1. the Eureka Springs Garbage
Lady
2. Stuffed Bras
3. Who's Jim sox ?
4. Kansas and the BTO's
5. The Captain's Fat Theresa Shoes
6. Wouldn't it be Sad if There Were No Cones?
7. Do Me in Once and I'll be Sad, Do Me in Twice and
I'll Know Better
8. The Moche Monster Review
9. TV Lives
10. Rodney I Have a Paintbrush in my Hand to Color a
Triangle
11. Miss Christine's First Conversation with the Plaster
Casters of Chicago
12. The Original GTO's
13. The Ghost Chained to the Past, Present and Future
14. Love on an Eleven Year Old Level
15. Miss Pamela's First Conversation with the Plaster
Casters of Chicago
16. I'm in Love with the Ooo, Ooo Man
------------------------------------------------------------
miss pamela (pamela ann miller of pamela
des barres)
miss sandra (sandra leano)
miss cinderella (cynthia sue wells)
miss christine (christine frka)
miss mercy (mercy fontenot)
miss sparky (linda sue parker)
en de band:
Roy Estrada: bass guitar
Jimmy Carl Black: drums
Lowell George: guitar
Jeff Beck: guitar
Ry Coorder: guitar
Craig Doerge: keyboards
Ian Underwood: keyboards/producer
Nicky Hopkins: keyboards
Don Preston: synthesizer
Rod Steward: vocals
Frank Zappa: tambourine
|
Groupies. These girls, who devote their
lives to pop music, feel they owe something personal to
it. So they make the ultimate gesture of worship, human
sacrifice. They offer their bodies to the music or its
nearest personal representative, the pop musician. These
girls are everywhere. It is one of the most amazingly
beautiful products of sexual revolution.
- Life, 1968
Cynthia is a pudgy girl from Chicago who thinks she's
ugly. She has an inferiority complex but she also has a
fantasy about achieving sexual relations with all her pop
heroes. So in spite of her inferiority complex, she
manages to talk to them and go up to their hotel rooms and
end up in bed. Well, these two girls meet each other over
the phone and fall in love and then there's some letters
and Miss Pamela hocks her most prized possession - her
phonograph - to get to Chicago.
- Sun Magazine 1970
Pop music brought it all together for me socially. It
brought people together, it gave me friends.
- Groupies and other Girls - John Birks/Jerry Hopkins 1970
The GTO's; voor de een groupies, voor anderen vrouwen met
een eigen stijl, wil en karakter. De GTO's worden allemaal
aangesproken met miss.Een soort ere-naam die ze te danken
hadden aan zanger Tiny Tim.
Miss Christine woonde in een commune in het huis van Carl
Franzoni; een van de geestesvaders van de freakscene en ook
de scene waarbij Zappa zich aansloot en andersom. Beiden
hadden elkaar in de jaren zestig nodig om verder te komen.
Franzoni woonde in het oude huis van Tom Mix, de bekende
filmster. Nadat Franzoni vertrokken was werd Frank de nieuwe
huurder van het huis. Christine bleef er wonen en werd door
Frank en Gail aangenomen als kindermeisje voor Moon, hun
pasgeboren dochter.Christine had een aantal speciale
vriendinnen en nam die mee naar het huis. Zappa zag hoe
bijzonder deze groep was en wilde er 'iets' mee doen. Dat
was toen nog niet heel concreet. In ieder geval bijhouden in
de vorm van een soort groupie-paper wat voor deze dames
belangrijk was. Opmerkelijk was hun leefstijl en kleding en
hun wens om het muzikanten naar de zin te maken en vooral om
ze seksueel te bevredigen. Soms leek het een jacht op een
trofee. Met name Jimmy Page en Robert Plant van Led
Zeppelin, de Stones en Jeff Beck was de absolute te bereiken
top voor deze meiden. Ze deden er dan ook alles voor om in
contact te komen met die muzikanten. Sommigen kregen er een
goede band mee, maar vaak niet meer dan dat. Miss Pamela
beschrijft dat uitgebreid in haar boek: I'm with the band.
Een opmerkelijk en open boek. Het maakt de eigen leefstijl
meer dan duidelijk en ook de zenuwachtigheid die toeslaat
als een ster in de buurt een concert geeft.
TELEVISION BABY I'm a television baby
My father's a knob
And my mother's a tube.
When I'm sad
my horizontal skips
And my vertical dips
But when I'm glad my brightness meter
Shouts brightest.
Door hun afwijkende kledingstijl viel de groep sowieso al
op. In die zin waren de meiden behoorlijk creatief en
trokken ze zich weinig aan van heersende modenormen.
Zappa nodigde de groep in zjn huis uit om die creativiteit
verder te ontwikkelen. In eerste instantie vormden ze een
dansgroep onder de naam Laurel Canyon Ballet Company.
Daarmee traden ze een tijdlang op tijdens concerten van The
Mothers.
Na aanleiding van die concerten gaven de meiden aan zelf
muziek te willen maken en Zappa bood aan een plaat met ze op
te nemen. Net als zijn eigen opnames in die periode zou dat
een soort documentaire moeten worden, waarin gesprekken
afgewisseld zouden worden met muziekstukken. Zappa nam alles
op, dus ook van de GTO's. Dat was de nieuwe naam. Zappa
noemde de groep vaak anders, Girls Together Only, Girls
Together Often, Girls Together Occasionally maar meestal als
Girls Together Outrageously. Die laatste naam is blijven
hangen. De GTO's bestonden uit Miss Pamela (die van het
boek), Miss Sandra, Miss Cinderella, Miss Christine and Miss
Mercy. Tijdelijk bij deze groep zaten Miss Lucy en Miss
Sparky. Die Lucy zien we later weer terug, namelijk in 200
Motels.
Pop music brought it all together for me socially. It
brought people together, it gave me friends.
- Groupies and other Girls - John Birks/Jerry Hopkins 1970
Zowel lp als cd zijn inmiddels collecters items. Muzikaal
gezien valt het allemaal tegen, zet een willekeurige groep
meiden bij elkaar en laat ze zingen, het resultaat is
hetzelfde of beter. Meer dan dat is de waarde van dit
project een soort sociologische of cultureel-
antropologische. De meiden praten over zaken die voor hen
van wezenlijk belang zijn, jongens natuurlijk, opgevulde
bh's, liefde, etc. Ook interessant is de
telefoon-conversatie met de Plaster Casters. Dat zijn twee
meiden, ook een soort groupies, maar met een extra doel; het
mannelijk geslachtsdeel, meestal in gezwollen toestand, in
gips gieten en er vervolgens een model van maken. Ze waren
erg trots op hun collectie, waaronder een bijzonder model
van Jimi Hendrix.
Naast 'zang' laten de meiden ook een soort rap, rijm, horen,
beetje in schoolmeidenstijl. Ook dat klinkt ann 2010
behoorlijk primitief zal ik maar zeggen. Echter het beeld
van de tijdgeest en het speciale van juist deze meidengroep
is boeiend. Het eerder genoemde boek is daarop een prima
aanvulling.
|
