20
oktober 2017
officiële release - 110(K)
2017 cd-versie
disc 1
1. Halloween 1977 Show Start/Introductions
2. Peaches En Regalia
3. The Torture Never Stops
4. Tryin’ To Grow A Chin
5. City Of Tiny Lites
6. Pound For A Brown
7. The Demise Of The Imported Rubber Goods Mask
8. Bobby Brown Goes Down
9. Conehead (Instrumental)
10. Flakes
11. Big Leg Emma
disc 2
1. Envelopes
2. Terry’s Halloween Solo
3. Disco Boy
4. Lather
5. Wild Love
6. Titties ’N’ Beer
7. Halloween Audience Participation
8. The Black Page #2
9. Jones Crusher
10. Broken Hearts Are For Assholes
disc 3
1. Punky’s Whips
2. Halloween Encore Audience
3. Dinah-Moe Humm
4. Camarillo Brillo
5. Muffin Man
6. San Ber’dino
7. Black Napkins
Bonus Section:
8. King Kong 8:17
9. A Halloween Treat With Thomas Nordegg
10. Audience Participation #5
11. The Black Page #2
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, vocals
Adrian Belew: guitar, vocals
Tommy Mars: keyboards, vocals
Peter Wolf: keyboards
Ed Mann: percussion
Patrick O'Hearn: bass, vocals
Terry Bozzio: drums, vocals
with
Roy Estrada
Thomas Nordegg
Phil Kaufman
and New York's Finest Crazy Persons
------------------------------------------------------------
Halloween was Frank Zappa’s favourite holiday and by
1977 his Halloween shows were legendary. Recorded
live at The Palladium in NYC, Zappa performed six
shows 28‐31 October. Four shows were filmed and
resulted in Zappa’s movie Baby Snakes
------------------------------------------------------------
The Halloween 77 3CD version includes the October,
31, Halloween night show in its entirely, mixed in
2016 from original Vault masters, plus select tracks
from the other five shows.
|
Halloween 77 is
een concertregistratie van één van de zes Halloweenshows
in The Palladium, New York. Zappa speelde op vier dagen,
30 tot 31 oktober en gaf er meer liefst zes shows. Van die
zes zijn er van vier ook nog eens stukken op film gezet
als Baby Snakes, the movie. Daarvan is weer een nog
kleiner gedeelte op cd gezet als de soundtrack.
De Halloween 3cd versie laat de
laatste show horen, die van 31 oktober. Deze set is het
K-zusje van de man met de stick. K, vanwege de toevoeging
achter het nummer (110K) en de stick, vanwege de
gelimiteerde box-uitvoering van alle shows in een kloeke
doos, maar gezet op een stick.
De 3cd-omslag laat een wat,
gepast, dreigende Zappa zien, in aanvalshouding met in
zijn hand zijn slaafje, de gitaar. Achterop komt hij
cartoonwijze aanhollen met Bozzio’s tekst uit Titties and
Beer. De verpakking is in Halloween-stijl vormgegeven,
inclusief snoep, spinnen en horror-elementen. Adrian Belew
schreef ditmaal de tekst. Hij verhaalt wat een geweldige
band dit eigenlijk wel niet was en hoeveel plezier ze
hadden. Dank, Adrian.
Zappa had het hier altijd naar
zijn zin schreef hij, maar het publiek ook. Soms, als het
geluid verschuift naar de zaal hoor je een orkaan van
geluid, schreeuwen, gillen, Zappamania komt erg dicht in
de buurt.
Als tijdens de warming-up zijn de
rapen in het publiek gekookt en moet Zappa ze tot kalmte
manen. Zappa roept ‘Happy Halloween’ en stelt de band
voor, Bozzio krijgt een opvallend harder applaus en het
publiek mag Zappa’s naam roepen. Zappa! Zou hij het zelf
niet meer weten?
Peaches en Regalia is altijd een
mooie opener. Op een avond als deze mag de Torture die
nooit stopt zeker niet ontbreken. Zappa geeft meteen een
meeslepende gitaarsolo. Opvalllend: al vanaf de
avondopening speelt Patrick O’Hearn prachtige baspartijen,
inventief, verrassend én eigenzinnig. Hou die krullenbol
in de gaten!
Tryin’ to Grow a Chin is Bozzio
in aktie, de track is Sheik-getrouw. In City of Tiny
Lights is Zappa zelf ook opgewarmd en geeft een agressieve
solo, door O”Hearn’s baspartij krijgt deze minilampjesstad
ongeveer een ‘metal-uitvoering’.
