6
november 2010
officiële release - 89
2010 / 2017 cd-versie
disc 1
1. Convocation/The Purple Lagoon
2. Dancin' Fool
3. Peaches En Regalia
4. The Torture Never Stops
5. Tryin' To Grow A Chin
6. City Of Tiny Lites
7. Baby Snakes
8. Pound For A Brown
disc 2
1. I Have Been In You
2. Flakes
3. Broken Hearts Are For Assholes
4. Punky's Whips
5. Titties 'N Beer
6. Audience Participation
7. The Black Page #2
8. Jones Crusher
9. The Little House I Used To Live In
disc 3
1. Dong Work For Yuda
2. Bobby Brown
3. Envelopes
4. Terry Firma
5. Disco Boy
6. King Kong
7. Watermelon In Easter Hay [Prequel]
8. Dinah-Moe Humm
9. Camarillo Brillo
10. Muffin Man
11. Black Napkins
12. San Ber'dino
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitars, vocals
Adrian Belew: guitar, vocals
Tommy Mars: keyboards, vocals
Peter Wolf: keyboards
Patrick O'Hearn: bass, vocals
Ed Mann: percussion
Terry Bozzio: drumset
------------------------------------------------------------
A 3CD set featuring songs from four shows at the
Hammersmith Odeon in January/February 1978,
assembled by Joe Travers into a full show sequence
plus encores. Many of the basic tracks on Sheik
Yerbouti came from these shows but this set includes
alternative performances only. All newly transferred
from the master tapes and remixed.
------------------------------------------------------------
Frank Zappa speelde in de Londense Hammersmith Odeon
op op 24, 25, 26 & 27 januari en 28 fabruari,
1978.
Behalve het concert van de 24e waren de andere
opnames de basis voor Sheik Yerbouti (1979). Alle
tracks op deze 3cd's zijn niet eerder verschenen.
------------------------------------------------------------
Hammersmith Odeon was bedoeld om Zappa's 70e
verjaardag te vieren (21 december 2010). Daarom ook
een feestelijke verpakking met ballon en uitvouwbare
feestmuts.
|
Hammersmith Odeon, het
duurde een eeuwigheid voordat deze feestelijke set bij mij
was. Kwijtgeraakt, ‘lost in transit’. Gelukkig was er een
schat van ene Lauren bij Music Today (de maatschappij waar
in 2010 deze set in Amerika uitgebracht werd en waar je
die dus ook wel moest bestellen) en werd de set opnieuw
gestuurd en met spoed ook nog. Zenuwachtig maak je dan de
doos open en dan inderdaad: feest. Bij de verpakking
ontbreekt alleen nog de confetti, maar met de 'muts' op
het hoofd, de ballon op je voet en de cd's in de hand werd
het al snel een dolle boel.
De sfeer zat er bij mij al meteen in bij het intro, de
oproeping, noem het aanroeping. Ha, dit belooft wat en dat
bleek zo te zijn. Na een korte Purple Lagoon komen we bij
de Dancin’ Fool, gevolgd door Peaches IV (de familie is
opgehouden met tellen). De laatste stond als de Peaches 3,
geregistreerd op Tinseltown. Maar eigenlijk was deze
uitvoering eerder, dus eigenlijk 2,5. Dit wordt een
wiskundige puzzel en dat merken we gelijk met de The
Torture Never Stops. Gelukkig is het een serieuze met een
mooie gitaarsolo. Daarna volgen in rap tempo drie liedjes
die we later(!) bij de Sheik terugvonden. De meeste tracks
van deze concertserie vormen de basis voor Sheik Yerbouti.
City of Tiny Lights heeft een mooie solo. De afsluiting
van cd1 is een bijna Engelse Pound for a Brown,
toepasselijk gespeeld. Veel Ed Mann; een lange solo en ook
Tommy Mars mag zich uitleven. Hij doet dat redelijk
beheerst hier. Wat valt me nu al op? Drie dingen maar
liefst (het is wel een cd met vaak een 3!). 1. het
werkelijke fantastische spel van Patrick O'Hearn. Hij
kwalificeert zich hiermee als echte topbassist van Zappa.
