21
april 1969
officiële release - 6
1969 lp-versie
A1 Uncle Meat: Main Title Theme
A2 The Voice Of Cheese
A3 400 Days Of The Year *1
A4 Zolar Czakl
A5 Dog Breath, In The Year Of The Plague
A6 The Legend Of The Golden Arches
A7 The Mothers Play Louie Louie At The Royal Albert
Hall In London *2
A8 The Dog Breath Variations
B1 Sleeping In A Jar
B2 Our Bizarre Relationship
B3 The Uncle Meat Variations
B4 Electric Aunt Jemima
B5 Prelude To King Kong 3:24
B6 God Bless America (Live At The Whisky A Go Go)
B7 A Pound For A Brown On The Bus
B8 Ian Underwood Whips It Out (Live On Stage In
Copenhagen)
C1 Mr. Green Genes
C2 We Can Shoot You 1:48
C3 "If We'd All Been Living In California . . . "
C4 The Air
C5 Project X
C6 Cruising For Burgers
D1 King Kong Itself (As Played By The Mothers In A
Studio)
D2 King Kong (Its Magnificence As Interpreted By Dom
DeWild)
D3 King Kong (As Motorhead Explains It)
D4 King Kong (The Gardner Varieties)
D5 King Kong (As Played By 3 Deranged Good Humor
Trucks)
D6 King Kong (Live On A Flat Bed Diesel In The
Middle Of A Race Track At A Miami Pop Festival . . .
The Underwood Ramifications) *3
*1 track A3: de eerste releases hadden in plaats van
"Nine Types of Industrial Pollution" "400 Days of
the Year" als titel
*2 track A7: de langere titel werd later vervangen
door: "Louie Louie (at the Albert Hall)"
*3 track D6: op het label (niet op de hoes) staat:
"the Underwood/Zappa Ramifications"
Ook bij de eerste releases: lp-kant 1 was gekoppeld
aan lp-kant 4 en lp-kant 2 aan lp-kant 3.
2012 cd-versie
disc 1
1.Uncle Meat: Main Title Theme
2.The Voice Of Cheese
3.Nine Types Of Industrial Pollution
4.Zolar Czakl
5.Dog Breath, In The Year Of The Plague
6.The Legend Of The Golden Arches
7.Louie Louie (At the Royal Albert Hall in London)
8.The Dog Breath Variations
9.Sleeping In A Jar
10.Our Bizarre Relationship
11.The Uncle Meat Variations
12.Electric Aunt Jemima
13.Prelude To King Kong
14.God Bless America (Live at the Whisky A Go Go)
15.A Pound For A Brown On The Bus
16.Ian Underwood Whips It Out (Live on stage in
Copenhagen)
17.Mr. Green Genes
18.We Can Shoot You
19."If We'd All Been Living In California . . . "
20.The Air
21.Project X
22.Cruising For Burgers
disc 2
1.Uncle Meat Film Excerpt Part I
2.Tengo Na Minchia Tanta
3.Uncle Meat Film Excerpt Part II
4.King Kong Itself (as played by the Mothers in a
studio)
5.King Kong (its magnificence as interpreted by Dom
DeWild)
6.King Kong (as Motorhead explains it)
7.King Kong (the Gardner Varieties)
8.King Kong (as played by 3 deranged Good Humor
Trucks)
9.King Kong (live on a flat bed diesel in the middle
of a race track at a Miami Pop Festival . . . the
Underwood ramifications)
'bonus'-tracks zijn tracks 1-3 op disc 2. Dat zijn
uittreksels van de Uncle Meat film. Daarmee wordt de
originele volgorde doorbroken en de plaat en
klankkleur uit 1969 ont/gesierd met tracks uit 1986.
