19
april 2010
officiële release - 87
2010 / 2017 cd-versie
1. Cheap Thrills
2. Love Of My Life
3. How Could I Be Such A Fool
4. Deseri
5. I'm Not Satisfied
6. Jelly Roll Gum Drop
7. Anything
8. Later That Night
9. You Didn't Try To Call Me
10. Fountain Of Love
11. "No. No. No."
12. Anyway The Wind Blows
13. Stuff Up The Cracks
14. Jelly Roll Gum Drop
15. "No. No. No."
16. Stuff Up The Cracks
17. "Serious Fan Mail"
18. Valarie
19. Jelly Roll Gum Drop (Single Version)
20. "Secret Greasing"
21. Love Of My Life
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: low grumbles,
oo-wah lead guitar
Ray Collins: lead vocals
Roy Estrada: high weazlings,
dwaedy-doop, electric bass
Jimmy Carl Black and/or Arthur Dyer Tripp
III: lewd pulsating rhythm
Ian Underwood or Don Preston: redundant
piano triplets
Motorhead Sherwood: baritone sax,
tambourine
Bunk Gardner and Ian Underwood: tenor
& alto saxes
with:
Waren Duffy: voice (17)
Billy Mundi: drums (18)
Les Carter: voice (20)
Mary Gonzales: vocals (21)
Paul Buff: piano, saxophone (20)
Paul Buff or Frank Zappa: drums,
fuzz bass (20)
------------------------------------------------------------
14. Jelly Roll Gum Drop (Alternate Mix - Mono)
15. “No. No. No.” (Long Version)
16. Stuff Up The Cracks (Alternate Mix, Recorded at
Mayfair Studios, 24 July 1967 during the WOIIFTM
Sessions)
17. “Serious Fan Mail” (Segments/Excerpts: FZ
Lecture with Q & A at The New School, NYC, 21
Feb. 1969 / Interview at WMEX with Warren Duffy,
Boston, 31 Jan 1969.
18. Valerie (Mono mix. Mayfair Studios, 21 July
1967.
This alternate version was recorded during the
“Money” Sessions, precedes BWS and frequently played
at the Garrick! Repertoire!!!)
19. Jelly Roll Gum Drop (Single Version, Released
as a B-side to Deseri, December 1968 ©(P)1968 ZFT)
20. “Secret Greasing” (FZ delivers THE STORY OF
RUBEN & THE JETS, Xenochronous with Big Jay
McNeely’s “Benson’s Groove” Live on KPPC in Pasadena
with Les Carter, 27 Nov. 1968)
21. Love Of My Life (from FZ’s 1977 2tk “Cuca
Impossible Recordings” compilation in a Record Plant
box, ¼ inch 10 inch reel format, carefully labeled
in FZ’s hand: – CAREFUL! OLD TAPE. Check Azimuth
for Each Cut – An FZ-typed sheet indicates Ray
Collins & Mary Gonzales. Suspicious minds might
conclude that FZ plays everything and it might be
that there was possible lurkage by Paul Buff.
Original recording circa ’62- ’64, Cucamonga (Studio
Z!)
|
Eindelijk, eindelijk, eindelijk is met Greasy
Love Songs de enige, echte, originele Ruben & the Jets
op cd uitgebracht. Tot nu toe (april 2010) moesten we het
doen met een in mijn oren totaal mislukte herstelsessie.
Aan het begin van het cd-tijdperk werden alle oude lp's
overgezet op cd's. Dat gebeurde soms onder erbarmelijke
omstandigheden, zowel auditief als visueel. Zappa voegde
daar nog een element aan toe, de mastertapes (om geluid
digitaal op te poetsen) van We're Only in it for the Money
en Cruisin' waren zo slecht, tenminste dat meldde hij, dat
ze niet meer te gebruiken waren. Hij loste dat op door zijn
toenmalige bassist en drummer, Arthur Barrow en Chad
Wackerman, nieuwe bas- en drumpartijen in te laten spelen.
