27 oktober 1992
officiële release - 60
1992 / 2012 cd-versie
disc 1
A Typical Day On The Road, Part 1
1. Here Comes The Gear, Lads
2. The Living Garbage Truck
3. A Typical Soundcheck
4. "This Is Neat"
5. The Motel Lobby
6. Getting Stewed
7. The Motel Room
8. "Don't Take Me Down"
9. The Dressing Room
10. Learning "Penis Dimension"
11. "You There, With The Hard On!"
12. Zanti Serenade
13. Divan
14. Sleeping In A Jar
15. "Don't Eat There"
16. Brixton Still Life
17. Super Grease en op c
18. Wonderful Wino
19. Sharleena
20. Cruisin' For Burgers
21. Diptheria Blues
22. Well
23. Say Please
24. Aaawk
25. Scumbag
26. A Small Eternity With Yoko Ono
disc 2
A Typical Day On The Road, Part 2
1. Beer Shampoo
2. Champagne Lecture
3. Childish Perversions
4. Playground Psychotics
5. The Mudshark Interview
6. "There's No Lust In Jazz"
7. Botulism On The Hoof
8. You Got Your Armies
9. The Spew King
10. I'm Doomed
11. Status Back Baby
12. The London Cab Tape
13. Concentration Moon, Part One
14. The Sanzini Brothers
15. "It's A Good Thing We Get Paid To Do This"
16. Concentration Moon, Part Two
17. Mom & Dad
18. Intro To Music For Low Budget Orchestra
19. Billy The Mountain
20. He's Watching Us
21. If You're Not A Professional Actor
22. He's Right
23. Going For The Money
24. Jeff Quits
25. A Bunch Of Adventures
26. Martin Lickert's Story
27. A Great Guy
28. Bad Acting
29. The Worst Reviews 0:21
30. A Version Of Himself 1:03
31. I Could Be A Star Now
------------------------------------------------------------
Field Recordings: September 1970 - February
1971
Frank Zappa: voice, guitar
Mark Volman: voice
Howard Kaylan: voice
Jeff Simmons: voice, bass
George Duke: voice, keyboards
Ian Underwood: voice, keyboards
Aynsley Dunbar: voice, drums
Martin Lickert: voice
Dick Barber: voice
Roelof Kiers: voice
Fillmore East, NYC, June 5 - 6, 1971
Frank Zappa: lead guitar, vocal
Mark Volman: vocal
Howard Kaylan: vocal
Jim Pons: bass, vocal
Bob Harris: wurlitzer
Ian Underwood: keyboards, alto sax
Aynsley Dunbar: drums
and guests:
Don Preston: keyboards, electronics
John Lennon: guitar, vocal
Yoko Ono: bag, vocal
Pauley Pavilion, UCLA, California, August 7, 1971 and
Rainbow Theatre, London, UK, December 10, 1971
Frank Zappa: lead guitar, vocal
Mark Volman: vocal
Howard Kaylan: vocal
Jim Pons: bass, vocal
Don Preston: keyboards, electronics
Ian Underwood: keyboards, alto sax
Aynsley Dunbar: drums
------------------------------------------------------------
"This album moves beyond mere Rock & Roll
into the dangerous realm of social anthropology. It
offers to younger musicians the chance to participate
vicariously in the touring world of the early 1970's
(way back when it was still sort of fun to do). ..."
------------------------------------------------------------
"Some of you might have heard another version
of this material on the John & Yoko album "Some
Time In New York". When they sat in with us that
night, we were in the process of recording the Live At
The Fillmore East, June 1971 album, and all of this
insanity was captured on tape. After the show, John
and I agreed we would each put out our own version of
the performance, and I gave him a copy of the 16 track
master tape. Here is our version… a substantially
different mix from what they released." |
Playground Psychotics
is veel meer dan 200 Motels de ‘soundtrack’ van die film.
Het leven ‘on the road’ wordt op Playground Psychotics tot
in detail belicht en als aanvulling krijgen we een aantal
concertstukken te horen van ongeveer dezelfde band die we
ook bij 200 Motels zien. Bijzonder is de aanvulling het
optreden met John Lennon en Yoko Ono, want dat soort
‘toevalligheden’ vinden in het echte concertleven ook
‘gewoon’ plaats.
De hele handel is in drie stukken verdeeld: 1. A Typical
Day on the Road 1 en 2, gevolgd door de ‘True Story of 200
Motels’. Die laatste komt voor een deel voor rekening van
onze eigen Roelof Kiers, die ook in deze periode bezig was
met een documentairefilm over Zappa. Het echte verhaal
over 200 Motels is ooit op videoband verschenen, maar tot
nu (2018) nog niet op dvd of Blu ray.
