31
oktober 2007
officiële release - 82
2007 / 2017 cd-versie
disc 1
1. Intro Intros
2. The Grand Wazoo (Think it Over)
3. Approximate
4. Big Swifty
disc 2
1. "Ulterior Motive"
2. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement I
3. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement II
4. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement III
5. The Adventures Of Greggery Peccary: Movement
IV—The New Brown Clouds
6. Penis Dimension
7. Variant I Processional March
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar and
white stick with cork handle
Tony Duran: slide guitar
Ian Underwood: piano and
synthesizer
Jerry Kessler: electric cello
Mike Altschul: piccolo, bass
clarinet and other winds
Jay Migliori: flute, tenor sax and
other winds
Earle Dumler: oboe, contrabass
sarrusophone and other winds
Ray Reed: clarinet, tenor sax and
other winds
Charles Owens: soprano sax, alto
sax and other winds
Joann McNab: bassoon
Malcolm McNab: trumpet in D
Sal Marquez: trumpet in Bb
Tom Malone: trumpet in Bb, also
tuba
Glenn Ferris: trombone and
euphonium
Kenny Shroyer: trombone and
baritone horn
Bruce Fowler: trombone of the
upper atmosphere
Tom Raney: vibes and electric
percussion
Ruth Underwood: marimba and
electric percussion
Dave Parlato: bass
Jim Gordon: electric drums
------------------------------------------------------------
"This concert was recorded live at Boston
Music Hall in Boston, Massachusetts on 24 September
1972. These stereo masters were digitally
transferred from FZ's Ampex ATR 100 deck into Nuendo
at 96k 24 bit by Joe Travers using Euphonix AM 713
Converters - in April 2007. This concert had a
slightly different original dynamic in that Big
Swifty followed Greggery Peccary. Due to disc space
we resequenced the program to maintain the integrity
of the performance."
|
In 1972 was er een
klein feestje in Den Haag. Zappa kwam met een soort
bigband, "The
Mothers of Invention/Hot Rats/Grand Wazoo 20-piece big
band” naar Nederland en gaf op nog zeven andere
plekken wereldwijd een Hot Rats/Grand Wazoo-concert.
Daarna was het voorbij.
Super bijzonder natuurlijk én speciaal in de zin
van eens en nooit weer. Bij de hardcore fans bleef dit
project hangen als een van de meest op cd/lp gewenste
evenementen. Met
deze Wazoo-cd is dat moment aangebroken.
De registratie op deze 2cd’s is van het laatste
concert van de minitour. De big band was een bijzondere:
die groep bestond voornamelijk uit studiomuzikanten die
eigenlijk nooit toeren. Misschien was het klein aantal
concerten, precies acht, de overweging waard om het dit
keer wél te doen, maar misschien was het de hoogstaande
muziek wel. Er zijn bijzondere verhalen over deze band,
maar de essentie was dat deze musici niet het wilde leven
van een rockband on tour bezigden, maar zich na het
concert terugtrokken om te schaken of een boek te lezen.
Geen groupies voor deze heren.
Zappa kondigt de band aan als een groep die echte muziek
speelt, geen show opvoert en muziek maakt waarbij je met
je voet mee kan tikken. Dat laatste moet hij met duivels
genoegen hebben gezegd, zijn muziek was immers zelden met
de voet mee te tikken.
De opkomst, wereldwijd gezien, was gering. Zappa was het
jaar daarvoor in Londen van het podium gegooid , was zijn
toenmalige band met Mark en Howie kwijt, had geen
hit-record (wanneer wel?) en zat achteraf gezien in een
soort overgangsfase. Het resultaat uit deze periode:
Waka/Jawaka en The Grand Wazoo. Later aangevuld met Joe’s
Domage, de oefensessies en daarna weer Imaginairy
Diseases, het vervolg van de tour, maar dan me de ‘petit
of pepite Wazoo-band’.
Wazoo biedt veel muziek, nauwelijks zang en ook nauwelijks
ex-Mothers. Weinig mensen hadden dan ook de behoefte deze
'vreemde' band te horen. Jammer, want het was een
bijzonder gelegenheidsproject en meer dan de moeite waard.
De opzet voor alle acht concerten was identiek: de te spelen
nummers,
de volgorde daarvan en de toegiften. De set die er
nu is, is van het laatste concert door deze band. De groep
probeert, zoals Zappa aankondigt, er een geweldige avond
van te maken. Dat lukt ze aardig. Er wordt uitstekend
gespeeld en op sommige plekken kun je inderdaad met je
voet meetikken.
Je hoort dat dit echte professionals zijn, maar je hoort
ook dat sommige overgangen niet even vloeiend zijn. Het
plezier lees je niet van hun gezichten, maar is net zo
hoorbaar. De soli zitten knap in elkaar. Ian Underwood
soleert op synthesizer, dat kennen we nog niet echt van
hem. Hij is daarin dwarser dan George Duke die die rol
heeft op de genoemde albums hierboven, want daarop is
Underwood afwezig.
Tony Duran en Zappa zijn 'in a good mood'. Dat
geldt voor de meerderheid van de groep, maar met name voor
de houtblazers.
Het geluid is niet heel geweldig, de bas zakt soms wat weg
en knalt er dan weer uit, maar ach. Who Cares Anyway?
Wat ik jammer vind
is dat dit niet het hele concert lijkt te zijn.
Waar is For Calvin? Waar is Low-Budget Dog Meat (de
medley)? Ze zouden dit volgens het stramien gespeeld
moeten hebben, maar er staat niets over de mysterieuze
verdwijning in het boekje.
Prima en uitstekend verzorgd is de verpakking.
Milieuvriendelijk papier, een schuifhoes, binnenhoes én
boekje. Daarin het hele verhaal (vijf pagina's op
oogsterktetestformaat) van Zappa over deze band, de
teksten van Greggary, aardige foto's en het gescheurde
kaartje van landgenoot Paul Berkholst(!). De voorzijde van
de verpakking is prachtig, Zappa-Dali. Dat zegt genoeg.
Ik geniet voluit van deze levende Wazoo. Of iedereen dat
met mij eens is weet ik niet, misschien kan ik volstaan
met de titel van de recensie in muziekkrant Oor indertijd:
Veel handjeklap, weinig publiek.
|
