30
oktober 2015
officiële release - 102 *
2015 cd-versie
1. Something Terrible Has Happend
2. Cosmik Debris
3. Penguin In Bondage
4. T'Mershi Duween
5. Dog/Meat (The Dog Breath Variations/Uncle Meat)
6. RDNZL
7. Echidna's Arf (Of You)
8. Don't You Ever Wash That Thing?
9. Cheepnis—Percussion
10. Cheepnis
11. Be-Bop Tango (Of The Old Jazzmen's Church)
2015 DVD/BluRay-versie
1. Something Terrible Has Just Happened
2. Cosmik Debris
3. Penguin In Bondage
4. T'Mershi Duween
5. The Dog Breath Variations
6. Uncle Meat
7. RDNZL
8. Inca Roads *
9. Echidna's Arf (Of You)
10. Don't You Ever Wash That Thing?
11. Cheepnis-Percussion
12. Cheepnis
13. I'm the Slime *
14. Big Swifty *
15. Be-Bop Tango (Of The Old Jazzmen's Church)
16. End Credits: Don't Eat The Yellow Snow/Father
O'Blivion *
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, vocals
Napoleon Murphy Brock: tenor sax,
flute, vocals
George Duke: keyboards, vocals
Bruce Fowler: trombone, "dancing!"
Tom Fowler: bass
Ralph Humphrey: drums
Chester Thompson: drums
Ruth Underwood: percussion
------------------------------------------------------------
* Tracks wél op de dvd/blu ray niet op de cd.
------------------------------------------------------------
Frank Zappa, op de eerste avond bij de eerste show
in de Roxy, 1973: "We're making a movie here tonight
and we want to make sure that the cameras will get
the music in synchronization with the picture. And
something terrible has happened . . ."
------------------------------------------------------------
John Albarian (uit het boekje) "I don't know if
Frank actually knew what happened when he said that,
but he couldn't have been more right . . . Something
terrible did happen and something critical to the
production was catastrophically fucked up. Frank's
four separate performances at The Roxy were
essentially unwatchable: certainly not because of
the performances, but because the equipment used to
capture the sound for the concerts had
malfunctioned."
------------------------------------------------------------
* gecorrigeerd nummer - zappa.com
|
Roxy the Movie en de
daarbij behorende soundtrack (exclusieve editie) komt als
derde na Roxy & Elsewhere en Roxy by Proxy. Zo
langzamerhand krijgen we zo de Roxy performances bij
elkaar. The Movie verschijnt op ‘Pompoendag’, Halloween
2015.
Dit keer is gekozen voor een andere voorzijde en
belettering. Natuurlijk is het schaars geklede meisje
gevallen omdat ze haar enkel verstuikt heeft. Verder zijn
we allen gevangenen geworden en is elke gitaar zijn
slaafje. Ogenopeners en rolbevestigers alom dus.
"Een synchronisatiefoutje…" was de verontschuldiging voor
het lange wachten. Eigenlijk meer, want nadat geluid en
beeld steeds meer uit de pas gingen lopen – Steve Reich
zou er blij mee geweest zijn – was het schier onmogelijk
die weer in de pas te krijgen. Althans niet met analoge
technieken en zelfs niet met digitale, daarvoor was de
een-en-twintigste eeuw nodig. Het lijken The Thunderbirds
wel. Meticuleus is een en ander nu op het goede spoor
gezet en de beelden bewerkt met allesreiniger, waardoor
wij eindelijk haarscherp konden kijken naar de even zo
vaak aan- als afgekondigde film. En ja, het bevalt. Het
leuke is dat we nog wat extra’s ‘movie’ krijgen,
vergeleken met de inmiddels bekende cd’s en ook nog wat
bonusmaterie en ook nog wat verstopte aardigheidjes, maar
dat moet je dan wel weten te vinden in de stralende
cirkels en het bekende 'moustache-logo'.