Playground Psychotics werd in 1992 aangeboden via
mailorder op Barking Pumpkin Records en was niet bij
iedereen even bekend. Ryko bracht deze set in 1995 in de
reeks ‘Zappa Approved’ uit, daarmee ietsje meer bekendheid
genererend.
Cal Schenkel tekende (letterlijk) voor de bijna
psychedelische verpakking. De hoes is een bewerking van de
concertposter uit deze periode aangevuld met wat machinaal
werk. Niet de sterkste hoes van Schenkel, wel een van de
kleurrijkste.
Mijn eerste reactie was na het horen van de twee cd’s,
‘wat moet ik hier nu mee?’ Vele overpeinzingen later
realiseerde ik me dat hier sprake is van een uniek
tijdsdocument. Het leven van een band 'On the Road', anno
1971, beter dan ooit geïllustreerd; misschien beter nog
dan zowel film als muziek van 200 Motels. Deze cd's vormen
een waarachtige - wat ze bij MTV ooit zo aardig noemden,
maar altijd zo slecht uitvoerden - Rockumentaire en is in
die zin net zo visueel als auditief.
Wat telt is dat Zappa gedurfd heeft de achtergronden en
perikelen van een rockgroep voor het publiek vast te
leggen. Daarmee laat hij iets horen/beleven wat nog
niemand voor hem gedaan heeft en wat een essentieel
onderdeel vormt voor concerten: de sfeer onderweg, het
gedoe, teksten, het gekonkel en ga zo maar door. Juist
deze aspecten worden doorgaans verdrongen, door zowel
muziekindustrie als de meeste fans. Beiden koesteren zich
liever in een roze droomwereld van rockhelden, dan zich te
verdiepen in het wel en wee van de muzikant. Dat muziek
echter meer is dan een concert van twee uur laat
Playground Psychotics dus horen.
Dat we toch nog best wat muziek erbij krijgen is daarbij
heel mooi meegenomen: Divan, Sharleena, Winderful Wino
(toen al), natuurlijk Cruisin’ for Burgers en op disc 2
wat ouder werk, zoals Status Back Baby, Concentration
Moon, Mom & Dad en weer een uitstekende versie van
Billy the Mountain met natuurlijk talloze variaties op het
thema. Toch knap om dat steeds weer ter plekke aan te
passen.
Op de tweede dag van de Fillmore-concerten kwamen John en
Yoko on stage. Ze deden hun ding, maar er was nogal wat
gedoe op dat podium. Het leven onderweg is niet altijd
makkelijk. Ono voelde zich onzeker en die onzekerheid werd
versterkt door de reactie van het publiek en de opstelling
van Volman & Kaylan die behoorlijk van leer kunnen
trekken en dat nu dus ook deden. Waarschijnlijk voelde
Lennon zich uiteindelijk in deze setting ook niet heel
happy, maar dat kwam pas tot uiting op het moment dat hij
dit concert in 1972 uitbracht op een live-album getiteld
‘Some Time in New York City’.
Afgesproken was dat Lennon en Zappa de concert-tapes
meenamen en elk een lp zouden uitbrengen. Bij die van
Lennon was er van alles ‘aangepast’ door producer Phil
Spector: stukken ingekort, King Kong is gemangeld, Volman,
Kaylan en Preston zijn in zijn mix verdwenen en de
baspartij van Jim Pons is overgedubd door Klaus Voorman.
Dat is niet de eerste de beste, maar toch, het hoort niet.
Erger is dat het ‘main theme’ van King Kong verwijderd is,
het liedje een andere naam gekregen heeft (Jamrag) en dat
het geheel op naam van Lennon/Ono staat. Schande!
Zappa’s/Schenkel’s hoescreatie van Fillmore ‘71 werd met
stift bewerkt en ‘gebruikt’ voor Lennon’s binnenhoezen. Je
snapt het al, Zappa was ‘not amused’ en weigerde
vervolgens zijn versie van het concert met Lennon en Ono
uit te brengen. Met Playground is het nu ‘goedgemaakt’
Zappa’s mix is totaal anders. Luister maar eens. Iedereen
is weer op zijn plek en de credits voor King Kong zijn
zoals het hoort.
Playground Psychotics is met alle elementen hierboven
beschreven een documentaire waarvan de waarde misschien
pas later duidelijk zal worden. Voer voor sociaal
antropologen en professoren in rockmuziek, of voor muziek-
annex Zappanaten, zoals ik.
|
