29
oktober 2019
officiële release - 114 / 114Z (de highlights
cd-set)
2019 box-versie
disc 1 (Show 1)
1. “Happy Halloween To Each And Every One Of
You”
2. Pygmy Twylyte
3. The Idiot Bastard Son
4. Cheepnis
5. “Another Assembly Of Items”
6. The Eric Dolphy Memorial Barbecue
7. Kung Fu
8. Penguin In Bondage
9. T’Mershi Duween
10. The Dog Breath Variations
11. Uncle Meat
12. RDNZL
13. Village Of The Sun
14. Ecidna’s Arf (Of You)
15. Don’t You Ever Wash That Thing?
16. Montana
disc 2 (Show 1 Continued)
1. Dupree’s Paradise
2. “Almost Up To Date”
3. Dickie’s Such An Asshole
(Show 2)
4. “That Greatest Of American Holidays”
5. Cosmik Debris
6. “We’re Hurtin’ For Tunes”
7. Pygmy Twylyte
8. The Idiot Bastard Son
9. Cheepnis
10. I’m The Slime
11. Big Swifty
disc 3 (Show 2 Continued)
1. The History Of The San Clemente Magnetic
Deviation
2. Dickie’s Such An Asshole
3. “Another New Event” :56
4. Farther O’Blivion
– Part 1
5. Father O’Blivion – Part 2
6. “Pervert’s Special Holiday”
7. Penguin In Bondage
8. T’Mershi Duween
9. RDNZL
10. Inca Roads
11. Medley: Son Of Mr. Green Genes/King
Kong/Chunga’s Revenge
disc 4 (Bonus Rehearsals 10-20/21-73)
1. The Eric Dolphy Memorial Barbecue (10-21-73)
2. Penguin In Bondage (10-20-73)
3. T’Mershi Duween (10-20-73)
4. Dog Breath (10-20-73)
5. The Dog Breath Variations (10-20-73)
6. Uncle Meat (10-20-73)
7. RDNZL (10-20-73)
8. Magic Fingers (10-21-73)
9. Inca Roads (10-20-73)
10. Father O’Blivion (10-21-73)
11. Cosmik Debris (10-20-73)
12. Big Swifty (10-21-73)
Halloween 73 Highlights
2019 cd-versie
1. “Happy Halloween To Each And Every One Of
You” (Show 1)
2. Pygmy Twylyte (Show 2)
3. The Idiot Bastard Son (Show 2)
4. Cheepnis (Show 2)
5. “Another Assembly Of Items” (Show 1)
6. The Eric Dolphy Memorial Barbecue (Show 1)
7. Kung Fu (Show 1)
8. Penguin In Bondage (Show 1)
9. T’Mershi Duween (Show 1)
10. The Dog Breath Variations (Show 1)
11. Uncle Meat (Show 1)
12. RDNZL (Show 1)
13. I’m The Slime (Show 2)
14. Big Swifty (Show 2)
15. “The History Of The San Clemente Magnetic
Deviation (Show 2)
16. Dickie’s Such An Asshole (Show 2)
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar,
vocals
Napoleon Murphy Brock: tenor
sax, flute, vocals
George Duke: keyboards, vocals
Bruce Fowler: trombone,
"dancing!"
Tom Fowler: bass
Ralph Humphrey: drums
Chester Thompson: drums
Ruth Underwood: percussion
------------------------------------------------------------
Recorded live at the Auditorium Theater,
Chicago, october 31, 1973. The only Halloween
shows Zappa played in Chicago.
|
In goede Amerikaanse
traditie krijgen we bij het succes van nummer één, een
vervolg totdat het concept uitgemolken is en slechts nog
interessant voor de ‘die-hards’. Halloween nummer één, die
uit 1977, New York, was, in de zin van de stick-aanpak,
voor de oudere fans al een vreemde griezel. De verpakking
paste toen en nu prima in een kinderspeelgoedwinkel, maar
letterlijk niet in de kast van de serieuze muziekfans. Ik
schreef daarbij al dat ik blijer was met de 3cd-versie. In
praktijk blijkt dat ook zo te werken. De stick ligt hier
in de curiosakast en de cd in de cd-kast. Klinkt bijna
logisch toch? Die 3cd set draai ik, soms...