Pound for a Brown begint rustig,
krijgt een aardige bassolo mee, gaat over in een jazzy
stuk met pianosolo en dat alles krachtig begeleid door
onze kleine drummer. Niks mis mee.
Roy Estrada is gast met gasmasker
en vertolkt het gegeven dat Opera niet dood is, maar
vreemd ruikt. Zappa dirigeert de camera naar allemaal
mensen die in de film willen. Estrada, gilt en roept,
zoals we van hem verwachten. Allemaal niet heel boeiend
zonder beelden. ‘What he’s doing?’ Gelukkig komt de
melodie terug met een slow-versie van Bobby Brown, gevolgd
door Conehead, maar dan instrumentaal met een prima
gitaarsolo. Flakes, met Bob Dylan-parodie, en Big Leg Emma
sluiten cd één af.
Nummer twee begint met Envelopes,
gevolgd door een drumsolo van Bozzio. Het publiek vindt
het prachtig. Disco Boy en Läther zijn aardig authentiek
en trekken het tempo vlot.
Wild Love, zo’n dertig(!) minuten
biedt bijna iedereen de kans om te soleren. Tijdens de
solo van Mars krijg Bozzio het op zijn heupen en speelt of
de duivel hem op de hielen zit. Het is misschien wel het
hoogtepunt van deze cd. Zappa geeft zelf een lange,
complexe gitaarsolo, opbouwend in spanning. Zo hoort het
ook.
De bazen van Warner Bros komen
langs bij de duivel in Titties en Beer. De duivel en Zappa
spugen hun gal. Daarna mag het publiek zich uitleven en
komen allemaal inmiddels bekende ‘crazy persons’ het
podium op om met een echte zweep Warner te straffen en de
onschuldige muzikant uit te hangen.
Cd twee sluit af met gewoon weer
muziek: Black Page 2, Jones Crusher en Broken Hearts are
for Assholes.
De sfeer zit er na al die
zweepslagen goed in en daarmee gaan we naar disc drie.
Punky’s Whips, alweer die zweep, wordt uitgevoerd mét een
geweldige gitaarsolo. ‘Maak me gek’ denkt, gilt, roept,
schreeuwt het publiek en Zappa leeft zich uit. Daarna
loeiend applaus dat maar aanhoudt.
Zappa bedankt het publiek met een
extra lange ‘encore’, beginnend met Dinah-Moe-Humm,
compleet met gekke gasten on stage, een
Zappa-look-a-like-uitvoering. Kennen we die vent niet
ergens van? Denk aan iets met gele sneeuw en gedichten…
Camarillo Brillo krijgt een in
snelheid aflopende versie, maar die kleeft wel en leidt
tot een spetterende Muffin Man, mét dito gitaarsolo.
Eigenlijk is het afgelopen, maar
Zappa had nog iemand beloofd om San Ber’dino te spelen. In
het pittige tempo is het een prima nummer. Had hij dat nu
ook maar gedaan op Over Nite Sensation.
Zappa kan nog steeds geen
afscheid nemen en trakteert het publiek op Black Napkins,
met natuurlijk weer een geweldige gitaarsolo, hoe kan het
ook anders. Daarna is het echt voorbij, mag het publiek
meer dan tevreden naar huis en krijgen wij thuis wat
bonuswerk van de avond hiervoor.
King Kong begint goed, maar dan
wordt het een geluidsexperiment met het gejammer van
Estrada, van mij hoeft dat niet zo. Thomas Nordegg doet
een kunstje, maar thuis zien we dat niet. ‘What he’s
doing?’ Niet bijster interessant. Het publiek mag nog even
lekker on stage dansen of hupsen en als iedereen
klaarstaat gaat de band over tot Black Page #2, een bijna
ondansbaar nummer.
Dan is het ook voor ons voorbij.
Halloween 77 laat een band horen
die lekker op dreef is met een uitzinnig publiek. Er
gebeurt van alles in de zaal en on stage én – vooral – er
worden geweldige solo’s gespeeld, het merendeel door de
bandleider zelf. Avonden als deze stimuleren het
gitaarspel natuurlijk meer dan anders.
Met deze set ben ik meer dan
tevreden, de bonus-sectie voegt na het prima concert niet
heel veel toe. Black Napkins was eigenlijk een mooi eind
geweest voor ons ook.
En Halloween de stick? Die stick
past niet in mijn audio-cd-speler en komt dus nauwelijks
aan bod. Ik hou het (voorlopig) maar ‘gewoon’ bij de cd,
al wordt ik daarmee steeds meer een dolende ziel in de
woestijn van geluiden.
|
