1
oktober 2004
officiële release - 73
2004 / 2017 cd-versie
1. When It's Perfect...
2. The New Brown Clouds
3. Frog Song
4. It Just Might Be A One Shot Deal
5. The Ending Line...
6. Blessed Relief/The New Brown Clouds
7. It Ain't Real So What's The Deal
8. Think It Over (Some)/Think It Over (Some More)
9. Another Whole Melodic Section
10. When It Feels Natural...
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, voice
Tony Duran: guitar, vocals
Ian Underwood: keyboards
Sal Marquez: trumpet
Malcolm McNab: trumpet
Ken Shroyer: trombone
Tony Ortega: baritone sax
Alex "Erroneous' Dmochowski: bass,
vocals
Aynsley Dunbar: drums
------------------------------------------------------------
Features a cassette recording of a 1972
rehearsal
------------------------------------------------------------
Dommage (2m-en) is Frans: 'Ce n'est pas
dommage': het kan geen kwaad, maar ook: 'Quel
dommage!': wat jammer!
|
Joe's Domage is precies wat de zak op de
achterzijde belooft: rehearsels, oefeningen dus. Zappa zit
thuis in de rolstoel na de val van het podium in Londen en
werkt aan nieuwe muziek met een nieuwe band. Underwood en
Dunbar zijn er weer bij, de rest zijn bekenden en
studiomusici.
Veel van deze nieuwe muziek zou later terecht komen op
Waka/Jawaka en The Grand Wazoo, maar hier zitten we nog in
een pril aanvangsstadium. De opname is er een van een
cassettedeck. Het geluid is niet in Zappa-standaard, maar
bijna bootleg-achtig. Toch is het niet heel erg.
Zappa laat vanuit zijn rolstoel via zijn gitaar horen hoe
nummers als ‘New Brown Clouds, It Just Might Be A One Shot
Deal, Blessed Relief en Think It Over’ zouden moeten
klinken. Dat resulteert in een cd met veel praten door
voornamelijk Zappa zelf, een gitaarloopje, voordoen, laat
maar horen, stop, nog eens voordoen, een nadere toonsoort,
even de bariton-sax alleen, ja, nu weer met band, stop, nog
eens, enzovoorts. Precies dat wat je verwacht van een band
die aan het oefenen is. Er klinkt af en toe een solo, die
ook weer abrupt wordt afgebroken. Het spelen is nog langzaam
en geconcentreerd; alles is nieuw immers.
Ondanks dat is er genoeg muziek op deze cd. Tussendoor
worden nummers min of meer gespeeld, dat beslaat zo'n
vijftien minuten, ongeveer een kwart, van de cd. Verwacht
geen ‘blowin’ session’, maar een track die soms even lekker
loopt en dan weer even niet of plotseling ophoudt.
In zekere zin is het een boeiend proces, we krijgen zo een
kijkje in Zappa’s, achteraf gezien niet zo heel gevaarlijke
keuken. Nu ‘leren’ we hoe die stukken tot stand komen, hoe
Zappa werkt met zijn musici. Je zou het met wat goede wil
een opgegraven, ruwe schat kunnen noemen.
Joe's Domage is dus een leerzame cd, zo een die je af en toe
eens opzet om je in de materie te verdiepen, maar niet een
die je opzet om eens lekker meegesleurd te worden in de
muziek. Om bovenstaande redenen dus een cd in de Franse
categorie: ‘het kan geen kwaad’.
|
