16 april 1991
officiële release - 55
1991 / 1995 / 2012 cd-versie
disc 1
1. Heavy Duty Judy
2. Ring Of Fire
3. Cosmik Debris
4. Find Her Finer
5. Who Needs The Peace Corps?
6. I Left My Heart In San Francisco
7. Zomby Woof
8. Bolero *
9. Zoot Allures
10. Mr. Green Genes
11. Florentine Pogen
12. Andy
13. Inca Roads
14. Sofa # 1
disc 2
1. Purple Haze
2. Sunshine Of Your Love
3. Let's Move To Cleveland
4. When Irish Eyes Are Smiling
5. "God Father Part II" Theme
6. A Few Moments With Brother A.West
7. The Torture Never Stops Part One
8. Theme From "Bonanza"
9. Lonesome Cowboy Burt (Swaggart Version)
10. The Torture Never Stops Part Two
11. More Trouble Everyday (Swaggart Version)
12. Penguin In Bondage (Swaggart Version)
13. The Eric Dolphy Memorial Barbeque
14. Stairway To Heaven
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar,
synth, vocal
Ike Willis: rhythm guitar, synth,
vocal
Mike Keneally: rhythm guitar, synth,
vocal
Bobby Martin: keyboards, vocal
Ed Mann: vibes, marimba, electronic
percussion
Walt Fowler: trumpet, flugel horn,
synth
Bruce Fowler: trombone
Paul Carman: alto sax, soprano sax,
baritone sax
Albert Wing: tenor sax
Kurt McGettrick: baritone sax,
contrabass clarinet
Scott Thunes: electric bass, Minimoog
Chad Wackerman: drums, electronic
percussion
------------------------------------------------------------
* na de eerste release was er in Europa een
auteursrechtenprobleem met de erven Ravel over het
gebruik van de 'Bolero'. Gevolg was dat het nummer in
Europa niet meer op deze set mocht staan. De snelle
kopers hadden geluk. De kwestie speelde alleen in
Europa, in Amerika mocht de Bolero wel. Bij de 2012
releases lijkt het geen probleem meer te zijn.
------------------------------------------------------------
Zappa had nog een ander geschil, want er was
geen toestemming gevraagd aan de fotograaf van de
bandfoto voor het gebruik van diens foto op de
voorzijde. Gevolg was Zappa's radicale aanpak: een
hoes zonder die foto; een zwart vlak op die plek.
In Japan had de platenmaatschappij aan Cal Schenkel
gevraagd een nieuwe hoes te maken. Die verscheen met
Zappa's goedkeuring ook bij de 1995 cd-versie op Ryko.
De voorkant van de 2012-versie heeft het lege vlak
terug ten koste van de Schenkel-versie.
|
De beste band die je
nooit gehoord hebt. Dat geldt gelukkig niet voor iedereen,
want ikzelf was erbij in Rotterdam toen deze fantastische
band daar speelde. We hadden geluk, er werd waanzinnig
veel en waanzinnig goed gespeeld. Er was vooral een grote
rol voor het instrumentaal werk, omdat Zappa meende dat
wij Europeanen toch niets van zijn teksten begrepen. Soms
denk ik wel eens dat hij daarin gelijk had, want de
driedubbele bodems en valkuilen in zijn teksten zijn voor
ons inderdaad nauwelijks te bevatten.
Zappa was trots op deze band, ze
konden alles, ja alles, spelen en dat liet hij horen ook.
In de 1988-concertreeks kwamen the Beatles, Led Zeppelin,
Bartok, the Cream, film-thema's, Jimi Hendrix, Ravel en
vele anderen langs. Allemaal invloeden op de muziek van
Zappa en in die zin een eerbetoon aan iedereen. Daarbij
kregen we ook nog eens aan retrospectief van eigen werk.
