29 maart 2019
officiële release - 112
2019 cd-versie
disc 1
Original album version
1. Titties & Beer
2. I Promise Not To Come In
Your Mouth
3. Big Leg Emma
4. Sofa
5. Manx Needs Women
6. The Black Page Drum
Solo/Black Page #1
7. Black Page #2
8. Honey, Don’t You Want A
Man Like Me?
9. The Illinois Enema
Bandit
10. The Purple Lagoon
disc 2
Bonus Concert Performances-
Part One
1. “The Most Important
Musical Event Of 1976”
2. Peaches En Regalia
3. The Torture Never Stops
4. Black Page #2
5. Punky’s Whips intro
6. Punky’s Whips
7. I Promise Not To Come In
Your Mouth
8. Honey, Don’t You Want A
Man Like Me?
9. The Illinois Enema
Bandit
10. “Two For The Price Of
One”
11. Penis Dimension
12. Montana
disc 3
Bonus Concert Performances-
Part Two
1. America Drinks
2. “Irate Phone Calls”
3. Sofa #2
4. “The Moment You’ve All
Been Waiting For”
5. I’m The Slime
6. Pound For A Brown
7. Terry’s Solo
8. The Black Page Drum
Solo/Black Page #1
9. Big Leg Emma
10. “Jazz Buffs and
Buff-etts”
11. The Purple Lagoon
12. Find Her Finer
13. The Origin Of Manx
14. Manx Needs Women
15. Chrissy Puked Twice
16. Cruisin’ For Burgers
disc 4
Bonus Concert Performances-
Part Three
1. The Purple Lagoon/Any Kind
Of Pain
2. “The Greatest New
Undiscovered Group In America”
3. Black Napkins
4. Dinah-Moe Humm
5. Finale
disc 5
Bonus Vault Content
1. The Black Page #2 (Piano
Version)
2. I Promise Not To Come In
Your Mouth (Alternate Version)
3. Chrissy Puked Twice
4. Cruisin’ For Burgers (1977
Mix)
5. Black Napkins (c)1976
6. Punky’s Whips (Unused
Version)
7. The Black Page #1 (Piano
Version)
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: conductor,
lead guitar, vocals
Ray White: rhythm
guitar, vocals
Eddie Jobson:
keyboards, violin, vocals
Patrick O'Hearn:
bass, vocals
Terry Bozzio: drums,
vocals, devil
Ruth Underwood:
percussion, synthesizer and various humanly impossible
overdubs, piano (5.7)
Don Pardo: sophisticated
narration
Dave Samuels:
timpani, vibes
Randy Brecker: trumpet
Michael Brecker: tenor
sax, flute
Lou Marini: alto
sax, flute
Ronnie Cuber: baritone
sax, clarinet
Tom Malone: trombone,
trumpet, piccolo
with:
John Bergamo: percussion
overdubs
Ed Mann:
percussion overdubs
Lou Ann Neill:
osmotic harp overdub
Tommy Mars:
piano (5.1)
------------------------------------------------------------
Recorded at the Palladium,
New York, december 1976 and The Felt Forum, New York,
Halloween 1976
------------------------------------------------------------
Zappa in New York, de
originele versie, maakt deel uit van de oorspronkelijk
geplande Läther 4lp-box. Voor meer info hierover kijk
bij Läther.
|
Zappa in New York is
net zoiets als André Rieu op het Vrijthof in Maastricht:
ongebreidelde, muzikale passie uit alle windhoeken. Erbij
zijn is een feestje. Die uitstraling bereikt je na het
openen der put. Niet de walm van rioollucht, maar de
warmte en vreugde van een band én publiek die zich
muzikaal en anderszins uitleven.
De kartonnen verpakking is helemaal in
stijl en in die zin er een om te bewaren en niet zomaar
weg te gooien.
Nadat het putdeksel gelicht is, wordt
het een beetje poeren om boekje, replica-toegangsbewijs en
de vijf cd’s uit het foam op te delven.
Het booklet grijpt terug op de oude
lp-verpakking. Nostalgie ligt immers altijd op de loer.
Mooie nieuwe foto’s erbij (dank Gail –zij wordt op een der
cd’s nog even tegen haar zin voor het voetlicht getrokken)
en teksten van Ruth Komanoff Underwood, Ray Shirley White
en een combiverhaal van Joe Travers en Jen Jewel Brown.
