4
oktober 1971
officiële release - 13
1971 lp-versie
A1. Semi-Fraudulent / Direct-From-Hollywood Overture
A2. Mystery Roach
A3. Dance Of The Rock & Roll Interviewers
A4. This Town Is A Sealed Tuna Sandwich (Prologue)
A5. Tuna Fish Promenade
A6. Dance Of The Just Plain Folks
A7. This Town Is A Sealed Tuna Sandwich (Reprise)
A8. The Sealed Tuna Bolero
A9. Lonesome Cowboy Burt
B1. Touring Can Make You Crazy
B2. Would You Like A Snack?
B3. Redneck Eats
B4. Centerville
B5. She Painted Up Her Face
B6. Janet's Big Dance Number
B7. Half A Dozen Provocative Squats
B8. Mysterioso
B9. Shove It Right In
B10. Lucy's Seduction Of A Bored Violinist &
Postlude
C1. I'm Stealing The Towels
C2. Dental Hygeine Dilemma
C3. Does This Kind Of Life Look Interesting To You?
C4. Daddy, Daddy, Daddy
C5. Penis Dimension
C6. What Will This Evening Bring Me This Morning
D1. A Nun Suit Painted On Some Old Boxes
D2. Magic Fingers
D3. Motorhead's Midnight Ranch
D4. Dew On The Newts We Got
D5. The Lad Searches The Night For His Newts
D6. The Girl Wants To Fix Him Some Broth
D7. The Girl's Dream
D8. Little Green Scratchy Sweaters & Courduroy
Ponce
D9. Strictly Genteel (The Finale)
1997 cd-versie
disc 1
1. Semi-Fraudulent/Direct-From-Hollywood Overture
2. Mystery Roach
3. Dance of the Rock & Roll Interviewers
4. This Town Is a Sealed Tuna Sandwich (Prologue)
5. Tuna Fish Promenade
6. Dance of the Just Plain Folks
7. This Town Is a Sealed Tuna Sandwich (Reprise)
8. The Sealed Tuna Bolero
9. Lonesome Cowboy Burt
10. Touring Can Make You Crazy
11. Would You Like a Snack?
12. Redneck Eats
13. Centerville
14. She Painted up Her Face
15. Janet's Big Dance Number
16. Half a Dozen Provocative Squats
17. Mysterioso
18. Shove It Right In
19. Lucy's Seduction of a Bored Violinist &
Postlude
disc 2
1. I'm Stealing the Towels
2. Dental Hygiene Dilemma
3. Does This Kind of Life Look Interesting to You?
4. Daddy, Daddy, Daddy
5. Penis Dimension
6. What Will This Evening Bring Me This Morning
7. A Nun Suit Painted on Some Old Boxes
8. Magic Fingers
9. Motorhead's Midnight Ranch
10. Dew on the Newts We Got
11. The Lad Searches the Night for His Newts
12. The Girl Wants to Fix Him Some Broth
13. The Girl's Dream
14. Little Green Scratchy Sweaters & Corduroy
Ponce
15. Strictly Genteel (The Finale)
extra's op disc twee
16. Coming Soon! [Cut 1]
17. The Wide Screen [Cut 2]
18. Coming Soon! [Cut 3]
19. Frank Zappa's 200 Motels [Cut 4]
20. Magic Fingers [Single Edit]
21. ENHANCED TRACK: Original Theatrical Trailer
track 21 is te zien als je de disc laadt in een pc
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: bass, guitar,
producer, orchestration
Ian Underwood: keyboards,
woodwinds
Ruth Underwood: percussion,
orchestra drum set
George Duke: trombone, keyboards
Aynsley Dunbar: drums
Howard Kaylan: vocals
Mark Volman: vocals, photography
Jim Pons: voice (Bad Conscience),
some bass
Martin Lickert: some bass
Jimmy Carl Black: vocal on
Lonesome Cowboy Burt
with
Theodore Bikel: narrator
Royal Philharmonic Orchestra conducted by Elgar
Howarth
The Top Score Singers conducted by David Van Asch
Phyllis Bryn-Julson: soprano
Classical Guitar Ensemble supervised by John
Williams
------------------------------------------------------------
"This music is not in the same order as in the
movie. Some of this music is in the movie. Some of
this music is not in the movie. Some of the music
that's in the movie is not on the album. Some of the
music that was written for the movie is not in the
movie or the album. All of this music was written
for the movie, over a period of 4 years. Most of it
(60%) was written in motels while touring. The rest
of it was either done at home or in our rented flat
in London, just prior to shooting. The Overture is a
cosmeticized version of one of the theme from 'A
Holiday in Berlin, Full Blown' and 'Would You Like A
Snack?' is a vocal version of the same theme. Some
of the situations described in the song texts are
real. Some of them are not so real. You decide."