Van Freak Out tot en met Broadway, uit alle periodes kwam
wat langs. Wij waren in onze noppen, FZ was in zijn
nopjes, zijn beste band echter niet; de blazers mopperde
over het te vele blaaswerk, de muzikanten mopperde over
het regiem van bandleider Scott Thunes. Het gevolg:
muiterij en daarmee het einde van de band en van alle
bands. Zappa kondigde meteen aan nooit meer op tournee te
willen gaan met een rockband. Van de 'self-destruct'-toer
kwamen, na Broadway the Hard Way, nog eens twee cd's uit,
deze en Make a Jazz Noise Here. Daar bleef het niet bij,
want op de You Can't Do That on Stage Anymore-serie staan
maar liefst nog eens acht tracks van deze groep. Zoekt en
gij zult vinden.
De Best Band-cd verscheen eerst op
Zappa-records met een band-foto op de voorkant. Blijkbaar
had niemand toestemming aan de fotograaf gevraagd. De
oplossing van het ‘probleem’ was de hele foto verwijderen.
Beetje symbolisch ook, want je had de band toch al niet
gehoord en dus ook niet kunnen zien. Die symboliek is,
denk ik, ook de reden dat die voorkant weer retour komt
bij de 2012-versie. Dat is dan jammer voor de geinige hoes
van Cal Schenkel. Bij Ryko's re-releases werd de ‘oude’
voorkant vervangen door de eerder in Japan gebruikte hoes,
gemaakt door Cal Schenkel. Op die hoes staan talloze
verborgen clues naar hoezen van oudere cd's/lp's. Zo is er
de kip uit de Uncle Meat film, de plant van Waka/Jawaka,
Uncle Meat - de man - van the Grand Wazoo, de Sofa van One
Size fits All en nog veel meer. Ook grappig: deze hoes
heeft dezelfde vorm/opbouw als die van de broer-cd: Make a
Jazz Noise Here. Kijk maar goed!
De muziek is twee discs lang genieten,
Johnny Cash was helaas ziek, anders hadden we die ook nog
gehoord bij de uitvoering van ‘Ring of Fire’. We krijgen
prachtige uitvoeringen van alle nummers met een hoogtepunt
voor de Rotterdamse (!) uitvoering van de Bolero. In de
zaal zittend dacht ik toen al: zo moet deze muziek
eigenlijk gespeeld! Vooral de mystieke, zwoele sfeer,
neergezet door het marimbaspel van Ed Mann, maakte deze
verrassing al tot een avond die niet meer stuk kon en
juist deze versie stond op de cd! Trouwens niet lang, want
de erven Ravel lagen dwars. Niet zozeer vanwege Zappa’s
versie van de Bolero, maar de setting waarin dat stuk
gespeeld werd, want veel teksten bevatten nog al wat
schunnige woorden. Dat diezelfde Bolero gebruikt werd om
Bo Derek naar een hoogtepunt te krijgen in de film ‘Ten’
mocht blijkbaar wel. Sterk was Ryko's zet om juist de
Bolero, gekoppeld aan Stairway to Heaven op een cd-single
uit te brengen.
Led Zeppelin’s ‘Stairway to Heaven’
daarom nog even: Jimmy Page's solo wordt noot voor noot
nagespeeld door de blazers. Wat een nummer! Je vergeet het
bijna afgesleten origineel onmiddellijk.
Minder vind ik Brother West's geblaat,
maar aan de andere kant, Zappa haalde vaker mensen het
podium op, dus het hoort er gewoon bij. Het is eigenlijk
niets dan genieten. En dan heb ik het nog niet gehad over
alle klassiekers die langskomen beginnend bij ‘More
Trouble Everyday van Freak Out met een weliswaar
aangepaste tekst tot en met de meest ‘recent’ bekende
track ‘Let’s Move to Cleveland’. In deze setting is zelfs
‘Andy’ te pruimen. Zappa’s gitaarspel is open, helder en
vernieuwend.
Ik kan me voorstellen dat je spijt
krijgt als je deze band inderdaad nooit gehoord hebt. Dan
is er gelukkig deze cd, maar, bij concerten hangt toch wel
een eigen sfeer, die mis je dan. Ben je er wel geweest is
het dubbel genieten. Gelukkig hoorde ik de beste band van
mijn leven wel in my life.
|
