1
oktober 2008
officiële release - 84
2008 / 2017 cd-versie
1. Honey, Don't You Want a Man Like Me?
2. The Illinois Enema Bandit
3. Carolina Hard-Core Ecstacy
4. Lonely Little Girl
5. Take Your Clothes Off When You Dance
6. What's The Ugliest Part of Your Body?
7. Chunga's Revenge
8. Zoot Allures
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar and
vocals
Norma Jean Bell: alto saxophone
and vocals
Napoleon Murphy Brock: tenor
saxophone and sings
Andre Lewis: keyboards and sings
Roy Estrada: bass and vocals
Terry Bozzio: drums
------------------------------------------------------------
Joe's Menage was recorded in concert at the
College of William and Mary in Williamsburg, VA on
November 1, 1975. This is all previously unreleased
material.
------------------------------------------------------------
The album first germinated when Frank Zappa
gave friendly fan Ole Lysgaard several cassette
tapes, including this one, in 1978. In 2004,
Lysgaard sent the tapes to Gail Zappa and she
decided to release the 1975 music, which was
restored and mastered by John Polito.
------------------------------------------------------------
Joe's Menage continues the Corsaga series,
with prior releases Joe's Corsage, Joe's Domage, and
Joe's Xmasage currently available. "While it is the
Zappa Family Trust's mission to celebrate and
protect the legacy, many of its releases,
particularly the Corsaga, are meant to educate the
listener and to give them an inside view of Frank
Zappa's working process and other aspects of his
creativity," said Gail Zappa, who heads the Trust.
|
In Joe’s Menage is de
vierde cd in de serie ‘Joe’-nog wat. Deze is met nummer
vijf wellicht de meest bijzondere van het kwartet, omdat
dit een concert is, terwijl de andere drie meer
‘vondelingen’ zijn.
Alhoewel… aan dit album zit een hele geschiedenis.
Zappafan Ole Lysgaard reisde de concerten van zijn (en
onze) held achterna. Hij zocht en kreeg contact met Zappa
en uiteindelijk ontving hij van Zappa zelf een aantal
cassettes met de muziek die wij nu ook horen. De relatie
Ole-Zappa was niet een heel prettige, maar uiteindelijk
liep het verhaal goed af.
In 2004 stuurde Ole een bericht aan Gail Zappa over de
cassettes die hij ooit ontvangen had en Gail vond ze zo
bijzonder dat ze vond dat die op cd gezet moesten worden.
Joe ging zoeken in de kelder, maar vond de tapes van het
concert uit 1975 niet. Wat hij wel vond was de tape
waarvan de cassette gemaakt was. Die tape werd opgefrist
en heet nu Joe’s Menage.
we horen een deel – het middelste deel - van een concert
uit 1975 uit Williamsburg op 1 november. Meest bijzondere
is dat we Norma Jean Bell te horen krijgen. Deze dame was
gedurende een korte periode, november tot half december
1975 aan Zappa’s band toegevoegd, waarin ze zong en altsax
speelde. Het duurde zo kort omdat ze de verkeerde mensen
had ontmoet, aan de drugs raakte en niet kwam opdagen bij
repetities. Later herstelde ze zich en werd ze succesvol
als producer van dance en house.
Het eerste dat opvalt aan deze korte cd is de matige
geluidskwaliteit. Ja, het komt van een oude tape en het
geluid is opgepept, maar waar is Mr. Estrada gebleven?
Zijn kardinaalsmuts zoeken wellicht? Roy staat bekend om
zijn diepe basgeluid (falsettostem, dus...) en dat anker
valt op deze cd in het niet. Low Budget bass, jammer voor
Roy.
Maar dan: de band is in vorm, Zappa c.s. hebben er zin in.
Dat hoor je, er worden grapjes gemaakt, tussenwerpsels
gepleegd en veelvuldig uitgelegd door de host zelvers wat
er zoal komen gaat. Nog niet eerder zo uitvoerig en
gedetailleerd hebben we het verhaal van Michael Kenyon
gehoord. Wat een bandietenstreek...
De acht tracks zijn wel duidelijk in een bepaalde
tijdsgeest geplaatst, alhoewel een prima selectie. Ik vind
de bijdrage van Norma J. Bell niet heel erg overtuigend.
Door de verhalen over haar als ‘badass player’ had ik er
meer van verwacht. Aan de andere kant staat er een wel
heel sterke entertainer in de persoon van Napoleon M.
Brock naast haar. André Lewis mag zijn nieuwe speeltje
uitproberen, maar heel ver komt hij daar niet mee. Die
babysynths zijn, dacht ik, ook gauw afgevoerd. Terry
Bozzio krijgt een spelmoment op zijn drums en doet dat
zoals we op dat moment mochten verwachten. Dat hij nog
meer kon bleek later, maar drumsolo’s zijn toch een
beetje, mwah.
Chunga’s Revenge en Zoot Allures klinken fantastisch en
redelijk authentiek. Blijven sterke composities door welke
band dan ook gespeeld.
Joe’s Menage is een prima plaatje, beetje kort, maar dat
hoort bij de kelderreeks blijkbaar. Wat wel bijzonder is,
is dat er nu eens foto's van de band in het boekje staan.
|
