10
juli 1992
officiële release - 58
1992 / 2012 cd-versie
disc 1
1. The Downtown Talent Scout
2. Charles Ives
3. Here Lies Love
4. Piano/Drum Duet
5. Mozart Ballet
6. Chocolate Halvah
7. JCB & Kansas On The Bus #1
8. Run Home Slow: Main Title Theme
9. The Little March
10. Right There
11. Where Is Johnny Velvet?
12. Return Of The Hunch-Back Duke
13. Trouble Every Day
14. Proto-Minimalism
15. JCB & Kansas On The Bus #2
16. My Head?
17. Meow
18. Backed-Bean Boogie
19. Where's Our Equipment?
20. FZ/JCB Drum Duet
21. No Waiting For The Peanuts To Dissolve
22. A Game Of Cards
23. Underground Freak-Out Music
24. German Lunch
25. My Guitar Wants To Kill Your Mama
disc 2
1. Easy Meat
2. Dead Girls Of London
3. Shall We Take Ourselves Seriously?
4. What's New In Baltimore?
5. Moggio
6. Dancin' Fool
7. RDNZL
8. Advance Romance
9. City Of Tiny Lites
10. A Pound For A Brown (On The Bus)
11. Doreen
12. The Black Page #2
13. Geneva Farewell
------------------------------------------------------------
on most of the tracks on disc one you hear:
Frank Zappa: guitar, vocals,
conductor
Lowell George: guitar, vocals,
main customs officer
Ian Underwood: clarinet, alto
saxophone, electric piano, piano
Bunk Gardner: tenor saxophone,
trumpet
Buzz Gardner: trumpet
Motorhead Sherwood: baritone
saxophone, vocals
Don Preston: electronics,
keyboards
Roy Estrada: bass guitar, vocals
Ray Collins: vocals, harmonica,
tambourine
Billy Mundi: drums
Arthur Dyre Tripp III: drums
Jimmy Carl Black: drums, vocals,
voices
with
Elliot Ingber: guitar
Dick Kunc: vocals, voices,
engineer
Kanzus J. Kanzus: vocals, voices
Dick Barber: vocals, voices, sound
effects
Noel Redding: dance stylings
on disc two you hear:
Frank Zappa: guitar, vocals
Ray White: guitar, vocals
Steve Vai: guitar
Tommy Mars: keyboards, vocals
Bobby Martin: saxophone, vocals,
keyboards
Scott Thunes: bass guitar
Ed Mann: percussion
Chad Wackerman: drums
------------------------------------------------------------
5000 houten 'road'-cases werden gemaakt voor
de hele serie.
In eerste instantie kocht je de box met Stage 5 én
Stage 6.
Stage 6 was op dat moment in Eruropa nog niet los te
koop.
Later werd de box ook verkocht zonder inhoud.
|
You Can’t Do That on
Stage Anymore Vol.5 zou wat mij betreft net zo goed Vol.2
kunnen zijn. Het is in ieder geval meer de stijl die ik na
Vol.1 verwacht had. Maar ook nu weer worden onze
verwachtingen anders ingevuld. Vol. 1 was een mix van
stijlen, soorten, tijden, Vol. 2 een concert, Vol. 3 en 4
meer recentelijk en Vol. 5 biedt een soort keuzemenu. Disc
1 gaat terug naar vroeger, de Mothers in de periode
halverwege de jaren zestig tot 1969, disc 2 is opnieuw
weer ‘meer recent’, maar dan één band op verschillende
plekken.
Wat mij betreft is de grootste verrassing disc 1. De
'82-band zal best beter spelen, zoals Zappa regelmatig
liet weten, maar de sixties Mothers boeien mij meer,
vooral door het onverwachte karakter ervan. Zo'n
openingszin als "The Kids Are Freaking Out" speelt ook al
dagen door mijn nostalgische hoofd. Naast schitterend
vocaal werk van Lowell George (en toch nooit een fan
geweest van Little Feat), prachtige 'ouderwetse'
gitaarsolo's (lekker langzaam en meeslepend) en veel
gegein/l - met als topper German Lunch met Lowell Fritz
als corrupte douane-beambte - horen we mooie arrangementen
van allerlei oude en nieuwe nummers, waarvan sommigen als
rode draad zijn gaan fungeren, bijvoorbeeld het
Piano/Drum-duet en Return of the Hunch-Back Duke. Kortom,
een 'protest rhythm & bluesgroup' met (historische)
toekomst. Daarbij krijgen we zelfs een studio-opname als
een soort ‘bonus’, want disc 1 sluit of met de
single-versie van ‘My Guitar Wants to Kill Your Mama’.
Prachtig nummer, weinig hit-potentie; toen en nu.
Disc 2 is leuk, goed, prachtig, mooi; Dead Girls mét L.
Shankar is mooier. Gein en spontaniteit ontbreken op disc
2. De tegenstelling met de andere disc in het doosje zou
niet groter kunnen zijn. ‘Geneva Farewell’ illustreert dat
het best. Zappa is niet in zijn hum en moppert (meer in
die tour) over alles wat er op het podium gegooid wordt.
Ondergoed mag, maar de rest niet. Hij raakt er zelfs zo
geïrriteerd over dat hij het concert afbreekt:
"Houselights! Concert's over!" Daarmee zet hij bijna alle
goedwillende bezoekers in de kou en neemt die dan niet
serieus. Een weinig professionele actie.
Hoe dan ook, deze set is na de eerste, Vol. 1, mijn
favoriet, mijn concert is nog niet over gelukkig.
|