De juiste klank en volgorde komt pas terug op Meat
Light (2016)
------------------------------------------------------------
THE MOTHERS at the time of this recording
were:
FZ: guitar, low grade vocals,
percussion
Ray Collins: swell vocals
Jimmy Carl Black: drums, droll
humor, poverty
Roy Estrada: electric bass,
chesseburgers, Pachuco falsetto
Don (Dom De Wild) Preston: electric
piano, tarot cards, brown rice
Billy (The Oozer) Mundi: drums on
some pieces before he quit to join RHINOCEROS
Bunk (Sweetpants) Gardner: piccolo,
flute, clarinet, bass clarinet, soprano sax, alto
sax, tenor sax, bassoon (all of these electric
and/or non-electric depending)
Ian Underwood: electric organ,
piano, harpsichord, celeste, flute, clarinet, alto
sax, baritone sax, special assistance, copyist,
industrial relations & teen appeal
Artie (With the Green Mustache) Tripp: drums,
timpani, vibes, marimba, xylophone, wood blocks,
bells, small chimes, cheerful outlook & specific
enquiries
Euclid James (Motorhead/Motorishi) Sherwood:
pop star, frenetic tenor sax stylings,
tambourine, choreography, obstinance & equipment
setter-upper when he's not hustling local groupies
Special thanks to:
Ruth Komanoff who plays marimba and
vibes with Artie on many of the tracks, and
Nelcy Walker the soprano voice with Ray
& Roy on Dog Breath & The Uncle Meat
Variations
en ook (maar niet genoemd)
Pamela Zarubica as Suzy Creamcheese
* Ruth Komanoff zou later mevrouw Underwood, Ruth
Underwood, worden
------------------------------------------------------------
“Most of the music from The Mother’s movie of the
same name which we haven’t got enough money to
finish yet”.
------------------------------------------------------------
De titel van de plaat is de
bijnaam van Sandy Hurvitz die in het Garrick Theatre
de rol van Suzy Creamcheese had. Sandy was de
vriendin van Cal Schenkel en stelde hem voor aan
Zappa.
------------------------------------------------------------
"The words to the songs on
this album were scientifically prepared from a
random series of syllables, dreams, neuroses &
private jokes that nobody except members of the band
ever laugh at, and other irrelevant material. They
are all 'very serious' & loaded with secret
underground candy-rock psychedelic profundities.
(Basically, this is an instrumental album.)"
------------------------------------------------------------
"The music on this album
was recorded over a period of about 5 months, from
October 1967 to February 1968. Things that sound
like a full orchestra were carefully assembled,
track by track, through a procedure known as
overdubbing.
The weird middle section of "Dog Breath" (after the
line, "Ready to attack") has forty tracks built into
it. Things that sound like trumpets are actually
clarinets played through an electric device made by
'Maestro' with a setting labeled 'Oboe D'Amore' and
sped up a minor third with a 'V.S.O.' [variable
speed oscillator]. Other peculiar sounds were made
on a 'Kalamazoo' electric organ.
------------------------------------------------------------
The only equipment at our
disposal for the modification of these primary
sounds was a pair of 'Pultec Filters', two 'Lang
Equalizers', and three 'Melchor Compressors' built
into the board at Apostolic Studios in New York. The
board itself is exceptionally quiet and efficient
(the only thing that allowed us to pile up so many
tracks) and is the product of Mr. Lou Lindauer's
imagination & workmanship.
------------------------------------------------------------
The material was recorded
on a prototype 'Scully 12-track' machine at 30ips.
The whole project was engineered by Richard Kunc, or
Dynamite Dick, as he is known in the trade. Special
engineering credits go to Jerry Hansen for the
percussion effects added later at Sunset Sound in
L.A., and to our friend 'Mike' in Copenhagen for the
tapes he sent us."
|
Een van de meest
belangrijke werken van Frank Zappa is, volgens mij, Uncle
Meat. Een dubbel-lp/cd waar conceptual
continuity-elementen uit de beginfase, aangevuld met
nieuwe, een blauwdruk blijken te vormen voor Zappa's hele
latere werk en aldus het basiswerk is voor zijn Big
Note-theorie.