|
Chunga’s Revenge
kondigde het al aan, 200 Motels komt eraan. Wie, wat, hoe,
dat wist niemand, behalve Zappa zelf, maar ook hij werd
door de omvang van het uiteindelijke project overvallen.
Want niet alle opnamen zitten in de film en niet alle
muziek op de cd. De uiteindelijke vinyl-versie uit 1971 is
anders dan hij zelf gedacht had en de film werd overladen
met kritiek. Een mislukt project? Integendeel. Ik zie het
nog steeds als Zappa’s derde meesterwerk. De eerste proeve
van zijn kunnen was Lumpy Gravy, gevolgd door nummer twee:
Uncle Meat. 200 Motels geeft de klassieke componist in
Zappa ruim baan.
Kort na het wegens geldgebrek 'mislukken' van de Uncle
Meat-film, kreeg Zappa het plan voor 200 Motels, in eerste
instantie een muziekstuk over een 'band on the road'. Elke
keer weer een andere plaats, een ander motel, persmensen,
groupies en fans.
In beginsel was 200 Motels een ongeveer twee-en-een-half
uur durend klassiek werk, onderverdeeld in 'Four
Movements'. De inhoudelijke, instrumentale muziek was
enerzijds gebaseerd op allerlei 'goedkope' en typische
filmthema's, iets wat we ook al herkennen van Uncle Meat
en anderzijds uit een bundeling oud en nieuw klassiek werk
van Zappa. Zo is de Semi
Fraudulent/Direct-from-Hollywood-Overture geheel in
Zappa's conceptuele stijl al een regelrechte verwijzing
naar eerdere Zappa-filmmuziek: The World's Greatest Sinner
(1961). Daar zijn talrijke themaatjes te vinden die in 200
Motels opduiken. Ook uit die film komt een fragment dat
het thema vormt voor 'Holiday in Berlin Full Blown'. Dat
horen we inderdaad volopgeblazen op Burnt Weenie Sandwich.
Datzelfde thema wordt als openingsthema voor 200 Motels
gebruikt. Achteraf bleek dat de fans in Engeland dat al in
1968 gehoord hadden tijdens Zappa's concert in The Royal
Festival Hall. Het bewijs staat op Ahead of Their Time en
wordt gezongen door Roy Estrada. In 200 Motels komt bij
Zappa van alles bovendrijven uit zijn verleden, maar in de
periode voor 200 Motels schrijft hij als een bezetene, in
vliegtuigen, on the road en in hotelkamers.
Door een toevallige ontmoeting met klassiek dirigent Zubin
Mehta (beiden waren tegelijkertijd aanwezig voor een
radio-interview), wist Zappa Mehta te interesseren voor
zijn 200 Motels-project en vroeg hem zijn werk te
dirigeren. Op 15 mei 1970 (moederdag) was de première:
Zubin Mehta dirigeerde The Los Angeles Philharmonic en
Zappa deed dat met de jongste versie van The Mothers.
Alleen was dat geen echte band, maar voor de gelegenheid
samengesteld. On stage waren: Ian Underwood, Jeff Simmons,
Aynsley Dunbar, Don Preston, Jim Sherwood, Ray Collins en
Billy Mundi. Deze laatste was er op het laatste moment
bijgehaald om Art Tripp te vervangen, die kort voor dit
belangrijke evenement was overgestapt naar de band van
Captain Beefheart.
