30
augustus 2019
officiële release - 113
2019 cd-versie
disc 1
Original album (40th
remaster)
1. Strictly Genteel
2. Pedro’s Dowry
3. Naval Aviation in Art?
4. Duke of Prunes
5. Bogus Pomp
Bonus track:
6. Strictly Genteel
(Keyboard OD Version)
disc 2
bonus tracks:
1. Show Start/Bogus Pomp
Explained
2. Bogus Pomp
3. Revised Music for
Low-Budget Symphony Orchestra
4. The Story of Pedro’s
Dowry
5. Pedro’s Dowry
6. The Story of Rollo
7. Rollo
disc 3
bonus tracks:
1. Black Napkins
Instructions
2. Black Napkins
3. Dog/Meat
4. The Players
5. Naval Aviation in Art?
6. “Another Weirdo
Number”
7. Lumpy Gravy
(Extract)/Improvisation
8. Evening at the
Hermitage
9. “A Special Guest
Artist”
10. Duke of Prunes
11. “Absolutely Disgusting”
12. The Adventures of
Greggery Peccary
13. Strictly Genteel
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar,
conductor, composer
Abnuceals Emuukha
Electric Symphony Orchestra:
Michael Zearott:
conductor
Terry Bozzio: drums
Dave Parlato:
bass
Alan Estes:
percussion
John Bergamo: percussion
Emil Richards:
percussion
Tom Raney:
percussion
Mike Lang: keyboards
Ralph Grierson:
keyboards
Ian Underwood:
keyboards
Bill Mays:
clavinet
Bobby Dubow: violin
John Wittenberg:
violin
Pamela Goldsmith: viola
Jerry Kessler: cello
Lou Anne Neill:
harp
Gene Goe:
trumpet
Malcolm McNab:
trumpet
Roy Poper: trumpet
Bruce Fowler:
trombone
Jock Ellis:
trombone
Kenny Shroyer:
trombone
Dana Hughes:
bass trombone
Don Waldrop:
tuba, contrabass trombone
Arthur Briegleb:
French horn
David Duke: French
horn
Todd Miller:
French horn
Bob Henderson:
French horn
David Shostac:
flute, tenor sax
Gary Foster:
2nd flute, sax (and doubles)
Ray Reed: flute,
alto sax
Victor Morosco:
clarinet, alto sax
Jay Migliori: clarinet,
tenor sax
Mike Altschul:
bass clarinet, baritone sax
Earle Dumler:
oboe, English horn, bass oboe
John Winter:
oboe, English horn
David Sherr:
2nd oboe, tenor sax
Joann Caldwell:
bassoon
Bobby Tricarico:
bassoon, contra bassoon
Tommy Morgan:
harmonica
and not on record:
Don Van Vliet:
soprano sax (on "Strictly Genteel-outro")
------------------------------------------------------------
Opgenomen: Royce Hall,
UCLA, September 18-19, 1975
------------------------------------------------------------
Orchestral Favorites maakt
deel uit van de oorspronkelijk geplande Läther
4lp-box. Voor meer info hierover kijk bij Läther.
|
Verrassing, zomaar een
3cd set van de orkestrale favorieten mét nieuwe foto's.
Geremasterd ook maar weer eens. Heel veel extra tracks,
het complete concert van één dag, waar ik best
nieuwsgierig naar was. Vooral om te ontdekken waarom die
nooit de oude lp gehaald hebben. En ook om te ontdekken
hoe de werken in het echt geklonken hebben, want heer Z.
heeft behoorlijk zitten snijden en plakken. In ieder geval
bevalt de voorkant me al goed.
Muziek die in je hoofd zit willen
horen. Wie wil dat nu niet. Zappa had er erg veel geld en
moeite voor over om zijn muziek te kunnen horen. Met de
verdienste van zijn ‘hit’ ‘Don’t Eat the Yellow Snow’
huurde hij een groep musici, een ruimte en regelde alles
wat nodig was om de muziek uit zijn hoofd te krijgen. Die
musici waren oude getrouwen en/of uitstekende
studiomusici. Over het slagwerkgedeelte vertelt Terry
Bozzio wat aardige anekdotes in zijn tekstuele bijdrage.
