25
november 1986
officiële release - 45
1986 lp-versie
A1. Night School
A2. The Beltway Bandits
A3. While You Were Art II
A4. Jazz From Hell
B1. G-Spot Tornado
B2. Damp Ankles
B3. St. Etienne
B4. Massaggio Galore
2012 cd-versie
1. Night School
2. The Beltway Bandits
3. While You Were Art II
4. Jazz From Hell
5. G-Spot Tornado
6. Damp Ankles
7. St. Etienne *
8. Massaggio Galore
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: synclavier
DMS, lead guitar
Steve Vai: rhythm
guitar (7)
Ray White:
rhythm guitar (7)
Tommy Mars:
keyboards (7)
Bobby Martin: keyboards
(7)
Ed Mann:
percussion (7)
Scott Thunes:
bass (7)
Chad Wackerman: drums
(7)
and
Bob Rice: computer
assistant
------------------------------------------------------------
St. Etienne is a live
recording, recorded at the Palais des Sports, St.
Etienne, France, 28 mei 1982
------------------------------------------------------------
Jazz from Hell is Zappa's
één-na-laatste studio-album. De laatste is
Civilization Phase III.
------------------------------------------------------------
Ondanks het feit dat dit
een instrumentale plaat is, kreeg het album alsnog
de 'RIAA Parental Advisory sticker' op de voorzijde
gekleefd; een waarschuwing voor vuilbekkerij. Reden
kan zijn Zappa's optreden tegen de PRMC (zie Zappa
Meets the Mothers of Prevention) of de naam van met
name één track: G-spot Tornado.
------------------------------------------------------------
In 1988 won Zappa een
Grammy Award voor Jazz from Hell in de categorie:
'Best Rock Instrumental Performance'
------------------------------------------------------------
Bij de eerste cd-uitgave
in Europa was Jazz from Hell 'gekoppeld' aan 'Frank
Zappa Meets the Mothers of Prevention'; twee voor de
prijs van één.
|
Jazz from Hell klinkt
als Hot Rats III, Uncle Meat II, Waka/Wazoo, Het zou zo
maar kunnen. Jazz from Hell is een instrumentale plaat, zo
een die wel eens vaker opduikt in Zappa's werk. Af en toe,
na een aantal vocaal gedomineerde platen krijgt Zappa, zo
lijkt het dan, ‘zin in’ een instrumentale. Deze is extra
bijzonder in de zin van de uitvoering, er komt behalve St.
Etienne, geen muzikant aan te pas, wel een computer en een
data-invoerder. In die zin is het in feite een soloalbum.
Die Synclavier was een bijzonder (en duur) instrument. Het
moet Zappa het ultieme muziekinstrument hebben geleken. Na
alle mislukte projecten met diverse symfonieorkesten om
zijn werk goed uitgevoerd te krijgen en bands die niet
altijd even serieus waren en waarin stukken niet altijd
foutloos gespeeld werden of konden worden, was de
Synclavier een apparaat dat van die perikelen in ieder
geval geen last had. Data invoeren, op de knop drukken,
klaar.
Jazz from Hell is een prachtplaat geworden. Met
onmenselijke tempi in de geest van Conlan Nancarrow en
onmogelijke ritmen. Laag over laag opgebouwd. De geluiden
zijn geregisseerd, gesampled: Dweezil die de auto wast...
- alles is geluid, niets is geluid (John Cage), of
voortgekomen uit presets. Wat mij dan opvalt is dat
ondanks alle elektronische mogelijkheden van dit helse
apparaat de klankkleur dicht in de buurt blijft van met
name Uncle Meat. Zo hoor ik bijna continu klanken die mij
doen denken aan die van klavecimbel, fagot, hobo en
natuurlijk de dominante percussieve geluiden.
Jazz from Hell komt uit vele uren experimenten voort. Ik
weet uit diverse documentaires die ik gezien heb dat er
nog veel meer en veel spannendere Synclavier-muziek door
Zappa gemaakt is, maar als eerste poging is dit zeker een
gelukte. Is de gitaarsolo uit St. Etienne deviant? Nee,
helemaal niet, past eigenlijk perfect; ‘the perfect
stranger’ dus. Maar dat is een ander verhaal.
De titel is een statement, want: "Things in America can be
from hell. Right now we have a president from hell
[Reagan], and a National Security Council from hell, so we
should add Jazz from Hell also.”
Night School is niet alleen een track op Jazz from Hell,
het was ook de naam voor een beoogde late-night-show met
Zappa als gastheer. Had me geweldig geleken, maar helaas
zag ABC Network er uiteindelijk weinig in en verhuisde de
handel naar de bekende koelkast.
De titel ‘While You Were Art’ komt bekend voor. Dat klopt,
want een gitaarsolo met bijna dezelfde naam (While You
Were Out) staat op Shut Up ’n Play Yer Guitar. Deze versie
is een transcriptie van die gitaarsolo met toegevoegde
samples.
G-Spot Tornado, het nummer dat er waarschijnlijk voor
zorgde dat deze instrumentale plaat alsnog een zwarte
sticker op de hoes kreeg (luister dit onder
ouderbegeleiding), werd door Zappa onmogelijk geacht om
door ‘mensen’ gespeeld te kunnen worden. Het Ensemble
Modern deed in de concertreeks rondom de Yellow Shark een
ultieme poging. Die kreeg de verdiende waardering van
Zappa en werd dan ook op The Yellow Shark cd gezet.
Tegelijkertijd met het album verscheen een videoband met
dezelfde titel. Daarop staan een aantal titels van de
plaat, maar vooral ander werk. De video is tot op heden
(2018) niet op dvd of Blu Ray verschenen.
|