"Uncle Meat is sort of the missing link between the early
albums which were basically songtype things, intowhat
we're doing now which is a lot more like serious music, if
you want to use that expression, and a verly little of it
is vocal music, you see." (FZ-1969)
Eind 1967 was New York en met name het Garrick Theatre de
basis voor Zappa en zijn toenmalige Mothers. Het was een
periode waarin Zappa met onuitputtelijke energie werkte
aan talrijke projekten. De belangrijkste zijn de
gelijktijdige opnamen en oefensessies in Apostolic Studios
van zowel Ruben & The Jets als Uncle Meat; namelijk
van oktober 1967 tot februari 1968. Het werk aan Ruben
raakte rond december '67 in een versnelling door de komst
van de nieuwe Mothers-drummer Art Tripp; afkomstig uit het
Boston Symphony Orchestra en zeer bekwaam bespeler van
slagwerk en percussie, met name marimba en vibrafoon. Alle
tracks voor Ruben & Jets en de basistracks voor Uncle
Meat waren gereed in februari 1968. Ruben werd in de zomer
van 1968 op de markt gebracht, maar Zappa werkte nog tot
na april 1968 door aan Uncle Meat; hij voegde middels
overdubs meer en meer elementen toe:
"Here's an interesting thing about this album: A lot of it
was written in the studio. While they were recording one
section of a song I'd be in the control room writing the
next score and then copy the parts. The album was put
together basically by me, Bunk, Ian and Art Tripp. Because
we did most of the overdubbing, 'cause they're the ones
that read best in the group." (FZ-1969)
Als al het overdub-werk gereed is heeft Zappa enorm veel
materiaal, genoeg voor de release van een triple-lp, die
uitgebracht zou gaan worden onder de naam 'No Commercial
Potential', daarmee refererend aan de reacties op Freak
Out en wellicht ook al verwijzend naar de te verwachten
reacties op Zappa's 'nieuwe muziekstijl'.
Het zo zorgvuldig samengestelde materiaal verschijnt pas
een jaar later, in april 1969, echter als dubbel-lp onder
de naam 'Uncle Meat'. De reacties van zowel publiek als
muziekpers zijn over het algemeen lovend, maar er wordt
naar talrijke bronnen en verwijzingen gezocht om deze
'anders' klinkende muziek te kunnen verklaren. Genoemd
worden o.a.: Igor Stravinsky, Edgard Varèse, Ornette
Coleman, Albert Ayler, Conlon Nancarrow, John Coltrane,
The Penguins, Duane Eddy, Frankie Lymon & the
Teenagers, William Walton, Charles Mingus, Arnold
Schonberg, Anton Webern.
Een illustratief voorbeeld:
This is a group of 8 musicians who can play all kinds of
music (Varèse, Stockhausen, Coleman, Beatles, Fanfare- and
Barbershop, traditional jazz) and still succeed in
establishing their own musical identity, using all kinds
of jokes, gimmicks and skills at their disposal in the
studio. Popularity, synthesis, the power both to charm and
shock. (Jazz Magazine-1969)
Als je de al namen hierboven achter elkaar ziet is het een
mengelmoes van modern klassiek, (free) jazz en doowop;
inderdaad de drie sterkst klinkende pijlers onder Uncle
Meat. In Amerika staat de lp drie maanden in de lp-Hot-100
lijst, met als hoogste notering 43. In Europa is het werk
merkwaardig genoeg niet zo'n succes. Zappa was namelijk al
wel populair en de Europeanen (Nederlanders en Duitsers
vooral) hielden doorgaans wel van een experimentele Zappa.
Het achterblijven in goede verkopen ligt in de weigering
van de eigenlijke distributeur, Pye Records, de plaat uit
te brengen, omdat men het woord 'fuck' hoorde.
