30 mei
2004
officiële release - 72
2004 / 2017 cd-versie
1. "Pretty Pat"
2. Motherly Love
3. Plastic People
4. Anyway The Wind Blows
5. I Ain't Got No Heart
6. "The Phone Call"/My Babe
7. Wedding Dress Song/Handsome Cabin Boy
8. Hitch Hike
9. I'm So Happy I Could Cry
10. Go Cry On Somebody Else's Shoulder
11. How Could I Be Such A Fool?
12. "We Made Our Reputation Doing It That Way..."
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar,
vocals
Ray Collins: vocals, tambourine
Henry Vestine: guitar (1-5)
Roy Estrada: bass
Jimmy Black: drums
|
Joe’s Corsage is een
erg leuke cd. Joe 'the Vaultmeister' Travers stelde een
twaalf demo-nummers tellende cd samen. Daarvan zijn negen
songs en drie interviews. Deze corsage beslaat de periode
voor Freak Out, dus pre-Mothers. De titel is een vette
knipoog naar Joe’s Garage natuurlijk.
Joe's Corsage geeft een kijkje, oortje eigenlijk, in de
ontwikkelfase van The Mothers en dat is een interessant
gebeuren. De songs, bijvoorbeeld Plastic People en
Motherly Love, klinken ‘best lief’ en een stuk minder
agressief als dezelfde songs in Freak Out-uitvoering.
Op deze demo's, want dat zijn het, klinken de love-songs
als echt gemeende love-songs en niet met het sarcastisch
randje dat ze meekrijgen op Freak Out. Meest in het oor
springend is "I'm so Happy I could cry", niets ironie,
gewoon een oprecht klinkend liefdesliedje van het type dat
Zappa later zo zou verwerpen.
Maar er is meer, want de goede luisteraar springt meteen
op en roept "dit ken ik - maar dan ook weer niet zo!"
Klopt. Het nummer is terug te vinden op ‘We're Only in it
for the Money’, een aantal platen verder. Daar heet het:
‘Take Your Clothes off When you Dance’. Conceptuele
continuïteit! De tekst is dan wel onherkenbaar aangepast.
Ergens na al deze opnamen heeft Zappa het ugly-image
bedacht; een image om zijn muziek te verkopen in de smalle
niche van potentiële fans. Misschien daardoor ook wel zijn
de nummers verhard en in heel ander perspectief geplaatst.
Zappa vertelt zelf hoe dat is gekomen in het
interviewstukje 'we made our reputation doing it that
way..."
Op de eerste vijf nummers is Henry Vestine aanwezig, toen
de tweede gitarist in de groep. Maar nadat Zappa de blues
wat links liet liggen stapte hij op. Voor hem in de plaats
kwam Elliot Ingber en die stapte toen weer op om de blues
te maken. Het is me wat met die blues.
Grappig is ook dat er nogal wat ‘covers’ op deze set
staan, zoals ‘My Babe’ van de Righteous Brothers en ‘Hitch
Hike’van Marvin Gaye. Covers spelen was best gewoon en
eigenlijk is Zappa dat zijn hele carrière blijven doen,
tot en met de 1988-band aan toe.
De set is netjes verzorgd, geen gezeur over het doosje,
geen familietoestanden, gewoon een cd zoals die hoort te
zijn, zelfs met onbekende live-foto's van de band in dit
prille stadium. Daarop is nog weinig te zien van de
snorren, baarden en lange haren. Op de regenjasfoto met
hoeden zien The Mothers er zelfs netjes uit.
De teksten in het cd-boekje zijn afkomstig van Zappa zelf,
uit zijn Grote Boek en van andere cd's (YCDTOSA),
aangevuld met een wat vage tekst van Gail. Hoe dan ook,
ze vindt deze cd in ieder geval een ‘Nugget’ en dat is
positief bedoeld. Dat geldt dan voor mij ook, misschien
een stuk nostalgie ook, maar ik vind dit een prima cd of
is het gewoon een tikkeltje ‘Motherly Love?
|
