25
juni 1975
officiële release - 20
1974 lp-versie
A1. Inca Roads
A2. Can't Afford No Shoes
A3. Sofa No. 1
A4. Po-Jama People
B1. Florentine Pogen
B2. Evelyn, A Modified Dog
B3. San Ber'dino
B4. Andy
B5. Sofa No. 2
2012 cd-versie
1. Inca Roads
2. Can't Afford No Shoes
3. Sofa No. 1
4. Po-Jama People
5. Florentine Pogen
6. Evelyn, A Modified Dog
7. San Ber'dino
8. Andy
9. Sofa No. 2
------------------------------------------------------------
Those who plays this:
Frank Zappa: lead guitar, vocals 4, 5, 9,
bg vocals
George Duke: all
keyboards & synthesizers, lead vocals on 1-8-9,
background vocals
Napoleon Murphy
Brock: flute, sax, lead vocals on 5, 8,
background vocals
Chester Thompson: drums,
gorilla victim
Tom Fowler:
bass (when left hand is not broken)
James "Bird Legs"
Youman: bass on 2
Ruth Underwood:
vibes, marimba, all percussion
Johnny "Guitar"
Watson: flambe vocals on 7, 8
Bloodshot Rollin'
Red (Captain Beefheart): harmonica when
present
------------------------------------------------------------
The basic tracks for Inca
Roads and Florentine Pogen were recorded live at
KCET TV, L.A. during the production of our
TV-special. The guitar solo in Inca Roads was
recorded live during our 1974 concert in Helsinki,
Finland.
This album was produced
between December 1974 en April 1975, simultaneously
with our next album, coming soon. |
One Size Fits All, een
kreet uit de mode-industrie; voor sommigen te klein, voor
anderen te groot en voor een klein deel precies passend.
Je zult maar geluk hebben. Ik had indertijd (1975) grote
moeite met dit album. De redenen: het geluid was,
vergeleken met de vorige drie albums (Over-nite Sensation,
Apostrophe(‘) en Roxy & Elsewhere) te clean, te
zakelijk. Bovendien vond ik het album commercieel... Welk
is dat eigenlijk niet, maar goed ik was jong enzo. Het
ontbrak mij aan de bekende diepgang en het klonk allemaal
iets te gemakkelijk voor de verwende oren. Dit lag wel
heel ver af van Freak Out bijvoorbeeld.
Inca Roads was eigenlijk meteen het hoogtepunt, Florentine
Pogen wel oké en dat gold voor beide Sofa’s ook. Evelyn a
Modified Dog vond ik dan wel weer grappig en op een of
andere wijze weer apart genoeg om interessant te zijn,
Daarna paste het kleedje niet meer. Hoe ik ook trok aan de
stof, de rest kreeg ik niet aan. "Populaire meezingers,
gemaakt om populair te blijven", zo griefde ik. Nee, dit
was allemaal ietsje te ver van het toch al grillige
Zappapad.
Tot mijn verbazing, eerlijk gezegd eigenlijk ook weer
helemaal niet, werd nu juist deze plaat populair in mijn
vrienden- en kennissenkring. Dit plaatje was volgbaar,
stretchtbaar dus, niet zo complex. Ik hield juist van
complex en riep dan ook. "Deze is niet echt hoor", maar
zonder enig resultaat.
Knap vond ik dat FZ een solo uit een concert pakte en
plakte op een ander nummer. Later bleek dat Xenochrony te
worden genoemd. Nog weer later was dat ongeveer de
standaard in Zappa's werk en nog weer vele, vele jaren
later konden we de solo horen zoals die ooit in het echt
was voorgekomen (You Can't Do That On Stage, vol. 2 - The
Helsinki Concert).
Inca Roads is anno 2018 (nu ik deze pagina weer eens
opnieuw maak en de tekst aanpas) nog steeds prachtig en
neemt een hoge vlucht door George Duke's spel en zang.
Vernuftig nummertje. Dat je ook in 2012 (nieuwe cd-versie)
nog steeds geen bruine schoenen kan kopen, ach... Het
blijft een niemendalletje. Ondanks de indrukwekkende
verschijning op de voorzijde van de hoes is Sofa, het
liedje, wat verloren geraakt. Live echter werd het een
tijdlang een populaire song die vaak King Kong-achtige
lengtes kreeg. Grappig in dit kader was dat Zappa dat
nummer jaren eerder onder de naam ‘Divan’ in allerlei
plaatsen van passende, lokaal gebonden (de folklore zeg
maar), teksten voorzag. In Rotterdam werd dat in 1971 (!)
"Geef mij wat vloerbedekking onder deze vieze vette,
zwevende sofa", gezongen in het Nederlands, jawel!
Een flanellen pyjama is zelfs in de winter te warm en net
als het liedje erover nogal saai en ook de maat te groot.
Florentine Pogen werd bij vele toekomstige bands een
terugkerend nummer. Nog steeds komt het wat 'vermoeid' op
mij over. Misschien een zekere moeheid in het voortgaan?
Dan Evelien, de gemodificeerde hond; Ik vond het meteen
prachtig en heb de tekst proberen te vertalen. Dat lukt
natuurlijk nooit, wat wil je met zo'n hond. Maar schik had
ik er wel mee. San Ber’dino en Andy waren (zijn?) de twee
tracks die van mij meteen van de plaat af mochten. Ze
worden gezongen door Zappa’s oude gitaarheld Johnny
Watson. Fijn hoor, maar wat bedoelde Zappa hier nu mee?
Meezingen. leuk doen, soulvolle of bluesy liedjes maken?
Dat kon hij, dat wist ik al van de nachtsensatie. En het
verhaal over zijn gevangenisverleden had wel wat meer
inhoud kunnen krijgen vind ik.
Overigens de hoes is prachtig, urenlang
sterrenkijkplezier. Op de cd werd de sterrenhemel
uitgebreid met de Zappa Frank-ster.
p.s. Iedereen wist gewoon toch wel dat Bloodshot Rollin'
Red Zappa's oude jeugdvriend Don Vliet – Captain Beefheart
- was, toch? Het ging niet heel goed met jeugdvriend
Donnie toen, dus Zappa hielp hem wat. Vliet draafde ook op
voor de parallele-plaat Bongu Fury (aangekondigd in de
hoes) en toen was de vriendschap weer over. Maar die Donny
was dan ook absoluut geen gemakkelijke.
Na alle jaren is dit album ook geen makkelijke. ik heb er
nog steeds moeite mee. Het zal wel de ingesleten negatieve
nostalgie zijn, maar ondanks goede pogingen blijkt dat ik
in praktijk One Size Fits All bijna nooit draai.
|