Het concert was vooral voor de eigenaren van het
basketbalstadion (Pauley Pavilion) een succes; het was
uitverkocht. Verder waren de reacties gemengd. 200 Motels
begon niet tot ieder orkestlid ‘s tevredenheid met Zappa's
inmiddels legendarische woorden: "Hit it, Zubin". Zappa
was ook niet helemaal tevreden, omdat Zubin het tweede
‘Movement’ zonder nadere aankondiging had weggelaten,
omdat een sopraanzangeres "Munchkins get me hot" moest
zingen. De clash van twee werelden zullen we maar zeggen.
Een positievere reactie kwam uit de zaal; daar zaten de
net ex-Turtles Howard Kaylan en Mark Volman die het
concert zo geweldig vonden dat ze Zappa vroegen of ze bij
hem in de band konden komen. Om contractuele redenen van
beide heren kon dat op dat moment niet, dat is ook waarom
ze op Chunga's Revenge onder de schuilnamen The
Phlorescent Leech & Eddie opereren.
Met de beschikbaarheid over de zeer ruime vocale
capaciteiten van beide nieuwe zangers maakt Zappa een
bewerking van 200 Motels tot een stuk van ongeveer veertig
minuten. Eind 1970 zijn er in the Fillmore's East en West
optredens van een nieuwe versie van the Mothers, met
daarin Mark Volman, Howard Kaylan, Jeff Simmons, George
Duke, Aynsley Dunbar en Ian Underwood. Die band speelt
oud, maar vooral nieuw werk, gericht op 200 Motels. Bij
een van die concerten treedt een bijzondere gast op: Joni
Mitchell. Dat leidt tot dubbele verbazing van het publiek:
niet alleen het feit dat de brave Joni (tijdsbeeld van
toen) met de freakerige Mothers speelt, maar ook dat ze
een gedicht voordraagt dat begint met "Penelope wants to
fuck the sea.".
Begin 1971 deelt Zappa de pers mee dat hij inderdaad een
film gaat maken met als titel 200 Motels. Daarin speelt
Donovan 'goede geweten' en Ginger Baker, de ex-Cream
drummer, als het 'slechte geweten'. Nadat het contract met
United Artists rond is verhuist de hele band, inclusief
Gail en wat groupies tijdelijk naar Londen. In The
Pinewood Film Studios wordt de film opgenomen, dat was
goedkoper dan in Zappa’s achtertuin, Hollywood. Om nog
meer kosten te sparen werd een revolutionair procedé
gehanteerd. Eerst werd alles opgenomen op 8mm video en
daarna 'opgeblazen' tot de 35mm standaard van de
speelfilm. Het geluid wordt parallel aan de opnamen
opgenomen met hulp van The Rolling Stones Mobile.
Tijdens de opnamen blijkt al snel dat niet Donovan (er
wordt in de tekst nog wel naar verwezen: "It is just as if
Donovan ...") of Ginger Baker in de film spelen, maar
sterren als ex-Beatle Ringo Starr, Who-drummer Keith Moon,
zanger/filmster Theodore Bikel, groepies Lucy Offeral,
Pamela Miller en Janet Ferguson, Jim Sherwood, Jim Black
en Dick Barber. The Mothers spelen in al hun
amateuristische onschuld vooral zichzelf.
De bezetting van The Mothers heeft inmiddels opnieuw een
wijziging ondergaan. Kort voor de filmopnamen stapte Jeff
Simmons uit de groep én dus de film, omdat hij niet langer
'comedy-music' wilde maken, maar 'echte' muziek. In de
film wordt geroepen dat hij heavy wilde spelen als Grand
Funk Railroad of Black Sabbath. Een andere versie van het
verhaal is dat hij een rol kreeg die zijn karakter zo
openlijk liet zien, dat hij die 'rol' niet meer
durfde/wilde spelen. Op korte termijn een vervanger vinden
lukte niet. Even werd gedacht aan Wilfrid Brambell, de
oude heer bekend uit de films van The Beatles, maar dat
bleek niet te werken. Zappa besloot toen de eerste de
beste die de studio inliep de rol te geven. Dat was Martin
Lickert, Ringo Starr’s chauffeur. Hij kon zelfs een beetje
bas spelen. Na de film werd Lickert vervangen door Jim
Pons, oud bassist van the Turtles. Dit weer tot
ontevredenheid van Ian Underwood die helemaal nerveus werd
van zijn onduidelijk en zenuwachtig basspel! Dat het
opstappen van Simmons iedereen dwars zat blijkt niet
alleen uit de film; het hot item werd meteen in de film
gebruikt, maar ook op de binnenhoes van de lp, waar hij
'bedankt' wordt door alle bandleden. Het gerommel met de
bassisten zorgde ervoor dat Zappa alle baspartijen
uiteindelijk zelf inspeelde.