Dezelfde richting gaat het, vrees ik,
uit met de tweede kinderverpakking: Halloween 73. Dat is
eigenlijk een nog veel dubieuzere release. Een soort
overkill zelfs. Hier vóór ons, echter wel met de rug naar
ons toe volgens het boekje, staat de Roxy-band. Alom, en
terecht, bejubeld. Die jubel gaat dan over het aloude Roxy
& Elsewhere-album, maar ook over alle aanverwante
artikelen en dat zijn er nogal wat: Roxy by Proxy, Roxy,
the movie-soundtrack, the Roxy Performances boxset en You
Can’t do That on Stage Anymore, volume 2. Heel veel
73-band dus. Hoeveel band kun je aan? Halloween is door de
latere uitgave, maar gezet in de lijn van de tijd, nu de
voorloper, de ouverture, geworden van het Roxy-succes.
Meestal zijn die spannend, in afwachting van wat komt,
maar nu is de ouverture eigenlijk de mosterd na de
maaltijd, de soep na de pudding.
Blijkbaar is er zoveel commentaar
gekomen op de stick, dat we nu 4 cd’s en een boekje
krijgen in wel weer in een onmogelijke verpakking. De cd’s
zitten geklemd tussen wat lipjes op de bodem. Heel fijn
zo. Ook die doos, met het grootste volumedeel van de
inhoud, verdwijnt naar zolder en dan heb je in je cd-kast
vier envelopjes en een los boekje. Niet heel charmant en
eigenlijk gewoon best ‘primitief’ te noemen; doe er dan
even een doosje bij! De enkel-cd-versie van dit concert,
de Highlights én Z-versie, staat naast dat rommeltje in de
kast en oogt heel wat betrouwbaarder. Ik schreef het al,
het boekje laat vooral de band op de rug zien en enkele
frontale foto’s lijken afkomstig van een ander concert,
ja, de Roxy…
Het boekje in de gemaskerde doos is
iets uitgebreider, maar ook daarin voegen de verhalen van
Ruth Underwood en Ralph Humphrey weinig aan de informatie
uit de Roxy-sets toe. Ja, het was moeilijk, leuk, gezellig
en een tópband. Niets nieuws te melden dus.
De muziek dan, want daar moet het over
gaan hier. Daar is helemaal niets mis mee. De Roxyband,
was, je mag het niet zeggen, maar ik doe het toch, een
superband. Die kon alles en speelde de complexe stukken
lachend en sigaar rokend weg, ondertussen elkaar moppen
vertellend. Ook in Chicago, de derde en winderigste stad
van Amerika, wordt zonder meer uitstekend gespeeld. Men
heeft het naar de zin, Zappa legt uit, vertelt – dat is
bij hem altijd een van de leukere elementen – en speelt
zoals gehoopt en verwacht uitstekende gitaarsolo’s. Niets
aan de hand dan? Mwah. Toch wel, want dit kennen we
allemaal allang in diverse versies, waaronder nog snellere
en excellentere. Ik heb dan ook vaak tijdens het luisteren
iets van ‘mooi, goed, leuk, maar dit ken ik al’. Als je
dat doorlopend hebt, en dat heb ik hierbij, is het
eigenlijk niet meer zo heel boeiend. De verse
reclamebenadering: ‘the music is fresh’, klopt natuurlijk.
Vers en daarom soms best langzaam, vergeleken met de band
‘on speed’ op YCDTOSA2. Vers zijn wel de soli, solo’s mag
ook, van eenieder. Die zijn, volgens receptuur, altijd
nieuw en dus verrassend. Misschien ligt het ook aan het
publiek dat wel wat wind gewend is, want dat blijft een
beetje op de vlakte. In New York is altijd geschreeuw en
weet men van gekkigheid niet wat te dan, hier is het
publiek best gedisciplineerd te noemen. Het Halloweenvuur
is blijkbaar nog niet ontstoken.
Tsja en dan. Met de minnen en plussen
houden we onder de streep over: een primitief in de kast
staande set met overbekende muziek, uitgevoerd door
supermusici met verse soli en dito preambules. Is dat
voldoende? Ik vrees het niet. Net als bij Halloween 77
verwacht ik dat gestripte versie vaker uit de kast komt.
De Duitsers weten dit allemaal al heel lang, zij kennen
immers het volgende gezegde: “In der Beschränkung zeigt
sich erst der Meister”. In goed Nederlands: ‘in de
beperking herkent men de hand van de Meester’. Die laatste
moet daarom met hoofdletter. Misschien een goede tip voor
een volgende Halloweenbox?
|
