10
augustus 1970
officiële release - 10
1970 lp-versie
A1. Didja Get Any Onya?
A2. Directly From My Heart To You
A3. Prelude To The Afternoon Of A Sexually Aroused
Gas Mask
A4. Toads Of The Short Forest
A5. Get A Little
B1. The Eric Dolphy Memorial Barbecue
B2. Dwarf Nebula Processional March & Dwarf
Nebula
B3. My Guitar Wants To Kill Your Mama
B4. Oh No
B5. The Orange County Lumber Truck
B6. Weasels Ripped My Flesh
2012 cd-versie
1. Didja Get Any Onya?
2. Directly From My Heart To You
3. Prelude To The Afternoon Of A Sexually Aroused
Gas Mask
4. Toads Of The Short Forest
5. Get A Little
6. The Eric Dolphy Memorial Barbecue
7. Dwarf Nebula Processional March & Dwarf
Nebula
8. My Guitar Wants To Kill Your Mama
9. Oh No
10. The Orange County Lumber Truck
11. Weasels Ripped My Flesh
Oudere cd-versies hebben dezelfde tracks, maar een
langere (ruim drie minuten) versie van Didja Get Any
Onya.
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar and
vocals
Ray Collins: vocals
Don 'Sugar Cane' Harris: electric
violin and vocals
Lowell George: rhythm guitar and
vocals
Ian Underwood: woodwinds,
keyboards
Bunk Gardner: woodwinds
Motorhead Sherwood: baritone sax,
tambourine and snorks
Buzz Gardner: trumpet and flugel
horn
Don Preston: piano, organ and
electronic dffects
Roy Estrada: bass and vocals
Max Bennett: bass
Jimmy Carl Black: drums
Art Tripp: drums,. percussion
John Guerin: drums
|
Weasels Ripped My Flesh
is, net als Burnt Weenie Sandwich. een van de tien elpees
uit een project waar Zappa eind jaren zestig samen met
Playboy Magazine (als uitgever) mee bezig was.
Uiteindelijk kreeg hij dat project niet van de grond.
Zappa, op dat moment Mother-loos, bracht daarom enkele
platen separaat uit. De vondst van ‘The Weasel Music’
acetaat wijst op voorbereidingen van de 10lp-set. Maar,
zoals altijd bij Zappa, heeft het uiteindelijke product
een heel andere samenstelling. Waar Burnt Weenie Sandwich
nog goed in het gehoor ligt, verkennen de wezels je gehoor
én muzikaal gevoel. Zappa waagde zich live veelvuldig aan
experimenten en laat dat op dit album goed horen. Het is
werk uit de jaren 1967-1969. Soms studiomateriaal, soms
live-materiaal.
Net als Burnt Weenie Sandwich staat er weinig informatie
op Weasels' hoes. De prachtige cover van Neon Park bleek
voor enkele drukkerijen in Amerika en de Duitse
platenmaatschappij iets teveel. De laatste maakte zelfs
een heel eigen versie. Dat was de versie die ik ook in
sommige winkels zag liggen, mijn eigen winkel toen,
Satisfaction in Heerlen, had gelukkig de originele hoes.
Weasels is, mijns inziens, een van de sterkste platen uit
de beginperiode. Lang niet begrepen door iedereen; het is,
zoals al gezegd, geen gemakkelijke plaat. Meezingers aan
de ene kant, maar volop experimenten, vooral in
maatwisselingen en geluid aan de andere kant. Als je daar
eenmaal doorheen bent biedt juist deze plaat een
uitstekend beeld van waar Zappa met zijn Mothers in de
beginperiode mee bezig was. Opvallend is overigens de
grote hoeveelheid aan akoestische gitaarstukken, iets
waarvan Zappa in die tijd beweerde er niet mee bezig te
zijn. Zappa is vermoedelijke de enige artiest die wegkomt
met een oorverdovende orgie aan geluid in de slottrack,
maar het werkt wel!
De plaat begint met ‘Didya Get Any Onya’. Een deel van dit
nummer komt terug als ‘The Blimp’ op Trout Mask Replica
van Captain Beefheart. Hetzelfde geldt voor ‘Charles Ives’
op ‘You Can’t do That on Stage Anymore, vol. 5’.
Als je kijkt naar de tijdlijn zie je dat ‘Ahead of Their
Time’ tussen Burnt Weenie Sandwich en Weasels Ripped my
Flesh’ zit. Er staan dan ook stukjes van Ahead of their
Time op Weasels Ripped my Flesh. Wisten wij toen veel.
Zappa zegt in de bijsluiter van Ahead etc.: “A few bits of
the show eventually found their way into Weasels Ripped My
Flesh ("Prelude to the Afternoon of a Sexually Aroused Gas
Mask" and part of "The Orange County Lumber Track"
included here in its complete original form) “. Maar welk
stuk waar en hoe is een puzzel, want Zappa was – zoals we
wel weten- erg goed met mes en tape. In zekere zin maakt
het ook weinig uit, want de release van beide albums ligt
zover uit elkaar en hebben elk een zo eigen karakter dat
de verschillen en/of overeenkomsten in het niet vallen.
Direct van mijn hart naar het jouwe is een prachtige blues
en mooi gespeeld door Don Sugercane Harris. Het was het
eerste liedje dat ik kon spelen op gitaar. Prelude en
Toads zijn de Mothers in al hun glorie, inclusief deviante
ritmes. Get A Litte is de meest ondergewaardeerde
gitaarsolo die ik ken. Eén van mijn favorieten, misschien
wel omdat Zappa zo ingehouden speelt.
Oude lp-kant twee wordt in feite in tweeën gedeeld. Een
experimenteel begin met een ode aan Eric Dolphy en dwerg
Nebula. Daarna een grappige protestsong, want mijn haar is
te lang voor jouw dochter. Vervolgens start er, na een
prachtig gezongen Oh No, een hypnotiserend muziekstuk dat
je al gauw meeneemt naar verre oorden. Het wordt ruwweg
afgebroken door een luid gelach, waarna je oren geteisterd
worden door… een scheerapparaat? Het is maar dat je het
weet, geluid is kunst en daar moet je maar tegen kunnen.
Goodnight!
|
