28
maart 1983
officiële release - 36
1983 lp-versie
A1. Cocaine Decisions
A2. The Dangerous Kitchen
A3. Tink Walks Amok
A4. The Radio Is Broken
A5. Mōggio
B1. The Man From Utopia
Meets Mary Lou (Medley)
B2. Stick Together
B3. Sex
B4. The Jazz Discharge
Party Hats
B5. We Are Not Alone
2012 cd-versie
1. Cocaine Decisions
2. Sex
3. Tink Walks Amok
4. The Radio Is Broken
5. We Are Not Alone
6. The Dangerous Kitchen
7. The Man From Utopia
Meets Mary Lou (Medley)
8. Stick Together
9. The Jazz Discharge
Party Hats
10. Luigi & The Wise
Guys
11. Mōggio
------------------------------------------------------------
Frank Zappa:
guitar, vocals, ARP 2600, Linn Drum Machine
Steve Vai: impossible
guitar parts (Strat & acoustic)
Ray White: rhythm
guitar, vocals
Tommy Mars: keyboards
Bobby Martin: keyboards,
sax, vocals
Ed Mann: percussion
Scott Thunes: bass
Arthur 'Tink'
Barrow: bass, micro-bass, keyboards,
guitar
Chad Wackerman: drums
Vinnie Colaiuta:
drums (6 & 9)
Roy Estrada: pachuco
falsettos etc.
Ike Willis: bionic
baritone
Bob Harris:
boy soprano
Craig "Twister"
Steward: harmonica
Dick Fegy: mandolin
Marty Krystall:
saxophones
------------------------------------------------------------
Vergeleken met de lp hebben
alle cd's een andere volgorde, één axtra track:
Luigi & the Wise Guys én overdubs voor Mōggio
door Chad Wackerman.
|
The Man from Utopia is
de titel van een liedje uit 1955, geschreven door Donald
Woods & The Vel-Aires. De medley waar hij Mary Lou als
vrouw heeft is van Young Jessie. Zij geeft hem alles, maar
hij is nog steeds niet tevreden. Vervolgens laat ze hem in
de steek voor een rijke vent, maar dat is ook niet alles
en uiteindelijk keert ze weer terug. Zo gaan die dingen.
De hoes is beter dan de inhoud. De door Tanino Liberatore
verzorgde tekening is in feite het hele verhaal van Zappa
in Sicilië, inclusief rellen. Dat wordt prachtig verteld
op de Blu Ray: ‘Summer ’82, When Zappa Came to Sicily’.
Het is me het verhaal wel, dit is het plaatje erbij.
Of ik net als Mary Lou terugkeer bij deze plaat is dan
weer een andere vraag. Net als voorganger Ship Arriving
Too Late is The Man from Utopia een wisselende en wederom
niet erg toegankelijke plaat. De opbouw is vergelijkbaar;
niet alles komt uit dezelfde periode, de oude en de meest
recente bands worden 'gemengd'. Qua thematiek biedt Utopia
weinig nieuws: drugs, seks en nostalgie. Anno 1983 is het
niet echt schokkend meer een liedje Sex te noemen en daar
wat over te zingen. Misschien in Amerika wel, maar hier?
Tink (de bijnaam van Arthur Barrow) maakt amok? Ik vind
het een behoorlijk saai, langdradig nummer met
voorspelbare en weinig originele baspatronen. Wel
interessant zijn de dingen die op de achtergrond gebeuren
in de percussie-sectie. ’Voor mensen die niets van het
nummer begrijpen is er altijd nog de bas’, zo sprak onze
voorman over No Not Now. De titel past perfect bij dit
nummer; nee liever niet of niet nu.
De radio is echt stuk, de vocalen klinken saai en
uitgerekt, verveeld is misschien een beter woord. Het
zogenaamde sprechgesang-achtig zingen was bij Zappa begin
jaren tachtig behoorlijk populair, met magere resultaten.
Dat hij de gitaarpartij later door Steve Vai liet
meespelen met de tekst is dan wel weer knap. Muzikaal is
The Radio daarom aantrekkelijker. Gelukkig bleven
experimenten als deze beperkt.
We zijn niet alleen met Marty Krystall. Geinig
opvullertje, maar weinig om het lijf, we kennen Zappa's
structuren inmiddels. Ska hoort daar nu ook bij.
The Dangerous Kitchen keuken (de UMRK?) is gelukkig
vreselijk leuk zowel muzikaal als tekstueel. Dan is het
weer tijd voor een nostalgische liedje en heuse meezinger.
Afwisselend is het allemaal wel. Nu gaan we weer eens naar
de vakbond. Herinner je nog even Chunga's Revenge en het
commentaar daar op de vakbond in Would You Go All the
Way?De nieuwe versie komt uit de Broken Radio, want klinkt
ook enigszins verveeld, zo van moet ik dat nu weer zingen?
The Jazz Discharge Party Hats was eigenlijk bedoeld voor
‘Chalk Pie’; een dubbelplaat met stukken uit de verdronken
heks. De party heeft opnieuw spraakzang met opnieuw
uitstekende begeleiding van Steve Vai. Aardig als
experiment, maar om vaak naar te luisteren? Nee!
Luigi – doo-wop folks - lag nog op de plank en mocht pas
bij de cd-versie meedoen. Waarom is dan weer onduidelijk.
De track wordt a-capella (zonder instrumenten) uitgevoerd.
Goed, maar nog niet af.
De afsluiter is Mōggio (ook voor Chalk Pie bedoeld) en dat
is eindelijk het hoogtepunt van de plaat. Vroeger op kant
A, nu als eind van de cd. Het is (eindelijk) een prima
muziekstuk en goed uitgevoerd. Mōggio (met een streepje op
de eerste o) blijft meteen hangen en is na alle
omzwervingen van de liedjes hiervoor een echte verademing.
De man van Utopia bleek toch gewoon best aards te zijn.
Het is, aarde of niet, niet een van de sterkste
Zappa-platen.
|