Uiteindelijk verscheen Uncle Meat op Transatlantic
Records, een klein folk-label (!) zonder enig budget voor
de zo noodzakelijke promotie.
Dat is jammer, want Zappa heeft met Uncle Meat ook andere
belangen, de lp verschijnt namelijk, net als Ruben &
the Jets, op diens nieuwe label: Bizarre Records. Dat is,
samen met Straight Records, door FZ en diens toenmalige
zakenpartner Herbie Cohen opgezet voor de release van
alternatieve muzieksoorten én voor Zappa's eigen lp's. Het
is voor Zappa dus zowel muzikaal als zakelijk gezien een
belangrijke release:
"A lot depends on how well Uncle Meat sells as to whether
or not we're going to be able to even survive continuing
in that direction. Because if you stop singing, the
audience stops listening. You have to either talk to them
or sing to them but they are not prepared to listen to
music at all, they just want sit through it. They have a
bad interest span for instrumental music unless it happens
to be glandular music, you now those loud blues. They can
dig it because they can tap their feet to it. But you whip
a bunch of atonal 5/8 en 7/8 on 'em and THAT they can't
uh... groove with and that they have to think about. Then
you're in dangerous territory when you consider that next
week you're going to have to pay your rent." (FZ-1969)
Uncle Meat heeft, vergeleken met de albums ervoor, een
volwassener klank. Doordat de songs sterk in de minderheid
zijn valt op dat de muziek een rijkdom aan stijlen
herbergt: van jaren '20 filmmuziek tot free-jazz en van
atonaal tot rock. Een hoeveelheid stijlen die, zoals boven
te lezen is, critici tot veel vergelijkingen brengt, maar
zelden tot de enige juiste: het is namelijk gewoon Zappa,
met zijn heel specifieke geluid, die we horen.
Wat maakt Uncle Meat nu eigenlijk zo bijzonder en tot een
van Zappa's sleutelwerken? Daar zijn een aantal redenen
voor:
1. Een van de belangrijkste punten is de sterke,
collage-achtige opbouw. Op zich is dat niet zo bijzonder,
omdat we dat min of meer al kennen van We're Only In It
For The Money, maar op Uncle Meat is Zappa daarin verder
gegaan door gesprekken met een documentair karakter toe te
voegen. Dat is iets dat hij later veelvuldig zou gaan
doen, zelfs tot en met Civilization Phase III. Daarnaast
is er sterker dan voorheen de mengeling van allerlei
muziekstijlen en als meest essentiële punt, ook onderdeel
van de documentaire-achtige opbouw: live-opnamen.
2. Live-opnamen geven Uncle Meat het 'rommelige', maar
zeer authentieke karakter dat de meeste volgende lp's van
Zappa zal kenmerken. Worden op Uncle Meat live-stukken nog
afgewisseld met studio-tracks, later zal Zappa
live-opnamen steeds vaker gebruiken als basis of onderdeel
voor studio-opnamen en/of overdubs. Als je Zappa's werk
bekijkt blijkt dat het grootste deel van zijn oeuvre
live-werk is.
3. Een ander belangrijk item is de voor het eerst
duidelijk hoorbare nadruk op het slagwerk, niet alleen
bestaande uit drums, soms zelfs een dubbele set, maar ook
percussie in de vorm van voornamelijk marimba en
vibrafoon. Dat wordt op Uncle Meat vooral bespeeld door
slagwerker Art Tripp, daarin bijgestaan door Ruth
Komanoff. Dat is de toenmalige vriendin van Ian Underwood
die later populair en bekend zou worden onder haar
huwelijksnaam Ruth Underwood. De nadruk op percussie komt
op twee manieren in Zappa's werk tot uiting, zelfs tot
tot aan de Yellow Shark toe. Enerzijds door zijn
preoccupatie met het instrument als ex-drummer en als
serieuze componist (met de belangrijke invloed van Varèse)
met een voorkeur voor het geluid van slagwerk als kenmerk
van de 20e eeuw (machines/industrie/lawaai/enz),
anderzijds als ondersteunend en/of begeleidend medium bij
zijn gitaarsolo's.
