25
oktober 1988
officiële release - 52
1988 / 2012 cd-versie
disc 1
1. Tush Tush Tush (A Token Of My Extreme)
2. Stinkfoot
3. Inca Roads
4. RDNZL
5. Village Of The Sun
6. Echidna's Arf (Of You)
7. Don't You Ever Wash That Thing?
8. Pygmy Twylyte
9. Room Service
10. The Idiot Bastard Son
11. Cheepnis
disc 2
1. Approximate
2. Dupree's Paradise
3. Satumaa (Finnish Tango)
4. T'Mershi Duween
5. The Dog Breath Variations
6. Uncle Meat
7. Building A Girl
8. Montana (Whipping Floss)
9. Big Swifty
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar,
vocals
Napoleon Murphy Brock: sax, vocals
George Duke: keyboards, vocals
Ruth Underwood: percussion
Tom Fowler: bass
Chester Thompson: drums
------------------------------------------------------------
Recorded at the Kulttuuritalo, Helsinki,
Finland,
September 22-23, 1974
------------------------------------------------------------
Op pagina 6 van het boekje staan de door fans
aangegeven correcties op Stage, vol. 1 en Guitar
|
Zappa zou Zappa niet
zijn als hij iets logisch of voorspelbaars zou doen.
Deviantie is de norm immers. Dat bewijst hij meteen met
You Can’t do That on Stage Anymore, vol. 2. Het is niet,
net als de voorganger, een collage van oud en nieuw, maar
een 'gewoon' concert. Hij had verder niets meer in die
kelder liggen natuurlijk en je snapt toch niets van die
man uiteindelijk. Waarom niet ‘gewoon’ een set genaamd
‘The Helsinki Tapes’ separaat uitgebracht? Natuurlijk is
het een geweldig concert, meer dan dat zelfs, maar de
serie van zes behelst toch een iets andere ingang.
Maar goed, het ding is er nu eenmaal op deze manier en
heeft de hierboven geschetste titel als ondertitel.
Stage 2 is een ogenschijnlijk avondconcert uit Helsinki
1974, die man kwam nog eens ergens. Men (de fans) vermoed
dat het hier gaat om een ‘best of’ set van de concerten
die de 1974-band op 22 en 23 september in Helsinki gegeven
heeft. De ondertitel suggereert ook meer in deze richting.
Dat maakt voor ons weinig uit, het laat zich beluisteren
als één geheel.
De band op het podium is voor het grootste gedeelte de
Roxy-band, een van de favoriete bands van Zappa hemzelf en
van ons, de fans. Alleen dit concert vindt een tijd na
Roxy plaats, de liedjes zijn inmiddels een soort
basisgegeven en ze worden dan ook meerdere malen in een
hogere versnelling gespeeld. Dat alleen al! De kleine band
(Zappa, Nappy, George, Ruth, Tom en Chester) zet een grote
sound neer en heeft er echt zin in, maar het meest zin
heeft de bandleider zelf. Zijn gitaarspel spettert en
schittert, ontvlamt zelfs bij tijd en wijle. RDNZL,
Village of the Sun, Echidna, maar vooral Pygmy Twylyte
knalt eruit.
Room Service is ongelooflijke grappig, zelfs na een paar
keer luisteren. Tussendoor kwijt Zappa zich van zijn taak
als gastheer en kletst het geheel zinvol aan elkaar. Als
hij in een goede stemming is, is hij is nooit te beroerd
iets uit te leggen, en dat doet hij dan met een typisch
alert, humoristisch soort sarcasme.
De gitaarsolo uit Inca Road van deze set kennen we al van
de One Size Fits All plaat. Op deze cd staat het hele
nummer. Dit concert was ook de bakermat voor de latere
uitvoeringen van Whippin' Post, niet de John Cage
composition, maar die van de Allman Brothers Band.
Disc 2 is een wat meer serieuze disc, waarop weinig wordt
gezongen. Opener is Approximate, met onder andere een
a-capella uitvoering, gevolgd door Dupree en Satumaa. Die
laatste is een Finse, traditionele tango, die vlot wordt
uitgevoerd. Dog Breath, Uncle Meat en Big Swifty zijn
allemaal klassiekers en allemaal prachtig vertolkt. Je zal
daar toch bij gezeten hebben als Fin, het is puur
genieten. Montana Post ook al prima uitgevoerd, maar eerst
proberen Duke en Nappy een dwarsfluitsynthesizer-meisje te
bouwen. Ik vrees dat dat niet helemaal gelukt is, tenzij
ze bedoeld was als vriendin voor de man uit de
B-monstermovie.
You Can’t Do That on Stage Anymore, vol. 2 is zonder meer
hoogstaand, het was, volgens Zappa zelf, een van zijn
betere concerten en wij mogen alsnog, mee genieten. Dat
het in de reeks van mixen en collages zit is wellicht
vreemd, maar er zijn vreemdere zaken in de muziekwereld,
|