Op Ruben & the Jets deed Jay Anderson nog wat
contrabaswerk erbij. Het resultaat? Vreselijke
cultuurverkrachting. De fans vielen er bij bosjes over, maar
de grootmeester gaf geen krimp. Ik was bij de groep die zich
de haren uit het hoofd trok van ellende, al die mooie oude
partijen, weg! Opgepimpt met nieuwe en uit een andere tijd
klinkende, partijen.
Voor de Money-cd kwam al met de re-releases begin jaren
negentig goed nieuws. Er was een herstel gemaakt van de oude
tapes. Logisch natuurlijk want oude mastertapes liggen
overal in de wereld; lp's werden namelijk op diverse
plaatsen geperst en elke perserij kreeg een mastertape. Dat
had ik natuurlijk allang bedacht. Alleen Cruisin' hield tot
en met de laatste goedgekeurde release (2012 is dat) de
deviante ritmetracks. Grrr. Het protest bleef aanhouden en
ja hoor, na 42 jaar vond keldergeest Joe Travers geschikte
tapes en kon ermee aan de slag. De hele handel kwam met
extra toevoegingen op Greasy Love Songs. Ben ik nu blij? Ja,
ik ben meer dan blij, ik ben gelukkig!
Alle liedjes klinken weer als toen ik met een stereopick-up
met een bananenstekkertje aangesloten op een monoradio
Cruisin' with Ruben & the Jets voor het eerst hoorde.
Juist de mooie, diepe, ronde bassen en het slagwerk met alle
echo-effecten op de bekkens. En dan die kleine, bijna niet
te volgden drumdingetjes tussendoor. Prachtig, ontroerend
bijna. Alles klopt weer.
Sommige extra's zijn opmerkelijk. Alles is natuurlijk meer
dan welkom. Stuff Up the Cracks blijkt een veel langer intro
te hebben dan wij wisten. Altijd een prima nummer en
misschien wat afwijkend van de rest van de plaat, maar wel
een waardige afsluiter. Ik had in de jaren zestig iets van
"hij (Zappa) kan het toch niet laten en zich even uit te
leven in een gitaarsolo".
Valarie is hartverscheurend op de ‘nieuw’ manier en een
geinige parodie. Ook het origineel is behoorlijk ‘vreemd’
hoor. Het nummer werd veel live gespeeld tijdens concerten
in Europa en onderging daar ook al allerlei droefs. Maar dan
in de goede zin natuurlijk.
Klapper van deze cd is ‘Love of My Life’ uit Studio Z,
gezongen in duet door Ray Collins en zangeres Mary Gonzales.
Niet duidelijk is wie de instrumenten speelt, dat zou gedaan
kunnen zijn door Zappa alleen; hij had toen immers een
5-sporen recorder, maar het zou ook kunnen met hulp van Paul
Buff.
Leuke toevoegingen zijn twee interviewmomenten. Droll humor!
Zo leren we en passant dat Zappa helemaal fan is van de
Moonglows, omdat die zo perfect zijn, bijna te. Opzoeken en
draaien die band! Prachtige muziek.
De vormgeving is, zoals we de laatste tijd gewend zijn,
prima. Het hoesje glimt je tegemoet. De onderdelen Cruisin'
zijn wat minimaal, maar aan de andere kant zijn die compleet
op de andere cd. Leuk is de minifoto en de verpakking om de
cd met daarop Zappa's pseudoniem LaMarr Brewster. Prima,
dank! Cheech (van komisch duo Cheech en Chong) schrijft een
leuk stukje over dat hij bijna gezongen had bij the Mothers,
alleen moest hij naar Canada.
Nog een – niet onbelangrijke - opmerking Cruisin' with Ruben
& the Jets is nooit, maar dan ook nooit een parodie
geweest, het is een oprechte ode aan al die prachtige muziek
uit de jaren '50; de muziek uit Zappa's jeugd. En die muziek
blijft je natuurlijk altijd bij. Dat had ik nu met de
originele Cruisin' with Ruben & the Jets en nu is 'mijn'
geluid en herinnering weer terug. Nu kan ik ook pas echt
gaan cruisen!
|
