13 november 1989
officiële release - 54
1989 / 2012 cd-versie
disc 1
1. Sharleena
2. Bamboozled By Love / Owner Of A Lonely Heart
3. Lucille Has Messed My Mind Up
4. Advance Romance
5. Bobby Brown Goes Down
6. Keep It Greasey
7. Honey, Don't You Want A Man Like Me?
8. In France
9. Drowning Witch
10. Ride My Face To Chicago
11. Carol, You Fool
12. Chana In De Bushwop
13. Joe's Garage
14. Why Does It Hurt When I Pee?
disc 2
1. Dickie's Such An Asshole
2. Hands With A Hammer
3. Zoot Allures
4. Society Pages
5. I'm A Beautiful Guy
6. Beauty Knows No Pain
7. Charlie's Enormous Mouth
8. Cocaine Decisions
9. Nig Biz
10. King Kong
11. Cosmik Debris
------------------------------------------------------------
at various points on these discs you can
hear:
Frank Zappa: guitar, keyboards,
vocals
Mark Volman: vocals
Howard Kaylan: vocals
Steve Vai: guitar
Dweezil Zappa: guitar
Ike Willis: rhythm guitar, vocals
Ray White: rhythm guitar, vocals
Allan Zavod: keyboards
Andre Lewis: keyboards
Don Preston: keyboards,
electronics
George Duke: keyboards, vocals
Tommy Mars: keyboards, vocals
Bobby Martin: keyboards, vocals,
saxophone
Ian Underwood: alto saxophone,
keyboards
Napoleon Murphy Brock: saxophone,
vocals
Bruce Fowler: trombone
Jim Pons: bass guitar, vocals
Scott Thunes: bass guitar, vocals,
synthesizer
Tom Fowler: bass guitar
Chester Thompson: drums
Chad Wackerman: drums, vocals
Aynsley Dunbar: drums
Terry Bozzio: drums, speech
Ralph Humphrey: drums
Ruth Underwood: percussion,
keyboards
Ed Mann: percussion |
Stage 3 is een
kruisbestuiving tussen 1 en 2. Zo hoort dat eigenlijk ook.
Het is dan wel meer een collage, net als de eerste, maar
overwegend met één-en-dezelfde band. Dan hebben we het
over de 84-band met Ike, Ray, Bobby, Alan (Zavod is dat),
Scott en Chad.
Sharleena bijt haar spitsen af met een solo van de jonge
heavyrocker Dweezil, die hiermee voor het eerst naast
daddy op het podium soleert. De track was eerder
verschenen bij ‘Guitar Magazine’ als een aardigheidje,
maar dan wel op een flexi disc. U weet wel, zo’n superdun
stukje plastic waarvan je nooit verwacht dat je dat kan
afspelen.
Bamboozled by an Owner of a Lonely Heart is een leuke mix
(Yes, dank). De meest liedjes worden goed uitgevoerd, maar
hangen wel in het bepaalde 84-geluid. Dat is in mijn
beleving wat mechanisch, zakelijk en ontbeert enigszins de
warmte van bijvoorbeeld de Roxy-crew of de 88-band.
Ik mis op deze disc de afwisseling met andere bands, bijv.
die uit 69. In die zin heeft disc één niet heel veel om
het nog magere lijf en biedt ook weinig extra’s.
Voor de verrassingen moeten we zijn bij disc 2. Asshole
Dickie wordt uitgevoerd door de Roxy band, het liedje zou
pas weer opdraven op Broadway, jaren later. Nu, in de
geest van de tijd, horen we beide versies kort na elkaar.
De track zou zelfs pas in 2018, met de Roxy Performances
box, in zijn oorspronkelijke setting tot ons komen.
De toegift wordt uitgevoerd mits de lege glazen naar de
bar achterin worden afgevoerd. De camera's worden echter
gevuld. Leuk hoor om dat te horen en nu nog steeds die
'piep'-video nog niet te hebben waarvan dit de
aankondiging is.
Cute little drummer Terry klaagt huilerig (allemaal toneel
mensen) over het drummen en zet vervolgens in Tokyo een
geweldige drumsolo neer, met echte en goed gestemde drums.
Dat kan de bijsluiter toch niet verzwijgen. "Zo moet het",
aldus Zappa.
Zoot Allures, ook uit Japan, komt van de enige tape die er
nog is met het originele arrangement uit de band met André
Lewis. Daarna draaft de 81-band op en speelt liedjes van
You Are What You Is. De 82-band voert Cocaine Decisions,
Nig Biz en Cosmik Debris uit. Cocaine Decisions en Nig Biz
zijn opgenomen in Palermo, 14 juli 1982, tijdens het
roemruchte concert dat verdween in wolken van traangas in
het argeloze publiek en on stage. Zappa’s Italiaanse
vriend, Massimo Bassoli, spoort iedereen nog aan kalm te
blijven, maar het is al te laat. Na het concert kon de
band het stadion niet eens verlaten. Ook weer een aardig
feit, maar het zegt niets over de kwaliteit van de muziek.
Tussen de Italiaanse onrust zit een lange versie van King
Kong geklemd. Deze King bestaat uit vier delen, uitgevoerd
door respectievelijk de 82- en de 71-band. De solos' zijn
voor: Ed Mann (82), Ian Underwood en Zappa zelf (71) en
Tommy Mars (82). Leuk? Mwah... Het eerste stukje is met
veel geroep en gegil en suddert wat op een reggae-biet.
Sterk? Nee! Dat is bij de 71-uitvoeringen beter, niet
zeuren, spelen! Dat heeft Tommy gelukkig ook begrepen. De
82-Zappa mag ook nog even. Leuk hoor, maar de magie van
Kong is er wel een beetje af zo. De enige magie die om dit
stuk hangt is het gerucht dat het deel van 10 december
1971 is opgenomen in het Rainbow Theatre, kort voordat
Zappa door een vent van het podium geduwd werd en in de
orkestbak belandde. In het enige echte Zappaboek wordt dat
feit meteen onderuit gehaald, want volgens meerdere
bandleden was het na de toegift van een Beatle song; I
Want to Hold Your Hand. The Fool on the Hill weet er meer
van denk ik.
Stage 3 is al met al een set in disbalans; Zappa lijkt nog
zoekende naar een goede, passende formule. De mix van oud
en nieuw is wat zoek en de verhalen bij de muziek lijken
boven de muziek uit te stijgen. Terugkijkend is het best
een aardig setje, maar het is niet mijn favoriet uit de
serie van zes.
|
