4 juni
1991
officiële release - 57
1991 / 2012 cd-versie
disc 11
1. Stinkfoot
2. When Yuppies Go To Hell
3. Fire And Chains
4. Let's Make The Water Turn Black
5. Harry, You're A Beast
6. The Orange County Lumber Truck
7. Oh No
8. Theme From "Lumpy Gravy"
9. Eat That Question
10. Black Napkins
11. Big Swifty
12. King Kong
13. Star Wars Don't Work
disc 2
1. The Black Page (New Age Version)
2. T'Mershi Duweeen
3. Dupree's Paradise
4. City Of Tiny Lights
5. Royal March From "L'Histoire Du Soldat" *
6. Theme From The Bartok Piano Concerto #3 *
7. Sinister Footwear (2nd Mvt.)
8. Stevie's Spanking
9. Alien Orifice
10. Cruisin' For Burgers
11. Advance Romance
12. Strictly Genteel
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: lead guitar,
synth, vocal
Ike Willis: rhythm guitar, synth,
vocal
Mike Keneally: rhythm guitar,
synth, vocal
Bobby Martin: keyboards, vocal
Ed Mann: vibes, marimba,
electronic percussion
Walt Fowler: trumpet, flugel horn,
synth
Bruce Fowler: trombone
Paul Carman: alto sax, soprano
sax, baritone sax
Albert Wing: tenor sax
Kurt McGettrick: baritone sax,
contrabass clarinet
Scott Thunes: electric bass,
Minimoog
Chad Wackerman: drums, electronic
percussion
------------------------------------------------------------
All material herein is 100% live and there
are no overdubs of any kind
------------------------------------------------------------
Op sommige versies van de Europese release
van deze set staan 'Royal March from L'Histoire du
Soldat' en 'Theme from the Bartok Piano Concerto #3'
niet. De erven waren in eerste instantie niet blij
met de uitvoeringen, Later is er blijkbaar geschikt,
want beide werken staan daarna op alle versies.
|
Volgens mij schiep
Zappa er een duivels genoegen in om iedereen op het
verkeerde, te korte, been te zetten en er dan cynisch
achteraan zeggen dat dat dan je eigen interpretatie is. Op
Freak Out in de Grote Lijst komen we jazz-musici tegen
als: Eric Dolphy, Bill Evans, Roland Kirk, Charles Mingus,
Cecil Taylor. Allemaal invloeden op Zappa's muziek. Op
‘Roxy & Elsewhere’ leert hij ons dat jazz weliswaar
niet dood is, maar toch vreemd ruikt. Hij doelde daarmee
op de cocktail- aka loungejazz; de muziek als
achtergrondgeluid en niet de vernieuwing die jazz ooit in
zich had. Grappig is dan dat hij juist bij zijn laatste
bandtour een cd uitbrengt met de titel ‘Make a Jazz Noise
Here’ en dan bedoelde hij vast niet de voorgeprogrammeerde
geluiden uit de Synclavier. De 88-band had een enorm
potentieel aan blazers in huis én een drummer die gek
was/is op jazzmuziek. De samenstelling vroeg in feite om
jazz. En dat leverde hij ons dan ook.
Na de warming-up met stinkvoeten, yuppies (goed
verdienende jongeren) die naar de verdoemenis gaan, vuur
en ketenen (de hel) komen we aan bij het eerste,
meervoudige blazerswerk. Daarvoor grijpt Zappa terug naar
de muziek van zijn beginjaren: We’re Only in it For the
Money, Lumpy Gravy, Weasels Ripped my Flesh. Inderdaad
zijn ‘vernieuwende’, al dan niet jazzy, tijd.
Eat that Question had van mij veel langer mogen duren, net
als Big Swifty. Beide zijn afkomstig van de bigbandplaat
The Grand Wazoo. King Kong dan. Ik vond en vind dat een
prachtig nummer, maar wat ik minder vind is dat het steeds
‘verknipt’ wordt en er allerlei ‘vervuilende elementen’
doorheen gestrooid worden. Inmiddels weten we echt wel hoe
het werkt, laat dan dat nummer maar gewoon horen zoals
bijvoorbeeld op Uncle Meat met een hele rij solo’s. Zappa
riep indertijd al dat hij het werk te lang vond en daarom
in stukken had gehakt. Toen een statement, nu achterhaald.
Star Wars, de film, is zonder meer voor iedereen aan te
raden. Het rakettenprogramma van de regering in de USA
toen was voor menigeen een planeet te ver. Zappa dacht ook
dat het niet werkte, maar inmiddels draaien al die
satellieten al wel om de aarde en is er een vergelijkend
program zowel in oost als west. Time flies…
Cd twee begint dan wel new-age-achtig, maar is duidelijk
de wat ‘moeilijkere’ van de twee. De ingewikkelde
structuren lenen zich niet voor een ‘blowin’ session’, wel
voor uitstekende gitaarsolo’s.
Net als bij The Best Band You Never Heard in Your Life
waren er – alleen – in Europa wat conflicten met de erven
in de klassieke sector. Zowel die van Stravinksy als die
van Bartok waren niet heel blij met Zappa’s uitvoeringen.
Je kunt natuurlijk blijven kniezen in concertzalen, maar
je kunt je ook openstellen voor een jonger publiek dat zo
kennis kan maken met iets anders dan rock of jazz. Hoe dan
ook, blijkbaar is er geschikt, geld geschoven of iets
anders, want daarna mochten de werken wel.
Aan het eind van de set op cd2 krijgen we nog een
overzicht uit de voorbije jaren. Advance Romance is dan
plotseling een luchtig liedje.
De finale is dit keer de finale weer.
Make a jazz Noise Here is het sluitstuk van drie sets met
de 88-band. Het was de meest fantastische band die Zappa
ooit on stage had, dat vond hij zelf, maar met
terugwerkende kracht ook de mensen die op dat moment op
het podium stonden maar met ruzie uiteen gingen. Ook wij
mogen ons afvragen of dit niet een van de beste bands was
en de warme gevoelens voor de Roxy-club even een de kant
schuiven. De 88-band speelde alles: rock, pop, jazz,
country, reggae, klassiek en ze speelden het ook nog eens
goed en met verve. De You Can’t Do That on Stage Anymore
serie kreeg daarom wellicht nog eens acht! tracks van deze
band toebedeeld. Meestal tot groot genoegen. De 88band
was in feite Zappa’s Paradise en wij mochten er even in
toeven. Thank god!
|