17-18-19 september 1975 is het zover.
Het orkest, voor de gelegenheid omgedoopt tot: ‘The
Abnuceals Emuukha Electric Symphony Orchestra’ staat of
zit gereed om te beginnen. Er is echter geen geld of tijd
meer voor een programmaboekje, waardoor tot op heden niet
(meer) duidelijk is wie er nu op dat podium zitten of
staan. Veldonderzoeker en naslagwerkschrijver Charles
Ulrich heeft zijn best gedaan daar achter te komen en
wordt daarvoor in het boekje bedankt. Zijn lijst is bijna
in zijn geheel overgenomen. Er is een enkele wijziging.
Vergelijk de lijst op deze pagina maar eens met die van de
eerste versie van Orchestral Favorites.
Op het programma in ieder geval:
Strictly Genteel, Pedro’s Dowry, Navan Aviation in Art?,
Duke of Prunes en Bogus Pomp. Daarnaast nog wat surprises,
zoals Revised Music for Low-budget Symphony Orchestra,
Rollo, Black Napkins, Dog/Meat, Lumpy Gravy en The
Adventures of Greggery Peccary. Een vol programma dus.
Zoals vaker bij heer Zappa werden sommige stukken voor de
gelegenheid bewerkt, andere special geschreven en weer
anderen waren niet af en/of werden ter plekke
geïmproviseerd uitgevoerd. Allemaal goed.
Vroeger kregen we de plaat als een
soort crisisplaat tot ons. Later de met equalizers
bewerkte, gespiegelde audioversie van Zappa zelf en nu de
halve familieversie. Die laatste laat horen hoe het echt
geweest was toen in september. Het is een ooropener!
De eerste cd kennen we tot liedje zes.
Mooi opgepoetst en glimmend en nu volgens de norm. Dat
hadden we wel eerder willen hebben. Maar iets met tijd en
geld en rechten. De bonus op deze schijf is ‘Strictly
Genteel’, de keyboardoverdubversie van Tommy Mars uit
1978. Mars was er drie jaar eerder niet bij, maar
sleutelaar Zappa leek het een aardig plan de track te
bewerken. Nabewerking zorgt er bijna altijd voor dat het
anders dan authentiek klinkt. Dat is hier ook zo. Mars’
partijen staan wel erg op de voorgrond, net als de wat
bombastische uitspattingen. Het synthesizergeluid matcht
niet echt. Leuk, aardig gedaan en bedankt.
Voor het meer interessante werk moeten
we zijn op cd 2 en 3. Zappa begint met een welkomstwoord
waarin hij meteen maar vertelt dat de show van vanavond
anders is dan die van gisteren en dat je nooit weet wat er
gebeurt. Dat had hij niet hoeven vertellen, want dat is zo
ongeveer de norm bij hem, toch? Vanavond wordt er in ieder
geval opgenomen en Zappa legt uit waar Bogus Pomp over
gaat en doet dat met geluidsillustraties van zijn stem.
‘Fun’ is hét woord van de avond. Na een lang verhaal
vertelt hij dat hij naar de mixing console gaat om het
geluid in de hand te houden. Bogus Pomp is inmiddels
bekend; een mooi werk, typisch Zappa. Maar wel een werk
nog in de groei.
Revised Music etc. kennen we in
allereerste instantie van de lp van Jean-Luc Ponty ‘King
Kong’ uit 1970 (zie elders op deze site). Mooie versie dit
keer.
Pedro’s Dowry wordt gedirigeerd door
Zappa. Een ballet, maar met te weinig geld om het uit te
voeren. Jaja. Zappa verklaart het liedje aan de zaal, met
veel humor natuurlijk. Dat is dan in tegenstelling met de
muziek die toch wel heel serieus klinkt.
Nog meer fun op de derde disc. De
host, Zappa, kondigt nu de beloofde deviantie ten opzichte
van de show van gisteren aan. Dat wordt ‘Black Napkins’.
