij ook groot, maar ver daarbuiten, maar
dat filmische – al dan niet voor je oren – zit er bij hem
flink in. Duran mag ook nog even, daarna is de film bijna
afgelopen. Prachtig eind én prachtige aanvulling op het
gelukkig alsmaar uitdijende oeuvre.
Ondanks de wat wisselende geluidskwaliteit en de disbalans
on stage zijn de Little Dots minstens net zo goed als de
Imaginairy Diseases. Lekker duo dus! |