Let eens op zijn geweldig melodieuze, maar vooral
creatieve basspel. Number 2: het fantastische spel van the
cute little drummer boy. Hij is niet de topdrummer (dat is
Vinnie), maar wel een beest van een drummer. And last: wat
een fantastisch spel van Ed Mann, throughout - dat
betekent zoiets als doorlopend. Nooit eerder op een cd
kwam zijn spel zo goed uit de (tour-)bus. En dan moet cd 2
nog komen.
Op ceedeetwee wordt een intieme sfeer aangeleverd, the
music is soft, the candles are drippy, slowly now... wat
Peter Frampton allemaal niet aangericht heeft bij al die
teenage girls op hun teenage bedjes in vooral in hun witte
teenage model onderbroeken. Ben je net in de mood krijg je
Flakes en Broken Hearts. De real serious versie van
Punky’s Whips zouden we pas jaren later horen, hierbij de
volledige, maar minder dan de complete op New York. De
tieten met bier leiden tot het meedoen van de bezoekers,
die natuurlijk - zoals altijd - op het verkeerde been
gezet worden. Gelukkig is er de teen-age-dancing version
van The Black Page. Jones Crusher is een lekker opzwepend
tussendoortje op weg naar The Little House I Used to Live
In. Ja, ik woonde er ooit, maar nu is het huis verbouwd
tot synthetische doorzonwoning. Mooi werk van Adrian Belew
hier. Die ging overigens rap naar King Crimson om daar de
sterren van de hemel te spelen en zingen. Plaatje twee
imponeert ietsje minder dan de eerste, maar er is niets
mis mee, ik ben al verwend door die nummer een.
Plaatje drie tot slot. Die begint vrolijk met: "Ik werk
niet voor jou hoor", gevolgd door de opruiende tekst van
Bobby Brown. Zappa legt uit hoe drie foute journalisten
aan hun gerief kwamen door hem voor schut te willen
zetten. Dat dat ooit een hit is geweest snapt niemand. De
eerste verrassing hier is Envelopes (die van de Witch die
verdronk), maar nu met tekst. Gek om te horen. Naar mijn
idee wordt het nummer er niet beter van. Het heeft nog
iets uit Hunchentoot en dat is oud hoor. Dan is het tijd
voor Terry Firma, een drumsolo. Drumsoli zijn eigenlijk
altijd saai. De drummer laat allerlei kunstjes en trucjes
horen. Bozzio doet daar vrolijk aan mee en in die zin had
ik wel meer van hem verwacht. Laat ik eerlijk zijn, er
zijn betere! Door al dat gedrum wil iedereen even lekker
gek doen en dat mag met Disco Boy. Good ol' King Kong komt
langs, maar heeft niet meer dat frisse van toen. Mooie
gitaarsolo, dat dan weer wel. Veel applaus, eind van de
show.
We komen nu in de sector toegiften. Een fruitige
Watermelon in Eastern Hay wordt aangeboden, maar het fruit
is nog niet uitgerijpt; het gaat te snel. Laat nog maar
even in Joe’s Garage liggen! De dynamo wordt aangeslingerd
voor Dinah Moe. Humm Hummm Hummm, tegenwoordig hebben we
naafdynamo's. Zou hij daar ook wat voor hebben? Hete
plekjes zijn dan voorbij... Omdat het nu killer wordt,
wordt de poncho aangedaan voor Camarillo Brillo, ja,
lekker meebleren! En als we daarmee toch al bezig zijn -
the all american feel good end - komt de Muffin Man als
geroepen, altijd een spetterende uitsmijter en ook hier
weer trakteert de gitaarman ons op vuurwerk. Mooi!
Engeland kiest conservatief - dat is niet vreemd
natuurlijk - voor iets ouds. Tsja, wat wil je met zo'n
publiek, maar ze sliepen ongeveer al toen het concert
begon. Weinig flatteus allemaal. Black Napkins is dan
bittere noodzaak, altijd goed, maar wat zou hij gekozen
hebben als nieuws? Twijfel knaagt. Nog verder terug in de
tijd met San Bernardino. Heee ho hossen maar. En dan is
het voorbij. Zucht! Nog een keer! Nog een keer! Dan gewoon
maar opnieuw beginnen bij de verlokking. Prachtig setje
dit.
Tot slot iets over de band, misschien is dit wel zijn
beste band ooit - en gelukkig hebben we die wel gehoord.
Waarvan akte (de presence).
|