Een stuk dat zo simpel is dat hij het nog niet eens heeft
opgeschreven en het orkest nog niet heeft uitgevoerd. Dan
volgen enkele vocale instructies – lalalala – en barst de
big-band, pardon, orkest, los. Hoe dan ook uitgevoerd, het
is en blijft een geweldig nummer. Zappa speelt gitaar, dat
verhoogt de stemming alleen maar. Geweldige solo, opgefokt
door de avond natuurlijk.
Terug naar het verleden met Dog
(Breath)/(Uncle) Meat. Alweer zo’n mooie versie. Zappa
besluit nog de spelers zich te laten voorstellen, maar dat
idee strand in de hectiek. Dan maar ‘Naval Aviation in
Art’. Weinig applaus, want men kent het nog niet. Een
kort, stil, stuk. Gezien de volgorde van de show meent
Zappa dat het publiek wel een ‘weirdo’ nummer aankan en
geeft ze een stukje ‘Lumpy Gravy’. Hij had maar tijd om 50
maten uit te werken, de rest wordt geïmproviseerd.
Uiteindelijk past dat allemaal heel goed onder de paraplu
van sju (jus). Lumpy Gravy is natuurlijk de som der
gedeelten en die vlieger gaat hier ook op.
‘Evening at the Hermitage’ is een
percussierijk stuk met synthesizers en
publiekparticipatie. Altijd leuk. Luid applaus natuurlijk,
want je mag zelf meedoen.
‘Duke of Prunes’ wordt uitgevoerd met
een speciale gast, Tommy Morgan. Morgan speelt
mondharmonica. Morgen komt echter niet boven het geweld
van het orkest uit en zakt daarom weg, zelfs in de
eindmix. Jammer voor Morgan.
Voor het laatst komt gastheer Zappa
aan het woord. Er is nog wel wat muziek, maar nog niet
goed genoeg geoefend, de mix niet optimaal. Het publiek
mag stemmen of ze wel of niet iets ‘absolutely disgusting’
willen horen. Bij Zappa: graag natuurlijk. Je bent wel gek
als je ‘nee’ zegt. Daarmee verdienen ze de avonturen van
Greggery Peccary, de ‘stenopool section’. Er wordt nog wat
in gereedheid gebracht en dan begint het spul. En dat
walgelijke stuk klinkt me toch goed! Halverwege is er een
kleine ingreep of correctie, maar dan pakt iedereen het
thema weer op. Het is niet allemaal perfect, maar “what
the hey”.
De afsluiter is terecht de afsluiter:
Strictly Genteel. Alleen is de tape op, of niet op tijd
gewisseld of aangezet. Daardoor missen we de saxvariaties
van Don van Vliet die inmiddels als gast was komen
opdraven. Dat zien we niet op de cd, maar horen het helaas
nu ook niet. Het stuk loopt dan ook gewoon plotseling af.
Einde cd. Het is een keus zullen we maar zeggen. Er zijn
genoeg bootlegs in omloop met het complete eind. Dat
stukje hadden ze kunnen inlassen en wat opkalefateren. Mij
had het niet uitgemaakt dat het niet helemaal perfect is
of was. We zaten immers toch al in de absoluut stuitende
sectie.
Daarmee zijn we aan het eind van het
programma en aan het eind van dit stuk tekst. De
verjaardagseditie van Orchestral Favorites heeft veel
glans, wat kersen op de taart en behoeft de nodige
felicitaties, maar dan wel van ons; de luisteraars. Als
Zappa niet zo akelig Pietje Secuur was hadden we dit
misschien wel eerder gehad, nu lezen we zelfs dat hij dit
nooit had willen uitbrengen omdat het niet aan zijn
torenhoge standaard voldeed. Eisen stellen is prima, maar
soms, regelmatig zelfs, overschatte hij de fan. Die wil
soms best wel wat minder voor meer. Hoe dan ook, hartelijk
dank maar weer dat we mogen meegenieten van een
onvergetelijke reeks concerten in een verdiende uitvoering
en dito verpakking. Deze favorieten zijn nu ook de mijne.
|