Nadat we gestart zijn zien we een serieus ogende band -er
wordt gefilmd tenslotte - die gedreven speelt. Zappa is de
host van de avond en moet soms zijn kruk afstaan aan Tom
Fowler die zijn enorme sigaar probeert weg te smoken. Soms
draaft er iemand door het beeld die de bezwete hoofden
afneemt en poedert; tegen glim natuurlijk. De gordijnen
glimmen al genoeg. De drummers drummen hun ding en - zoals
Ruth beschreef in het boekje van Proxy - duikt Ralph
Humphrey af en toe op in de percussiesectie. Dat ziet er
gemoedelijk uit eigenlijk, ik had daar na haar versie een
heel ander beeld bij. Zelfs mister Z. hemzelf is te vinden
in die sectie en beroert na een semi-serieus
stokkengevecht en-passant even het achterste van Mrs.
Underwood, oeps een ander soort ‘trommel’-vel. Ruth lacht
meewarig en denkt aan Ian die thuiszit en die denkt aan
Pauline. Life on the road…
Nappy en Walt stappen van voor naar achter en opzij en
toeteren er gezellig op los al dan niet ondersteund met
hun eigen vocalen. De mensen in de zaal mogen op de
voorgangers signalen meedoen, dus niks lui achterover
zitten en genieten. Zo ver, zo goed. Echt ouderwets
genieten dus. Wat ik zo her en der op het wereldwijde web
lees is dat de meesten zaten te wachten op de filmische
versie van The Be-Bop Tango. Dan blijkt maar weer eens
temeer dat de huidige generatie visueel ingesteld is en
niet auditief. Voor mij hoefde dat niet per sé, ik had er
mijn eigen goedkope fantasietjes allang op losgelaten
natuurlijk, maar het is best geinig om een aantal
volwassenen een beetje gek dansje zien te doen op
commando’s van Frank & George. Niet iedereen blijkt
geschikt als dance-me-this-figuur. Pas bij een tweede
ronde en bij het opdraven van ‘professionals’ wordt de
zaak, evenals de kledij, wat losser. Carl Franzoni, de man
die vroeger al de danstroep van de Whiskey-a-go-go
(ver)leidde probeert dat nu weer, maar het komt wat
klunzig over, zeker als hij steeds zich steeds weer in
vaarwater van de dames begeeft. ‘The professional ‘horlet’
doet haar ding in een minibikini en beweegt ondertussen
suggestief haar onderlichaam zodat de rapen gaar raken en
de tent oververhit. Dat is hét moment voor een gezellig
bluesje zodat iedereen, bevrijd van alledaagse knellingen,
kan opstaan en meedoen. Altijd in voor de humor die Frank.
In de bonus treffen we nog veel meer aan, het werd zeker
te duur om dat allemaal in het hoofdgerecht te krijgen. Zo
draaft in de reservetijd Pamela des Barres nog op,
voormalig G.T.O. en bij tijd en wijle huisgenoot in huize
Zappa, bij Gail aan tafel om weer eens uit te huilen over
een zoveelste relatie of te melden dat Led Zeppelin in
town was en dat Jimmy en Robby op haar komst rekenden.
Tsja, die Pamela Miller. Ze begeeft zich wulps over langs
en door. En Frank? Die lacht!
De muziekkeus van de bijbehorende audio-cd; tenminste als
je de versie mét hebt gekocht, dat doen wij natuurlijk
allemaal, is er een ‘to lure the innocent young person in
our camp’, want er zit her en der wat overlap-dance met
bestaande setjes. Dat maakt allemaal niets uit natuurlijk,
elke stap is er één in de goede richting. Zaak gesloten of
compleet? Nee, ik denk het niet, maar voor nu ben ik er
dik tevreden mee. *
*Dit schreef ik in 2015, toen kon ik nog niet weten dat in
2017 de complete Roxy Performances in een doosje op de
markt zou komen… |
