21
november 1984
officiële release - 41
1984 lp-versie
A1. Prologue
A2. The Mammy Nuns
A3. Harry & Rhonda
A4. Galoot Up-Date
B1. The 'Torchum' Never Stops
B2. That Evil Prince
B3. You Are What You Is
C1. Mudd Club
C2. The Meek Shall Inherit Nothing
C3. Clowns On Velvet
C4. Harry-As-A-Boy
C5. He's So Gay
D1. The Massive Improve'lence
D2. Artificial Rhonda
D3. The Crab-Grass Baby
D4. The White Boy Troubles
E1. No Not Now
E2. Briefcase Boogie
E3. Brown Moses
F1. Wistful With A Fist-Full
F2. Drop Dead
F3. Won Ton On
2012 cd-versie
disc 1
1. Prologue
2. The Mammy Nuns
3. Harry & Rhonda
4. Galoot Up-Date
5. The 'Torchum' Never Stops
6. That Evil Prince
7. You Are What You Is
8. Mudd Club
9. The Meek Shall Inherit Nothing
10. Clowns On Velvet
11. Harry-As-A-Boy
12. He's So Gay
13. The Massive Improve'lence
14. Artificial Rhonda
disc 2
1. The Crab-Grass Baby
2. The White Boy Troubles
3. No Not Now
4. Briefcase Boogie
5. Brown Moses
6. Wistful With A Fist-Full
7. Drop Dead
8. Won Ton On
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar,
synclavier, vocals
Steve Vai: guitar
Ray White: rhythm guitar, vocals
Ike Willis: rhythm guitar, vocals
Tommy Mars: keyboards
Chuck Wild: broadway piano
Arthur Barrow: bass
Scott Thunes: bass
Jay Anderson: string bass
Ed Mann: percussion
Chad Wackerman: drums
and
Steve De Furia & David Ocker: synclavier
programmer
Bob Harris: keyboards, trumpet & high vocals
(1-4, 2-3, 2-8)
Motorhead Sherwood: tenor sax (1-8)
Bobby Martin: keyboards, sax (1-10)
Denny Walley: slide guitar (1-9)
Roy Estrada: background vocal (1-14, 2-3, 2-8)
Donnie Vliet: harmonica (1-14)
Ruth Underwood: synth (1-14)
------------------------------------------------------------
The Cast:
Ike Willis: Thing-Fish
Terry Bozzio: Harry
Dale Bozzio: Rhonda
Napoleon Murphy Brock: Evil Prince
Bob Harris: Harry-as-a-Boy
Johnny 'Guitar' Watson: Brown Moses
Ray White: Owl-Gonkwin-Jane-Cowhoon
------------------------------------------------------------
De originel lp-versie is alleen in 1987 op cd
verschenen (EMI). Alle versies daarna zijn
'aangepast'. de meest opvallend is de spraak van
Johnny Guitar Watson in He's So Gay.
|
1984 was een druk
Zappa-jaar en daarom een slecht jaar voor mijn geld. Zo
stond daar plotseling de Thing-Fish-doos met drie lp's en
een boek. De prijs was akelig hoog, rond de negentig
gulden. Oeps, dat had ik niet en na het luisteren ervan in
de winkel wist ik het al helemaal niet meer; alle liedjes
had ik al op andere platen. Dit was een soort recycling
met andere teksten. Maar goed, je bent fan of niet, dus na
maandenlang aarzelen toch Ding-vis, zo spraken mijn
vrienden, gekocht. Thuis gedraaid en gelezen. Ik snapte er
helemaal niets van. Het was een vaag verhaal dat zich
afspeelde in een theater, maar daarna ontspoorde zo
ongeveer alles, inclusief de logische lijn van het
verhaal. Zappa was altijd al goed in het schrijven van
waanzinnige verhalen. Lees bijvoorbeeld die van Uncle Meat
nog maar eens of het vreemde verhaal bij de eigenlijke
versie van Lumpy Gravy, of die bij the Grand Wazoo, Joe's
Garage, 200 Motels, etc. Nee, de man zat niet om een
verhaal verlegen. Al deed hij er soms wat minzaam over als
zou het een goedkoop-middelbare-school-theater-stuk zijn.