Ruth heeft het vooral over de The Black Page en voert die
prachtig uit op piano (cd5). Ray haalt herinneringen op
aan die goede oude tijd en Joe & Jen vertellen het hoe
en waarom van FZ in NY en tevens hoe deze box tot stand is
gekomen. Allemaal leerzaam leesvoer en tot genoegen
gelezen. Met kennis -geen wijsheid - gewapend mag de
muziek aan.
Disc één is er een om over te slaan.
Grappig, aardig, auditief document, maar de doorsnee
Zappanaat heeft die natuurlijk allang in de kast staan; in
meervoud zelfs.
Meteen door naar nummer twee: 'de
bonus concert voorstellingen'. Opmerkelijk, nog even het
boekje erbij, is dat er her en der wat aan tracks
gesleuteld is, geheel in pa’s stijl. Zo heeft ‘I Promise
Not to Come in Your Mouth’ een intro van 27 december, het
liedje van 28 én 29 december en de solo’s weer van 29
december. Leve de computer!
Na de geweldige opener ‘the most
important musical event of 1976’ door Don Pardo krijgen we
een band die onze mind blowt. Dat begint al meteen met een
briefje uit het publiek van Dianne & Allan (?) die
vraagt om de ‘Ohio Enema Bandit’. Mensen doen elkaar
altijd na tenslotte. Maar mocht Zappa die vinden, dan zal
hij er aandacht aan besteden. De avondopener, de laatste
avond, "het beste concert", belooft heer Z., is ‘close to
my heart’ (mooie songtitel ook). Het publiek suggereert
Muffin Man en vele andere zaken, maar weet het gewoon
niet. Peaches en Regalia. Met zo’n band krijg je
natuurlijk een geweldige versie. De tortuur is weer een
mooie. De keyboardpartijen van Jobson vallen voor het
eerst goed op. Nils Lofgren komt nog even langs en dan
volgt een kenmerkende, opgebouwde gitaarsolo. Bij de Black
Page #2 mag iedereen ‘funky’ doen. Goede uitvoering met
weinig verrassingen.
Punky’s Whips begint met een
felicitatie aan de jarige Bozzio. Don Pardo draaft op en
begint maar meteen, maar dat was iets te enthousiast. Mooi
nummer, opnieuw. Tijd voor een ‘ballad’: ‘I Promise Not to
Come in Your Mouth’. Bekend liedje, andere solo’s en meer
ruimte hier voor Jobson. ‘Honey, don’t you want a Man like
Me? Wordt gevolg door de bandiet en ja, deze komt ook dit
keer ‘gewoon’ uit Illinois. Pardo van NBC verzorgt het
intro in eigen stijl. Deze bandiet is er een met een
lange, mooie saxsolo (Brecker?) en korte gitaarsolo. Het
publiek wil Montana, waarop Zappa een extra nummer
aanbiedt: ’twee voor de prijs van één’, met daarbij een
nummer dat nooit meer gespeeld wordt: Penis Dimension.
Zelfs de band wist het nog niet op dat moment en moet
partituren wisselen. Prachtige versie met veel blowjobs,
al moet je dit hier en nu meer in het instrumentale zien.
Montana is een echte einde-concert-knaller met dito
gitaarsolo in een ‘funky Hot Rats-stijl’.
Even bijkomen met koffie en dan tijd
voor disc 3. Tijd voor kerst en oud en nieuw; ook
letterlijk in de tracks. America Drinks krijgt een
degelijke uitvoering tot halverwege Randy Brecker mag
losgaan. Jazz is not dead! Warner Bros krijgt uit de zak,
voor de tweede, achtereenvolgende avond. Tijd voor Sofa#2
van ‘One Size fits All‘, ook al verkocht het album ‘worth
a shit’. Daar heb ik zo mijn eigen, bescheiden mening over
en die heeft weinig met de promotie ervan te maken. Na een
zachte Sofa mag Don Pardo weer voor het voetlicht en is
het tijd voor ‘I’m the Slime’ met wat deviant gitaarspel,
want anders kende je het liedje al. Via het slijm is het
een korte afslag naar ‘Pound for a Brown’ met ingetogen
gitaarsolo. En met de billen tegen het busraam kan het
niet anders dan dat de drums gaan roffelen. Het is een
redelijk technische drumsolo, die overgaat in Black Page
#1; de uitgeschreven variant. Net als het moeilijk wordt
komt de niet-zo-hitsingle ‘Big Leg Emma’. Dat is beter
voor het publiek; dat moet je een beetje teasen &
pleasen toch? Emma verhuist naar The Purple Lagoon, een
nummer voor de jazzliefhebbers met veel blaassoli en een
punk-rock-type-avant-garde bassolo. Maar, zo belooft Zappa
ons, het hoogtepunt gaat komen als Ruth Underwood het
thema van de Bebop Tango (luid gejuich) gaat spelen
bovenop die van een ‘Pound for a Brown’. Alles wat de
gastheer heeft beloofd krijgen we voor zoete koek.
