13
maart 1978
officiële release - 2lp
1978 lp-versie
A1. Titties & Beer
A2. I Promise Not To Come In Your Mouth
A3. Punky's Whips *
B1. Sofa
B2. Manx Needs Women
B3. The Black Page Drum Solo / Black Page #1
B4. Big Leg Emma
B5. The Black Page Drum Solo / Black Page #2
C1. Honey, Don't You Want A Man Like Me?
C2. The Illinois Enema Bandit
D1. The Purple Lagoon
* Punky's Whips stond alleen op een beperkte eerste
oplage. Daarna is het stuk, om 'problemen te
voorkomen', door de platenmaatschappij verwijderd.
2012 cd-versie
disc 1
1. Titties & Beer
2. Cruisin' for Burgers *
3. I Promise Not to Come in Your Mouth
4. Punky's Whips *
5. Honey, Don't You Want a Man Like Me?
6. The Illinois Enema Bandit
disc 2
1. I'm the Slime *
2. Pound for a Brown *
3. Manx Needs Women
4. The Black Page Drum Solo/Black Page #1
5. Big Leg Emma
6. Sofa
7. Black Page #2
8. The Torture Never Stops *
9. The Purple Lagoon/Approximate
* niet op de originele lp én: cd's hebben een andere
volgorde
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: conductor,
lead guitar, vocals
Ray White: rhythm guitar, vocals
Eddie Jobson: keyboards, violin,
vocals
Patrick O'Hearn: bass, vocals
Terry Bozzio: drums, vocals, devil
Ruth Underwood: percussion,
synthesizer and various humanly impossible overdubs
Don Pardo: sophisticated narration
Dave Samuels: timpani, vibes
Randy Brecker: trumpet
Michael Brecker: tenor sax, flute
Lou Marini: alto sax, flute
Ronnie Cuber: baritone sax,
clarinet
Tom Malone: trombone, trumpet,
piccolo
with:
John Bergamo: percussion overdubs
Ed Mann: percussion overdubs
Lou Ann Neill: osmotic harp overdub
------------------------------------------------------------
Recorded at the Palladium, New York, december
1976 and The Felt Forum, New York, Halloween 1976
------------------------------------------------------------
Zappa in New York maakt deel uit van de
oorspronkelijk geplande Läther 4lp-box. Voor meer
info hierover kijk bij Läther.
|
Mijn Zappa in New-York
lp was merkwaardig kort en de binnenhoes merkwaardig leeg.
Naar het hoe en waarom moest iedereen op dat moment maar
gissen. Niemand wist toen dat er een complete, best lange,
track verwijderd was en ook wist niemand dat de
censuurraad van distributeur Warner Bros had toegeslagen
in de tieten met bier. Hoe zat dat precies? De cute-little
drummer, Terry Bozzio, was - al dan niet echt – ‘gevallen’
voor een publiciteitsfoto van ene Edwin ‘Punky’ Meadows
van de groep Angel. Vooral diens kapsel. Dat was nog eens
een harige tijd. Warner Bros vond dat ze Meadows - lees
zichzelf -moesten beschermen tegen eventuele rechtszaken
en haalde de track eraf. Dat ondanks het feit dat Meadows
het geweldig vond en op papier (!) toestemming gegeven
had. De Titties & Beer kwestie was een andere orde, de
song werd wat 'aangepast' aan de norm. Blijkbaar konden de
verwijzingen naar Nixon en Agnew wel. Het aanvullende
instrumentaaltje was als afsluiter van kant één een beetje
als de aftiteling van een film.
Kant twee was best een serieuze. Na een hernieuwde
kennismaking met Sofa in een in mijn optiek betere versie
dan die op One Size Fits All, volgt het wat experimentele
Manx Needs Woman. Manx Needs Woman ontleent de titel aan
een science-fiction movie uit 1967: Mars Needs Woman.
Daarna, gescheiden door de ‘hitsingle’ Big Leg Emma uit de
tijd van Absolutely Free, twee versies van The Black Page.
De eerste de bijna onmogelijke drumsolo (het ziet zwart
van de noten op de pagina - vandaar de titel) voor de
getalenteerde Bozzio, daarna de disco-versie voor de
jongeren van toen (1978) of nu die dat allemaal niet aan
kunnen.
Lp-kant drie opent met de dolkomische vraag ‘Honey, don’t
you want a man like me?’ aan de reactie te horen valt dat
niet in goede aarde. Het verhaal van de Illinois Enema
Bandit is echt gebeurd. Er staat een krantenartikeltje
afgedrukt in de binnenhoes. Het verhaal van Michael Kenyon
wordt meesterlijk uitgevoerd.
Kant vier was gevuld met The Purple Lagoon. In feite een
ouder stuk met elementen uit Approximate. Die kennen we
uit de Wazoo-tijd. Het is een jazzy stuk vol met solo’s.
Opmerkelijk is dat knutselaar Zappa er in de studio iets
extra’s aan toegevoegd heeft, omdat het een saai deel was.
Ik vind dat hij in dit geval gelijk had.
Een bijzondere rol is er voor
Saturday-Night-Live-show-aankondiger Don Pardo: hij maakt
er echt wat van en leeft zich helemaal uit. Dat geldt
overigens ook voor alle musici en dat zijn er nogal wat.
Naast de nieuwe, jonge band met Jobson, O’Hearn en Bozzio
(denk even aan de hoes van Zoot allures) is Ruth Underwood
opnieuw present. Helemaal nieuw is Ray White; die zou nog
een tijd blijven. Als extra bonus, speciaal voor deze
gelegenheid, zijn er grootheden als de Brecker-Brothers en
enkele doorgewinterde studiomusici. Malone en Marini
speelden overigens mee in The Blues Brothers. Samuels
speelde in 1969 al eens met Zappa.
Dan later, thuis, rustig in de studio, vond Zappa het
nodig een en ander nog eens bij te werken. John Bergamo en
Ed Mann mogen wat extra percussie komen spelen, net als
Ruth natuurlijk, maar die had het zwaar volgens de hoes:
"various humanly impossible overdubs". Opvallend in de rij
is Ed Mann. Net als Ray White zou hij lang blijven. Lou
Ann Neill mag haar harppartijen weer inspelen, maar waar?
Ondanks de erg korte lp’s vond ik het een uitstekende set.
En draaide die met veel plezier.
In het cd-tijdperk veranderde er heel veel. Vanaf 1993
kregen we maar liefst vijf tracks meer, daarbij was de
originele versie van Punky’s Whips en de ongeknipte versie
van Titties & Beer. Extra zijn: Cruisin' for Burgers
(prachtig), I'm the Slime, Pound for a Brown en een nieuwe
Torture-versie. Stuk voor stuk schitterende nummers en
waardevolle aanvullingen. In verband met al die extra’s is
de volgorde van de tracks aangepast, maar de nieuwe
volgorde vind ik zo het meest aansluitend. Blij als een
kind natuurlijk, want het was al een prachtplaat en met al
die stukken erbij helemaal.
Dan denk je dat je met die uitbreiding compleet bent. Nee,
op You Can't Do That On Stage, Vol. 6 staat Black Napkins,
ook afkomstig van dit concert. Tsja. Soms moet je je niet
teveel afvragen. Zappa in New York is en blijft een meer
dan uitstekende plaat en dan slijm ik niet eens.
|