Thing-Fish spande in ieder geval de kroon. Vele jaren
later is me het verhaal in grote lijnen wel duidelijk
geworden. Het is, net als vele andere werken van Zappa,
een commentaar op de maatschappij en het zogenaamd
'wegwerken' van deviante personages daarin. Gemuteerde
figuren (hoera B-monsterfilms) als de "Mammy Nuns' nemen
de rol over van de mensen en dat alles in de context van
een Broadway show. Die gemuteerde figuren zijn dan wel
gevangen die aan allerlei testen blootstaan. Zo wordt het
AIDs-virus op hun losgelaten. Het geheel wordt belicht in
een Broadway-achtige show. Harry en Rhonda, fans van
shows, komen terecht in dit hele spektakel en worden
gevraagd mee te doen, maar later aldus hun zielenroerselen
bloot te geven en partij te kiezen. Dat geeft een hoop
ophef. Rhonda blijkt niet de argeloze vrouw te zijn
waarvan Harry aannam dat ze dat was, maar een seks-pop.
Harry blijkt, als jongere, in feite ook een homoseksueel
te zijn.
De ondertoon in het verhaal is er een van het slechte (The
Evil Prince) versus het goede (de ongewenste figuren).
Regelmatig raak je de draad kwijt en ik kan me niet aan de
indruk onttrekken dat Zappa dat niets kan schelen, als je
maar een 'good time' hebt.
Speciaal voor deze uitvoering heeft Zappa diverse personen
hun medewerking gevraagd, zoals oudgediende Napoleon
Murphy Brock voor de Evil Prince en Johnny Watson voor
Brown Moses. Dale, toen Terry's vrouw, kreeg een eigen
prachtrol als Rhonda.
Frank Zappa: "The simple thought behind Thing-Fish is that
somebody manufactured a disease called AIDS and they
tested it. They were developing it as a weapon and they
tested it on convicts, the same way as they used to do
experiments on black inmates, using syphilis. That's
documented. They used to do these experiments with
syphilis on black inmates in US prisons. That's fact. So
we take it one step further and they're concocting the
special disease which is genetically specific to get rid
of 'all highly rhythmic individuals and sissy boys.' So I
postulate that they do this test in a prison and part of
the test backfires and these mutants are created."
De muziek is zoals gezegd behoorlijk gerecycled, maar ook
aangevuld met Synclavierstukken en bewerkingen van
bestaande nummers. De Synclavier duikt hier voor het eerst
op in een grote rol en geeft de plaat een wat
surrealistische setting. Gezien het thema kan dat goed
kloppen. Een en ander wordt versterkt door het
slang-taalgebruik van Ike Willis, die een soort Amos 'n
Andy-taal (populaire radio komedie begin vorige eeuw)
hanteert. In ieder geval is dat niet goed voor je Engelse
spelling.
Van de plaat bestaat in het illegale circuit een set met
demo's. Daarop is een heel andere versie te horen met
andere stukken en bijvoorbeeld ook de medewerking van
Thana Harris op vocalen. Opmerkelijk is een stuk als
Amnerika dat met Napoleon en een zangpartij, vervolgens
weer zonder die zangpartij en uiteindelijk helemaal niet
de eindversie haalde. Amnerika kwam pas weer tevoorschijn
bij de Yellow Shark. Zappa bleef vaak lang sleutelen aan
een release voordat hij tevreden was en soms zelfs daarna
nog zoals we maar al te goed weten. De Amnerika mét
Napoleon kwam terecht op Frank Zappa for President (2016),
maar die viel mij wat tegen.
Won Ton On, een omgedraaide No Not Now haalde het zelfs op
12" single in een poging van EMI - de toenmalige
platenmaatschappij, om Them or Us en Thing-Fish goed te
verkopen. Vermoedelijk zonder enig succes.
De eerste cd-versie op Ryko maakte Thing-Fish wel
aantrekkelijker qua prijs. De meest recente versie, 2012,
voegt daar nauwelijks iets aan toe. De toegevoegde rap van
Watson in He's so Gay hadden we al in de vorige versie
(die stond weer niet op de vinyl-platen).
Thing-Fish kreeg nog een 'erotische' toevoeging, die was
er al wel auditief, maar werd nu gevisualiseerd. Het blad
'Hustler' drukte een fotoserie af met het verhaal in de
grote lijn. Nu kon Dale zich helemaal uitleven, al dan
niet met haar koffertje.
Zappa kreeg niet voldoende financiële middelen binnen om
het hele spektakel ook werkelijk on stage te brengen;
zoals wel vaker werd het project in de koele kast
bijgezet.
Het werk wint aan kracht door de jaren heen, maar blijft
moeilijk te verteren, misschien niet te veel over denken
en gewoon genieten. Soms dan...
|