De filmrollen veranderen continu. Het goede en slechte
geweten van Jeff (Simmons) zou vertolkt worden door leden
van The Who. Pete Townshend zou het goede geweten zijn,
maar daarbij vermomd worden als Donovan. Uiteindelijk gaat
die rol naar Mark Volman, die de rol niet speelt maar
inspreekt als Billy the Mountain. Keith Moon zou de rol
van het slechte geweten spelen, waarbij hij vermomd was
als Ginger Baker. Echter Keith Moon werd een hot-nun en
zijn slechte-geweten-tekst werd later ingesproken door Jim
Pons, die de rol van Studebacher Hoch speelt. Kunt u het
nog volgen? De hete non zou eigenlijk gespeeld worden door
Pamela Miller, Miss Pamela, een van The G.T.O.’s, samen
met Mick Jagger. Maar uiteindelijk speelde Moon de hele
rol en werd Pamela de rock’n roll interviewer. Die laatste
rol was eigenlijk weer bedoeld voor Phyllis Bryn-Julson,
de sopraanzangeres. Tot slot zou Jeff Beck meedoen als een
nep-Lucy. Miss Lucy is ook een van de G.T.O.’s.
Uiteindelijk speelt zij zichzelf en speelt Motorhead de
nep-Lucy. Je zou er duizelig van worden.
Voor de muziek zijn ingehuurd The Royal Philharmonic
Orchestra die gedirigeerd wordt door Elgar Howarth.
Daarnaast The Top Score Singers onder leiding van David
van Asch, The Classical Guitar Ensemble onder leiding van
de bekende klassieke gitarist John Williams én Ruth
Underwood voor de 'orchestral drum-set' en aanvullend
percussiewerk.
Regisseur Tony Palmer trekt alle op dat moment bekende
filmtechnieken uit de kast. Het geeft de film een enorm
surrealistisch effect. Aan de ene kant past dat perfect
bij Zappa’s muziek en de andere kant vertroebelt dat het
verhaal in de film. Maar misschien was het ook bittere
noodzaak, want de verhaallijn bleek flinterdun en Zappa
kon niet altijd duidelijk maken wat hij precies wilde.
Opnieuw een clash van twee totaal verschillende werelden.
Bovendien moest hij alle ballen in de lucht houden; een
helse taak.
Voor de financiering zorgde Zappa zelf. Hij verkocht de
muziekrechten aan MGM, plande twee concerten in Royal
Albert Hall en dacht met platenverkopen en
filmvoorstellingen wel uit te komen. Hij had niet gerekend
op een bestuurslid van The Royal Albert Hall. Zappa
verliet Engeland zonder de al uitverkochte concerten en
met een rechtszaak in het verschiet. Die was door hem
aangespannen tegen the Royal Albert Hall, omdat hij op het
allerlaatste moment hoorde, de mensen stonden al voor de
deur, dat een 200 Motels-promotie-concert niet door kon
gaan, omdat de songteksten te obsceen waren. Het verhaal
gaat dat de eigenares of bestuurslid, een oude,
conservatieve vrouw, vond dat er een aantal woorden zoals
'brassiere' (bh) niet kon. "So you know where she's at!",
aldus een zeer verontwaardigde Zappa. Het verloop van
vermoedelijk Engeland's meest komische rechtszaak is
uitgebreid beschreven in the Real Frank Zappa Book.
Terug in The States werkte Zappa van april tot en met mei
1971 in Whitney Studios, Glendale aan de overdubs voor de
lp 200 Motels: "United Artists gets the soundtrack album
and they said that no matter how much music there is in
the film, they'll put it out, even if it's four records."
