11 mei
1981
officiële release - 30
1981 lp-versie
A1. Fine Girl
A2. Easy Meat
A3. For The Young
Sophisticate
B1. Love Of My Life
B2. I Ain't Got No Heart
B3. Panty Rap
B4. Tell Me You Love Me
B5. Now You See It - Now
You Don't
C1. Dance Contest
C2. The Blue Light
C3. Tinsel Town Rebellion
C4. Pick Me, I'm Clean
D1. Bamboozled By Love
D2. Brown Shoes Don't Make
It
D3. Peaches III
2012 cd-versie
1. Fine Girl
2. Easy Meat
3. For The Young
Sophisticate
4. Love Of My Life
5. I Ain't Got No Heart
6. Panty Rap
7. Tell Me You Love Me
8. Now You See-It Now You
Don't
9. Dance Contest
10. The Blue Light
11. Tinsel Town Rebellion
12. Pick Me, I'm Clean
13. Bamboozled By Love
14. Brown Shoes Don't Make
It
15. Peaches III
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead
guitar & vocals
Ike Willis: rhythm
guitar & vocals
Ray White:
rhythm guitar & vocals
Steve Vai: rhythm
guitar & vocals
Warren Cucurullo:
rhythm guitar & vocals
Denny Walley: slide
guitar & vocals
Tommy Mars: keyboards
& vocals
Peter Wolf: keyboards
Bob Harris: keyboards,
trumpet & high vocals
Ed Mann: percussion
Arthur Barrow: bass
& vocals
Vinnie Colaiuta: drums
and also
Patrick O'Hearn:
bass on Dance Contest
David Logeman:
drums on Fine Girl and first half of Easy Meat
Greg Cowan featured in the
role of eccentric well-to-do Oregonian party giver
------------------------------------------------------------
Fine
Girls is a studio recording. All others are live
recordings
------------------------------------------------------------
This
album is dedicated to all our friends who have
attended our concerts year after year, all over the
world, without whose support these performances
would not have been possible. thanks for coming to
the show, hope you enjoyed it... see you at the next
one.
------------------------------------------------------------
Bij de cd-versie uit 1990
is het applaus na 'For The Young Sophisticate' en
'Pick Me I'm Clean' weggehaald. Vanaf 1998 is het
weer terug. De 2012 cd-versie is in die zin het
meest overeenkomstig de 1981 lp-versie
|
Tinsel Town Rebellion
is een gitaardominatrix, 96%-live plaat. Als je de disc
afspeelt lijkt het alsof je naar één-en-hetzelfde concert
luistert, maar bestudering van de bijsluiter levert een
heel ander beeld op. Zoals vaker bij Zappa was de plaat
niet bedoeld om er te zijn. Tinsel Town is samengesteld
uit twee andere produkten in de maak: ‘Warts and All’ en
‘Crush All Boxes'. 'Warts and All' zou – 'n goede traditie
ook weer – zelfs een drie-album-box worden. 'Crush All
Boxes', met gezien voorgaande nogal excentrieke naam, zou
vooral vol staan met opnamen uit de net nieuwe
UMRK-studio. Warts and All bleek een moeizame bevalling te
worden en werd geschrapt. Zappa richtte zijn aandacht nu
meer op Crush All Boxes. Maar ook daar ging het niet
makkelijk. Het materiaal dat er nu lag en dat weer
aangevuld met nieuw werk kwam uiteindelijk terecht op
Tinsel Town Rebellion, You Are What You Is en porties op
Shut Up 'n Play Yer Guitar en You Can't Do That on Stage
Anymore.
Fine Girl is een studio-opname, met name bedoeld voor de
conservatieve radiostations om een 'gewoon' liedje te
spelen, zodat iedereen weet dat deze plaat er is. De rest
van de tracks is live, maar samengesteld uit verschillende
concerten uit verschillende plaatsen. Een beetje een 'hoe
bouw ik mijn ideale liveplaat' dus. Live-opnamen genoeg
bij Zappa en na het succes van Sheik Yerbouti, waarbij
hetzelfde procedé gevolgd werd, blijkt dat ook voor
Tinseltown uitstekend te werken.
Tinseltown/Tinsel Town (gedoeld wordt op Hollywood) is
zonder meer een sterke plaat te noemen. Fine Girl is een
gezellige meezinger, waarna de zaken serieuzer worden met
Easy Meat. Vooral het tussenstuk voor - low budget
orchestra - ofwel - kijk wij spelen klassiek compleet met
dirigeerstokje - is een echt Zappawerk. Het is al een wat
ouder werk, 1970, en werd al gezongen door Mark &
Howie.
Op Tinseltown staan meer 'oude successen': Love of my
Life, I Ain't Got no Heart, Tell Me you Love Me (in een
waanzinnige uitvoering), Brown Shoes (klinkt zelfs
redelijk authentiek door deze band) en Peaches en Regalia.
Tussendoor krijgen we nieuw werk en enkele gitaarsolo's.
Op dit gefingeerde concert is Zappa als host op dreef, hij
spreekt, legt en nodigt uit, organiseert een bijna uit de
hand lopende audience participation en vraagt om
dames-ondergoed, groot of klein, maakt niet uit en vertelt
en passant een voodoo-anecdote. De verzameling 'panties'
is voor kunstenares Emily James die er een quilt
(lappendeken) van zou maken. Ik heb dat verhaal altijd met
enige argwaan gevolgd, maar op een bepaald moment werd
duidelijk dat het hier 'serious business; was, "really-
trust me", sprak Zappa live al. Het resultaat werd in een
museum tentoongesteld.
Er wordt op de plaat gestrooid met Italiaanse produkten
als pizza's en de dingen die daar niet op horen en
Italiaanse musici in Peaches. Prachtig gedaan. The Blue
Light valt op of uit door het zogenaamde 'sprechgesang',
maar op latere platen werd die aanpak verder uitgewerkt
(Man from Utopia), dus dit leek achteraf een soort
oefening.
De band is tijdens alle concerten in vorm, het was dan ook
een van de sterkere bands met Zappa's beste drummer aller
tijden: Vinnie Colaiuta (Zappa's eigen visie). Maar denk
ook even aan Tommy Mars, die met zijn prachtige
vocoderwerk (soort zang vervormd door synthesizers) een
duidelijk stempel op het geluid drukt. Tel daarbij de
sterke vocalisten en gitaristen (Steve Vai) en voilà, een
topband.
Nog steeds vind ik het gek om naar een suggestief
samenraapsel van concerten te luisteren, dit album klinkt
namelijk echt als een opname van één avond. Die Zappa
toch.
Tinsel Twon Rebellion is een prachtig album, met overigens
een schitterende, typische hoes van Cal Schenkel. Die was
eigenlijk bedoeld voor de nooit verschenen doos "Crush all
Boxes". De titel is bij sommige releases nog zichtbaar, de
nieuwe naam is eroverheen geplaatst.
Waarom Zappa linkshandig werd op de achterzijde weet bijna
niemand. Rebellie in een notendop!
|
