29
oktober 1976
officiële release - 22
1976 lp-versie
A1. Wind Up Workin' in a Gas Station
A2. Black Napkins*
A3. The Torture Never Stops
A4. Ms. Pinky
B1. Find Her Finer
B2. Friendly Little Finger
B3. Wonderful Wino
B4. Zoot Allures
B5. Disco Boy
2012 cd-versie
1. Wind Up Workin' in a Gas Station
2. Black Napkins*
3. The Torture Never Stops
4. Ms. Pinky
5. Find Her Finer
6. Friendly Little Finger
7. Wonderful Wino
8. Zoot Allures
9. Disco Boy
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitars,
bass, synth, vocals, director of recreational
activities
Terry Bozzio: drums
met:
Davey Moire: (background-) vocals
(1, 9)
André Lewis: organ, vocals (2),
background vocals (9)
Roy Estrada: bass (2, 6),
background vocal (2, 4, 5, 9)
Napoleon Murphy Brock: vocal (2)
Ruth Underwood: synth (4, 6),
marimba (6, 8)
Don van Vliet: harmonica (4, 5)
Ruben Ladron de Guevera: background
vocal (5)
Sparkie Parker: background vocal
(9)
Ian Underwood: saxes (6, 7)
Bruce Fowler: trombone (6, 7)
Sal Marquez: trumpet (6, 7)
Dave Parlato: bass (8)
Lu Ann Neil: harp (8)
Gail Zappa: screams (3)?
------------------------------------------------------------
Zoot Allures recorded live in Osaka, Japan,
feb. 1976
------------------------------------------------------------
Het Japanse tekentje/stempel op de voorzijde
kan betekenen 'Za-pa', maar ook 'verschillende
bladeren'. Die op de achterzijde geven meerdere
onsamenhangende betekenissen af. De grappigste is
misschien wel dat het hier om een makkelijke band
gaat. |
‘Zut Alors!’ is een
Franse uitroep, vergelijkbaar met ''shit" hier. De titel
is een verbastering daarvan. Eigenlijk zou dit een
dubbelelpee moeten zijn met een andere naam: The Night of
the Iron Sausage". Echter om de ons meestal onbekende
redenen werd het een enkele plaat. Er schijnt in Duitsland
een enkele plaat gespot te zijn met een andere volgorde
van de tracks. Maar wat je daar verder mee kan?
Zoot Allures is in feite een Zappa-soloplaat, waarbij hij
bijna alle instrumenten zelf speelt en daarbij ook veel
zingt. Duo-partner ditmaal is drummer Terry Bozzio. Op
bijna alle tracks draven diverse muzikanten op, of worden
eerdere opnamen ingezet als bouwstenen voor een nieuw
nummer. Daarbij duiken de namen van een paar oudgedienden
op, zoals Roy Estrada en Donnie Vliet. Zappa was de enige
persoon die Vliet Donnie mocht noemen. Ruben Ladron de
Guevera kennen we al van de periode na Cruisin' with Ruben
& the Jets en van eerdere hand- en spandiensten. Dave
Parlato speelde bas rondom Waka/Jawaka en de Grand Wazoo.
Altijd fijn als Ruth er is, maar dat Ian ook meedeed werd
nergens vermeld. Dat geldt ook voor Bruce Fowler en Sal
Marquez. Sparkie Parker heet op de bijsluiter van de cd’s
plotseling Sharkie Barker, maar hoe dan ook blijft dit een
figuur aan de randen van het Zappa-universum. Dat geldt
ook voor Lu-Ann Neil voor haar ondankbare, immers soms
bijna onhoorbare, harpbijdrage.
Het is een merkwaardig allegaartje aan mensen, maar
ingezet op de manier zoals het Zappa op dat moment het
best uitkwam. In die zin een afspiegeling van zijn werk
halverwege de jaren zeventig. Meest opmerkelijk is het
orgastisch optreden van waarschijnlijk Gail in The
Torture, maar zij wordt verder niet genoemd. Te privé
misschien? Er zit een zekere parallel tussen dit nummer en
de zogenaamd pornografische track die Zappa ooit in Studio
Z maakte op verzoek van - naar later bleek - een
undercover agent. Het bracht hem in het gevang en dat
leverde weer talrijke verhalen, maar ook stukken muziek
op. Dit nummer heeft er wel iets van weg, alleen keek anno
1976 daar nauwelijks iemand van op.
The Torture was eerst een wat vriendelijkere, bluesy
versie en heette toen "Why Doesn't Someone Get Him a
Pepsi". Him is Donnie Vliet die altijd zijn moeder Sue
riep om een Pepsi (ook toen hij al volwassen was...).
Diezelfde Don zong dit nummer in eerste instantie, maar
dat werd niet goed genoeg bevonden. Uiteindelijk kwam het
waarschijnlijk daarom niet terecht op Bongo Fury. Na
denktijd, altijd fijn, kwam een eerste versie (periode
Bongo Fury) op You Can't Do That on Stage Anymore, vol. 4.
De verschillen zijn groot, blues versus camp, zoiets.
"Als je niet deugt of niet wil leren kun je altijd nog als
pompbediende werken", dat is min of meer de strekking van
Wind Up in a Gas Station. Gas Stations, bezinestations,
komen regelmatig voor, luister maar naar Lumpy Gravy. De
Black Napkins zijn gewoon te mooi gevouwen. De allereerste
versie staat op de besnorde cd FZ Plays FZ. Daar vinden we
ook een tweede - lange - versie van Zoot Allures.
Ontroerend mooie soli. Zappa komt verbaal altijd erg
rationeel over, maar als hij gitaar speelt vallen die
muurtjes weg en horen we een emotionele man.
Ms. Pinky is een 'lonely person device', oftewel een
opblaasbare sekspop. De echte Ms. Pinky is gekocht in
Amsterdam en was daarna live on stage te bewonderen. Find
her Finer geeft de boodschap mee dat je beter niet te slim
kan zijn of doen om een meisje te kunnen versieren. En met
dat niveau komen bij de Disco Boy; een prachtige
afsluiter: verliefd worden, maar niet vergeten de roos
(goed zichtbaar onder de black lights) van je schouders te
kloppen. Het maakt allemaal niet uit, als je haar maar
goed zit!
Zoot Allures is een wat ondergewaardeerd plaat en dat is
zeker niet terecht. In de hele Zappa-catalogus is dit een
waardevol item die vaker gehoord mag worden als een
aangenaam soort tortuur.
|