4. Dubben; iets wat Zappa altijd al graag deed, maar dat
op Uncle Meat wel heel erg ver doorvoert, zo ver dat hij
het zelfs trots - gezien de primitieve opname-apparatuur
uit de jaren '60 - op de hoes vermeld:
Things that sound like a full orchestra ware carefully
assembled, track by track, through a procedure known as
over-dubbing. The weird middle section of Dog Breath has
forty tracks built into it. Het fenomeen komt na Uncle
Meat steeds vaker voor en op een bepaald moment zo vaak
dat hij zelfs op zijn hoezen laat zetten: 'contains no
overdubs'. Onder dit punt valt ook het elektronisch
versnellen/vertragen van instrumenten, o.a. door het
gebruik van de voorloper van de Moog Synthesizer, met als
reden het aanpassen van de klankkleur van de instrumenten.
5. Het al zo vaak genoemde item: de 'sound' van Uncle
Meat; heel anders dan de vorige lp's en daarna ook niet
meer voorkomend op een jongere release. Uncle Meat staat
wat dat betreft op zichzelf en vindt, op een andere manier
weliswaar aansluiting bij het geluid van Burnt Weenie
Sandwich. Dat laatste album echter wordt voornamelijk
gekenschetst door overheersend klassieke klanken, terwijl
je Uncle Meat, ondanks de aanwezigheid van klassieke
klanken eerder plaatst in een jazzy-stramien, niet in het
minst door de vele sax-solo's. Overigens is Hot Rats een
direct gevolg van Uncle Meat, niet alleen door het kiezen
van de partner die 'alles kan' (Ian Underwood), maar ook
het verder uitgewerkte jazzy-geluid. Opmerkelijk is dat
primaire jazz of jazzy-geluid(en) vanaf Uncle Meat een
belangrijk aspect blijven vormen van Zappa's werk en soms
zelfs de boventoon voeren, bv. in The Grand Wazoo of in
het door blazers gedomineerde geluid van de '88
Broadway-band.
6. Tot slot: de vele 'hits' die Uncle Meat rijk is.
Nummers als Pound For A Brown, Uncle Meat-theme, Dog
Breath-theme, Cruisin' For Burgers en natuurlijk King
Kong. De track die rondom de release van Uncle Meat al
live-uitvoeringen beleefde van rond de zeventig
minuten(!). Al deze nummers zijn gaan behoren tot de meest
populaire en uitgevoerde werken. Kijk je naar de lijst van
alle officieel gereleaste tracks, dan komen alle
voornoemde nummers voor in de top 10 van meest
uitgebrachte Zappa-werken. Maar liefst drie van de
negentien tracks op de The Yellow Shark zijn afkomstig van
Uncle Meat.
Alles samenvattend is Uncle Meat feitelijk het eerste werk
waarbij Zappa zijn theorie van The Big Note voor het eerst
volledig ontplooit. De theorie simpel uitgelegd: alles in
het heelal is ontstaan uit één enkele trilling en in die
zin feitelijk Een Grote Noot (immers geluid ontstaat door
trilling); alles - in ieder geval alles wat Zappa doet -
is te herleiden tot die Ene Grote Noot; aldus de
basisgedachte achter Zappa's meesterplan voor zijn
conceptuele continuïteit. Met name het documentair gehalte
op Uncle Meat maakt die lp in de zin van The Big Note een
nog sterker geheel dan Lumpy Gravy, waar, op het
essentiële live-aspect na, het merendeel van de genoemde
onderdelen ook al aanwezig is.
