15
december 2009
officiële release - 86
2009 / 2017 cd-versie
disc 1
1. The Purple Lagoon
2. Stinkfoot
3. The Poodle Lecture
4. Dirty Love
5. Wind Up Workin’ In A Gas Station
6. Tryin’ To Grow A Chin
7. The Torture Never Stops
8. City Of Tiny Lights
9. You Didn’t Try To Call Me
10. Manx Needs Women
11. Chrissy Puked Twice * (aka Titties ‘n Beer)
disc 2
1. Black Napkins
2. Advance Romance
3. Honey Don’t You Want A Man Like Me?
4. Rudy Wants To Buy Yez A Drink
5. Would You Go All The Way?
6. Daddy Daddy Daddy
7. What Kind Of Girl Do You Think We Are?
8. Dinah-Moe Humm
9. Stranded In The Jungle
10. Find Her Finer
11. Camarillo Brillo
12. Muffin Man
13. Outro: The Purple Lagoon
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar,
vocals
Ray White: vocals, rhythm guitar;
cowbell
Eddy Jobson: keyboards, violin
Bianca Odin: keyboards &
vocals
Patrick O'Hearn: bass, vocals
Terry Bozzio: drums, vocals
------------------------------------------------------------
We're proud AGAIN! That's right. Another
concert on 2 discs with stuff that happened on
stage that's unforgettable. Probably the Spectrum
Theater in Philadelphia show from 29 October 1976.
------------------------------------------------------------
* Chrissy Puked Twice werd later veranderd in
de ons meer bekende song: Titties ‘n Beer!
|
Philly '76 is de vierde
in een reeks complete concerten op Vaulternative Records.
Deze is ter ere van Zappa’s negenenzestigste verjaardag
zelfs. Natuurlijk is het weer een bijzondere cd, want
tijdens dit concert horen we Bianca Odin, oftewel Lady
Bianca. Net als Norma Jean Bell (zie Joe’s Menage) speelde
ze maar kortdurend, een paar weken, bij Zappa. We hoorden
haar voor het eerst op You Can't Do That on Stage Anymore,
Vol. 6 in het liedje Wind Up Workin' in a Gas Station. Nu
in een compleet concert. De reden van haar opstappen is
wat onduidelijk; er waren blijkbaar serieuze
meningsverschillen met Zappa, maar er gaan ook geruchten
dat ze moeite had met de niet altijd erg frisse teksten.
Lady Bianca is duidelijk van de blues en heeft dan ook een
heel eigen en succesvolle carrière op dat vlak.
De cd zou eigenlijk op Zappa’s verjaardag, 21 december,
verschijnen, maar kwam al op 15 december uit. Door
transport ontving ik hem net voor oudjaar. Wat een manier
om het oude jaar af te sluiten! De verpakking is er een
als voorbeeld voor de brede school: geschiedenis,
‘Declaration of Independence’, de bedreigde flora en
fauna, een stuk aardrijkskunde als het gaat om de staten
van Amerika (gaan we ze nu allemaal sparen - hoeveel
moeten we er nog dan?) en natuurlijk de bekende en weinig
heldere uitleg in de binnenhoes.
Leuk is het verhaal van Bianca die laat weten hoe ze het
spelen in de band ervaren heeft. Moeite met Zappa's
teksten - aldus de bekende roddel - Ik merk en lees er
niets van.
Philly laat zich samenvatten als een vooral erg soulfulle
en funky Zappa-cd. Met name de rol van bionic Bianca valt
op; aangeefster van vele vocale intermezzi, die mooi
ondersteund worden door de Fender Rhodes. Opvallend is
haar grote stembeheersing. Dat geeft een nummer als Black
Napkins een heel nieuwe - kippenvel -benadering.
Sta eens even stil bij dit feit: als Philly op lp was
uitgebracht (toen, ja!) was Black Napkins (hier bijna
negentien minuten lang) één hele plaatkant! Het blijft een
prachtig nummer en verveelt geen seconde. Ook prachtig is
de uitvoering van You Didn't Try to Call Me; het enige
echt oude nummer op deze cd, met opnieuw Bianca in een
belangrijke vocale hoofdrol. Overigens klinkt dit, net als
What Kind of Girl, echt anders als een vrouw het zingt, al
was het maar vanwege de verwisseling van rollen daardoor.
Tussendoor raakt de band 'Stranded in the Jungle', een
nostalgische ode aan het liedje uit 1956 (prachtig jaar!)
van The Jay Hawks.
Al luisterend naar dit concert vind ik dat het
vrouwelijke, vocale element - en dan bedoel ik dat
muzikaal - veel vaker in Zappa's totale werk toegepast had
mogen worden; het geeft zijn muziek een nieuwe dimensie.
Andere opvallende muzikale rollen zijn er voor het
ritmetandem; Patrick O'Hearn bast dit hele concert,
ondanks de storing wegens stroomuitval, fenomenaal, Terry
Bozzio's drumwerk is niet alleen constant aanwezig, maar
ook constant precies zoals het op dat moment past, van
heel subtiel tot heel krachtig, dwingend bijna.
Minst opvallend is Eddy Jobson. Dat had ik al eens eerder
ontdekt. Een goede diender, maar met slechts een kleine
vioolsolo in Black Napkins toch niet echt voluit in de
spotlights. Wel is hij goed in synthetische
tussenwerpsels.
Oudje Zappa, het is een erg jonge band om hem heen, heeft
er duidelijk zin in, hij kletst er lekker op los richting
publiek "What a nice shirt.." en laat een aantal
inspirerende solo's horen. Natuurlijk komt de poedel, een
populaire hond in deze periode, even langs, net als
Chrissy, die hier overigens moet overgeven na het gebruik
van verdovende middelen. City of Funky Lights is geweldig.
Eigenlijk kan ik zo wel doorgaan, want Philly is gewoon
een fantastische cd. Opvallend vind ik het grote gemak en
in zekere zin de 'normale' logica waarmee de nummers in
elkaar overlopen. We eindigen met een heuse meezinger, the
Muffin Man. makkelijk want de gastheer vertelt wat de
tekst is. Kopen en meezingen!
|