Prachtig. Tijd voor een liedje dan maar weer: ‘Find her
Finer’ en dat in een mooi arrangement voor blazers. ‘Mars
meets Women’ is onder invloed van Bozzio geworden tot
‘Manx’ (Timothy) met zijn lange sigaret en typische
Zappamaatsoorten. In dezelfde sectie naamsveranderingen:
Chrissy Puked Twice werd ‘Titties & Beer’. Hoe dan
ook, de strekking van het verhaal is hetzelfde. ‘Cruisin’
for Burgers’- een andere versie dan die we al kennen van
de cd-versies – sluit deze cd af me een lange gitaarsolo
én een drummer op drift.
Naarmate het aantal van de cd’s
oploopt wordt het aantal tracks minder. Cd4 begint met een
combinatie van ‘Purple Lagoon’ en ‘Any Kind of Pain’ met
daarin veel ruimte voor Patrick ‘to show off’. Die
(sm-)pijn leerden we eigenlijk pas goed kennen op
Broadway. De pijn wordt gevolgd door een commercial van
Pardo en dan begint het serieuze werk; een bijna half uur
lange versie van ‘Black Napkins’. Die zwarte servetten
geven veel ruimte voor gitaar- en blazerssolo’s, maar ook
voor een lange vioolsolo van Jobson. Kijk, zo hoorden we
hem nog niet eerder in dit gezelschap. Patrick en Terry
zijn ‘all over the place’. Zo het al technisch mogelijk
is, is dit een van de hoogtepunten uit de put. Na zoiets
prachtigs moet het publiek even aan de lucht en dat gaat
heel goed met Dinah-Moe Humm die dit keer een jazzplaatje
heeft opstaan. Aan het eind mag het publiek gezellig
meedoen. Dank en als afscheid wordt de band voorgesteld.
The Queen of Rock ‘Roll is er gelukkig ook bij: Ruth
Underwood, yeah!!!
De tijd vliegt als je het leuk hebt.
We zijn alweer toe aan cd5. De tracks op deze schijf komen
uit ‘The Vault’. The Black Page #2 wordt gespeeld door
Tommy Mars. Nee, die was niet in New York, maar als
tegenhanger voor die van Underwood, met een zeer geslaagde
poging. ‘I Promise not to Come’ etc. komt tot ons in een
alternatieve versie, net als Chrissy (met oproepbericht)
en Cruisin’ in toch weer een andere versie gelukkig.
Pittige gitaarsolo hierin. Ook van Black Napkins krijgen
we servetten van andere makelij. Deze relatief korte
versie – tien minuten – is vooral een gitaardominante
versie. Altijd goed! Punky’s heeft nog wat ongebruikte
Whips liggen en daarmee worden we nu om de oren geslagen.
Pardo doet de intro en Bozzio zwijmelt lekker bij de
publiciteitsfoto met al dat haar, intussen perst Zappa er
nog even een mini-gitaarsolo uit. The Queen of Rock ’n
Roll sluit af met haar pianoversie van The Black Page #1.
Na al het geweld lijkt het wel Satie, maar dat is
bedrieglijk. Prachtige versie.
Die Ahmet, je kunt zeggen wat je wilt,
maar hij heeft ons in korte tijd toch maar mooi blij
gemaakt met een paar geweldige releases: de Roxy box en nu
de put van New York en allez, een klein beetje de
Halloween-cd. Gaat zo voort jongmens. Ondertussen daal ik
nog maar eens af in de put, want daar is het goed toeven. |
