7
september 1973
officiële release - 17
1973 lp-versie
A1. Camarillo Brillo
A2. I'm The Slime
A3. Dirty Love
A4. Fifty-Fifty
B1. Zomby Woof
B2. Dinah-Moe Humm
B3. Montana
2012 cd-versie
1. Camarillo Brillo
2. I'm The Slime
3. Dirty Love
4. Fifty-Fifty
5. Zomby Woof
6. Dinah-Moe Humm
7. Montana
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar,
vocals
Ian Underwood: flute, clarinet,
alto & tenor sax
Ruth Underwood: percussion
George Duke: keyboards, synthesizer
Bruce Fowler: trombone
Sal Marquez: trumpet, vocals
Jean-Luc Ponty: electric violin,
electric baritone violin
Tom Fowler: bass
Ralph Humphrey: drums
Ricky Lancelotti: vocals on
Fifty-Fifty & Zomby Woof
Kin Vassy: announcer on I'm the
Slime; vocals in Dinah-Moe Humm
Tina Turner: backing vocals
Debbie Wilson: backing vocals *
Linda 'Lynn' Sims: backing vocals *
Tina Turner's Ikettes
|
Over-nite Sensation was
in 1973 een tweeledige sensatie: enerzijds was het na
Waka/Jawaka en The Grand Wazoo een sterk vocale plaat en
anderzijds was er dat geluid. Meest opvallend – toen - was
het rijk, vol geluid dat voorheen onbekend was. Dat kwam
door een plotselinge vooruitgang in geluidstechniek. Anno
nu nauwelijks voorstelbaar, maar in 1973 een enorme stap
voorwaarts. Het hele geluidsspectrum was verbreed, de
bassen, bijvoorbeeld, waren veel duidelijker te horen.
Net zoals meerdere Zappa-platen was de
hoes er een waar je lang na kon kijken. Het Escher-achtige
surrealistische beeld van David McMacken gaf de ogen
genoeg voer. De man onder de brandslang op de voorzijde is
overigens Marty Perellis, Zappa's toenmalige roadmanager.
De manager, Herb Cohen, stijgt als het ware op uit de
vloer. Verder veel Americana in beeld en een sluikreclame
voor Shell en McDonalds. De lijst is een verhaal op zich.
Zijn het onschuldige tierlantijnen of wordt hier een
loopje genomen met de kijker en krijgen we een
anatomie-les met in de hoofdrol een maiskolf? In Spanje
wisten ze er wel raad mee, de maiskolf werd sterk
gedecimeerd. Trouwens, daar werd wel meer gedecimeerd:
Dinah Moe Humm was voer voor Spaanse censuur. Het liedje
werd vervangen door ‘Eat That Question’!?
Er wordt veel gezongen op Overnite.
Vooral door Zappa zelf en dan ook nog of hij dicht bij je
oor zit. Dat was nieuw, maar niet verkeerd. Veel teksten
gaan over seks en dirrrty love. Bijzondere Zappa-humor is
te horen als hij op zijn mini-pony langs zijn ranch
rijdend dental-floss oogst. De wat ‘zwoel’ aangezette stem
van Zappa steekt behoorlijk af tegen de waanzinnige
uithalen van Ricky Lancelotti. Die brak na de plaat zijn
arm, kon niet mee op tournee en overleed later op 32
jarige leeftijd aan een overdosis.
Een andere sensatie zit 'm in de funky
stijl; voor Zappa's begrippen is dit een enorm melodieuze
plaat, ook al herken je overal zijn signatuur. En wie
waren die dames op de achtergrond? Nooit geweten, maar
jaren later werd bekend dat dat Tina Turner in eigen
persoon was, bijgestaan door twee Ikettes: Lynn en Debbie.
De opnames vonden plaats in Ike Turner’s net nieuwe Bolic
Studio. De dames liepen daar toch rond en vonden het geen
enkel probleem wat bijdragen te leveren. Er schijnt veel
gelachen te zijn, alleen Ike zag er de humor niet van in,
maar die man had het wel vaker moeilijk, vooral met
zichzelf.
Aangenaam is dat oudgediende Ian Underwood weer present
is. Wellicht omdat George Duke aanwezig is blijft zijn rol
beperkt tot de blaasinstrumenten. Dit is ook de plaat waar
Ruth als Underwood opduikt, eerder was het Komanoff (Uncle
Meat). Haar rol zou behoorlijk uitgroeien, maar voor nu
staat ze braaf naast Ian op de hoes. Nieuw zijn de
Fowler-bros, respectievelijk op bas en trombone. Ook zij
zouden behoorlijk lang deel uit gaan maken van Zappa’s
entourage. Voor het eerst sinds Chunga’s Revenge moest
drummer Aynsley Dunbar het veld ruimen. In zijn plek zit
Ralph Humphrey op de drumkruk. Ik had op deze plaat nog
niet in de gaten wat voor een fenomenale drummer Humphrey
is. Zappa wel natuurlijk, anders zat hij hier niet. Sal
Marquez is eigenlijk de enige die nog over is van The
Grand Wazoo-band, maar lijkt hier meer een bijrol te
hebben. Opvallend opduikend in het gezelschap is Jean-Luc
Ponty. Na het Hot Rats avontuur was hij even op eigen
houtje, maar nu in een grotere rol gestrikt voor The
Mothers.
En dan dit: is er nu wel of niet ene
Nigey Lennon present. Niemand wist van haar bestaan totdat
ze haar eigen boekje schreef: ‘Being Frank, my time with
Frank Zappa’. Volgens haar woorden was ze Zappa's
'geheime' liefde en daarom nooit genoemd. Ze sliep soms
onder de studiotafel. En Gail wist er niets van. Geheime
liefde of gewoon...dirty love? Hoe dan ook, er gaan
geruchten - dat schrijft ze zelf ook - dat ze meespeelt op
Over-nite Sensation. Ze speelt ritmegitaar en wat
keyboards (?) op Camarillo Brillo en Dirty Love. Het kan,
maar misschien zijn haar bijdragen net als zoveel verstopt
in de mix.
Nog twee feiten: dit was Zappa's
eerste plaat op zijn nieuwe eigen label: Discreet! Het in
mijn ogen oerlelijke logo ontsierde de voorzijde jarenlang
op irritante wijze, met de laatste cd-versie is het
gelukkig verwijderd. Het komt de hoes ten goede.
De lp bleek zo populair dat het
Zappa's eerste gouden plaat opleverde. Of dat nu komt door
de funky liedjes of de plastische teksten is niet bekend.
Wel bekend is dat Over-nite Sensation voor mij nog steeds
een album is die ook overdag de nodige sensatie biedt.
|
