7
november 2006
officiële release - 79
2006 / 2017
cd-versie
1. Chunga's Revenge
2. Bowling On Charen
3. Good Lobna
4. A Cold Dark Matter
5. Butter Or Cannons
6. Ask Dr. Stupid
7. Scratch & Sniff
8. Trance-Fusion
9. Gorgo
10. Diplodocus
11. Soul Polka
12. For Giuseppe Franco
13. After Dinner Smoker
14. Light Is All That
Matters
15. Finding Higgs' Boson
16. Bavarian Sunset
------------------------------------------------------------
Frank Zappa:
guitar
Tracks
1,4,7,8,9,11,13,15,16
Mike Keneally: rhythm
guitar, keyboards
Bobby Martin:
keyboards
Ed Mann: vibes,
marimba, electronic percussion
Walt Fowler: trumpet,
flugelhorn, keyboards
Bruce Fowler:
trombone
Paul Carmen: alot,
soprano, bariton saxophones
Albert Wing:
tenor saxophone
Kurt McGettrick:
baritone, bass saxophones, contrabass clarinet
Scott Thunes: bass,
mini-moog
Chad Wackerman: drums,
electronic percussion
Track 2
Adrian Belew: rhythm
guitar
Tommy Mars:
keyboards
Peter Wolf:
keyboards
Ed Mann: percussion
Patrick O'Hearn: bass
Terry Bozzio: drums
Tracks 3,5,10,12,14
Ray White: rhythm
guitar
Ike Willis: rhythm
guitar
Bobby Martin:
keyboards
Allan Zavod: keyboards
Scott Thunes: bass
Chad Wackerman:
drums
Track 6
Warren Cuccurullo:
rhythm guitar
Denny Walley: slide
guitar
Ike Willis: rhythm
guitar
Tommy Mars:
keyboards
Peter Wolf: keyboards
Ed Mann: percussion
Arthur Barrow: bass
Vinnie Colaiuta: drums
with
Dweezil Zappa: guitar
(1, 16)
------------------------------------------------------------
1. Wembley Arena, London,
UK April 19, 1988
2. The Palladium, NYC
October 28, 1977 (early show)
3. Orpheum Theater,
Memphis, Tennessee December 4, 1984
4. Memorial Hall,
Allentown, Pennsylvania March 19, 1988
5. The Pier, NYC August
25, 1984
6. Rhein-Neckarhalle,
Eppelheim, Germany March 21, 1979
6. Brighton Centre,
Brighton, UK April 16, 1988
8. Liederhalle,
Stuttgart, Germany May 24, 1988
9. Johanneshovs
Isstadion, Stockholm May 1, 1988
10. Civic Center,
Providence, Rhode Island October 26, 1984
11. Memorial Hall,
Allentown, Pennsylvania March 19, 1988
12. Paramount Theatre,
Seattle, Dec 17, 1984 (late show)
13. Palasport, Genoa, Italy
June 9, 1988
14. Paramount Theatre,
Seattle, December 17, 1984 (late show)
15. Stadthalle, Vienna,
Austria May 8, 1988
16. Rudi-Sedlmeyer
Sporthalle, Munich, Germany May 9, 1988
|
Trance-fusion is de
derde set in de reeks: ‘Shut Up n’ Play Yer Guitar’ en
‘Guitar’: albums met alleen gitaarsolo’s. Die laatste zijn
uit de live-opnamen geknipt en achter elkaar geplaatst.
Trance-fusion was al menigmaal aangekondigd, maar steeds
weer uitgesteld. Na dertien jaar(!) ‘wachten’ viel
afgelopen maandag (13.11.06) de cd Trance-fusion op mijn
deurmat.
Eerste beeld: veel dolfijnen of natuurzaken, weinig Zappa
naar verhouding. De Moustache-symboliek draaft wat door,
liever had ik ‘gewoon’ een foto van mijn ‘held’ op de
voorzijde.
De solo's van FZ zijn min of meer te verdelen in twee
stijlen. De een is meeslepend met ondersteunend drumwerk;
bijvoorbeeld zoals op Imaginairy Disaeses. Bozzio en
Colaiuta waren daar erg goed in en konden goed weerwerk
leveren. De ander is een hakkerige stijl (Hoketus-stijl
voor de klassiek liefhebbers onder ons) met tegenwerkend
drumwerk; snellere solo, langzaam drumwerk en vice versa.
Dat is meer de stijl van Wackerman; intelligenter
misschien, maar minder meeslepend. Deze stijl is voor de
luisteraars wat moeilijker te volgen, ontstaat meer à la
improviste en is voor FZ hemzelf vermoedelijk
interessanter. Van deze laatste variant krijgen we op
Trance-Fusion de meeste te horen.
Alle stukken komen uit de jaren tachtig; het meest uit
1988. In de opbouw van de cd zit niet echt een lijn,
solo's volgen elkaar niet logisch op, er zitten
onderbrekingen in, storingen, tempowisselingen,
enzovoorts. Het maakt de muziek er niet toegankelijker op.
De cd bestaat zoals verwacht uit solo's uit het nummer
waarin de solo ooit gespeeld werd. Of de aanwezigheid van
context heel veel uitmaakt weet ik eerlijk gezegd niet,
immers op de meeste latere albums is de gitaarsolo vaak in
een afwijkende stijl. In een blues/rock-achtige setting is
de gitaarsolo bijvoorbeeld in reggaevorm. Dat gezegd
hebbende mag ik concluderen dat dit op deze cd ook voor
een groot deel plaats heeft gevonden.
Makkelijk te beluisteren zijn Chunga’s Revenge (met zoon
Dweezil), Diplodocus, Soul Polka en Bavarian Sunset (ook
met Dweezil). Dweezil laat horen aardig gitaar te kunnen
spelen, maar hij blijft echter in een heel ander idioom
(beetje metal-achtig) en heeft duidelijk nog niet de
solistische rijkdom die zijn pa heeft. De andere solo's
zijn boeiend, soms spannend of inventief te noemen.
Dat FZ gitaar kon spelen wisten wij en de rest van de
wereld eigenlijk inmiddels al wel. Als het daarom zou
moeten gaan vind ik Imaginairy Disaeses als luisteraar een
stuk aantrekkelijker; daarvan kan ik zelfs in trance
raken. Bij deze moet ik opletten en dat lukt niet altijd
even goed.
Trance-fusion is een mooie aanvulling op de set
gitaarsolo-albums. Niet de gemakkelijkste, maar er valt
genoeg te genieten.
|