Na de release van Uncle Meat volgde een korte tour door
Canada, Europa en de USA, werd er met name door Frank
gewerkt aan Permanent Damage van de G.T.O.'s en Hot Rats
(release 10 oktober 1969) en werden in oktober 1969 The
Mothers ontbonden...
"I like to play, but just got tired of beating my head
against the wall. I got tired of playing for people who
clap for all the wrong reasons."
... ging FZ op vakantie in Europa, speelde in Amougis met
o.a Pink Floyd en werkte van november 1969 tot februari
1970 aan de Uncle Meat-film. Tussendoor werd Burnt Weenie
Sandwich (dec '69) en King Kong van Jean-Luc Ponty (jan
'70) uitgebracht en werd verder gewerkt aan de film tot
mei 1970, onderbroken door een Hot Rats tour en werk aan
de muziek van een nieuw projekt: 200 Motels.
De film bij de lp zou voornamelijk een documentaire zijn
rondom het leven en de muziek van The Mothers en bestaan
uit een collage van concerten, interviews met Mothers en
een deel dat zou handelen over 'de mythologie een
geldigheid van The Mothers'. Er was ook een geldschieter
gevonden om het hele projekt te financieren, maar...
"We had a business meeting with the Mothers, just prior
to the week of shooting, and there was a whole bunch of
arguments and bullshit and hysteria. Four of the guys
decided they wanted to have nothing whatsoever to do with
any of the movie-projects."
en dat was nog niet alles...
"We had money to finish that picture, and all of a sudden,
the people who gave us the money took the money back. I
couldn't do anything more with it. I had 40 minutes of it
cut at the time the money ran out." (FZ 1971)
Een deel van het materiaal werd gebruikt voor een achttien
minuten durende filmpje om Burnt Weenie Sandwich te
promoten, de rest bleef liggen. De film met de
gelijknamige naam verscheen pas in 1989 via Zappa's eigen
video-uitgeverij Honker. Dat was niet de film die FZ in
1968/69 voor ogen had, maar naast leuk authentiek
materiaal over/rondom The Mothers een hoop veel recentere
flauwekul over het meten van dingen m.b.v. een rubber kip.
De soundtrack van de film, in feite de cd-versie van Uncle
Meat, is dan ook heel anders dan de originele lp.
Cd-versies komen voor een groot deel overeen met de
originele lp, maar er is een 'soundtrack-deel' aan
toegevoegd. Dit deel is zonder de film-beelden ronduit
saai; het enige leuke is het muzieknummer Tengo Na Minchia
Tanta, maar dat past qua stijl en qua klankkleur totaal
niet bij originele muziek van de lp. 'Filler material',
meer niet.
Ondanks de belangrijkheid van Uncle Meat en de aandacht
die Zappa er aan heeft besteed, is het merkwaardig dat de
lp/cd niet in Zappa's eigen favoriete lijstje - Freak Out,
Joe's Garage, Thingfish, Broadway The Hard Way, Roxy &
Elsewhere en FZ in New York - voorkomt. Door dit hele
verhaal over/rondom Uncle Meat wordt wellicht duidelijk
dat het een van mijn favoriete lp/cd's is; ik heb er ooit
kennis mee gemaakt in de warme zomer van '69 en heb hem
toen al 'grijs' gedraaid en eigenlijk is dat nooit meer
overgegaan. Wat wil je ook als je een zwak hebt voor
modern klassiek, filmmuziek, marimba's en ander slagwerk
en pulserende saxsolo's, kortom Zappa.
Tot slot, om een traditie in ere te houden, Frank Zappa
met het laatste woord:
"I get kind of a laugh out of the fact that other people
are going to try and interpret that stuff and come up with
some grotesque, I mean really grotesque, interpretations
of it (Uncle Meat). It gives me a certain amount of
satisfaction. You can imagine how insane that must get on
a song 'Electric Aunt Jemima', which was writen about an
amplifier. Yes, it's a Standall, about this big, that I
used on a couple of sessions." (FZ 1969)
|