(FZ-1971)
In oktober 1971 komen zowel film als een dubbel-lp uit. En
- het moet gezegd - bij de allereerste lp-versie,
uitgegeven door United Artists Records en in Nederland via
Bovema/EMI, kon het inderdaad niet op: een dubbel-lp met
grote kleurenposter en een 16 pagina's tellend boekwerk in
kleur op lp-formaat. Later heb ik de lp's nog wel eens
gezien in een enkele hoes, niet eens een klaphoes!
De binnenhoes geeft wat onrust, want niet alle muziek
staat op de platen en er was wel meer anders. Bij de
montage zijn er stukken uit de film geknipt, is soms de
volgorde veranderd en klopte de soundtrack dus niet meer,
maar die was al klaar.
"Within the scope of the budget that we were given, I'd
say I got maybe 40-50% of what I wanted to get out of it.
You just have to kiss the rest of it good-bye because
there's not enough time or money to do it perfect."
(Zappa-1972)
De film wordt ondanks alle gebeurtenissen eromheen gemengd
ontvangen. Niet iedereen is enthousiast, niet iedereen
begrijpt Zappa's surrealistische on the road-verhaal, of
de overwegend moderne klassieke muziek in de film. Soms
lijkt het zelfs een film die alleen voor the Mothers
gemaakt is. Zappa heeft meermalen gezegd dat je de film
niet kunt beoordelen na één keer kijken en/of luisteren.
Hoe vaker je kijkt en hoe meer je van FZ weet, hoe
boeiender de film wordt. Daarnaast bemerk ik de laatste
jaren dat de film in de filmwereld meer en beter
gewaardeerd wordt dan in 1971. Er zijn zelfs critici die
vinden dat "200 Motels wel eens dé 'pop-film' zou kunnen
zijn die het meest juiste beeld van een bepaalde periode
weergeeft". Ook hier zal de tijd/geschiedenis het leren.
Op de dubbel-lp wordt al net zo verschillend gereageerd.
De fans die de voorbereidingen gevolgd hebben vinden het
prachtig, maar er zijn er ook die het gebrek aan 'rock'
niet begrijpen of niet willen accepteren. Veel mensen
haken af omdat van de vierendertig titels er maar zes rock
of popnummers zijn. Misschien wel begrijpelijk. De film
gaat immers over een rockband op tournee en toch is er
nauwelijks pure rock te horen. Er is zelfs geen echt
concert, ja een klein stukje, in de film. Het enige echte
rocknummer is Magic Fingers mét de enige gitaarsolo en wat
voor een!. Het andere rockachtige nummers is Daddy, Daddy,
Daddy. Het tweede deel van Strictly Genteel swingt
behoorlijk. In geen van deze categorieën valt Lonesome
Cowboy Burt, een soort Country & Western parodie die
later regelmatig nog zal opduiken. De film die gaat over
een rockband op tournee wordt bijna geheel wordt begeleid
door Zappa's versie van twintigste eeuwse klassieke
muziek, met tal van verwijzingen naar Ives, Varèse,
Stravinsky, Webern, Schönberg, Ligeti en Antheil. Pittige
kost dus en als je niet in die materie thuis bent is de
soundtrack zware kost.
Veel critici vonden dat de muziek zonder filmbeelden te
lang duurde of misten muziek uit de film. Als je echter én
de lp én de film/video kent blijkt dat de lp zeer coherent
aandoet. Ik heb het lang alleen met de lp moeten doen.
Toen ik de lp in '71 kocht was ik te jong voor de
bioscoop; 200 Motels was voor boven de 18 jaar (blote
dames immers) en toen ik de magische leeftijd bereikt dat
ik wel mocht kijken draaide de film natuurlijk niet meer.
Video bestond nog niet. Nadat ik (veel) later de film
enkele malen gezien/gehoord had tijdens Zappadagen, kon ik
de twee producten (film versus muziek) los van elkaar
zien. Het leek erop dat de componist Zappa blijkbaar
gekozen had voor een muziekstuk dat, ondanks het genereuze
aanbod van United Artists, ook zonder beelden te
beluisteren was. Ik schrijf bewust componist, omdat je uit
voorgaande kunt concluderen dat Zappa, ondanks alle drukte
rondom de film, blijkbaar toch de prioriteit legt bij de
muziek en ten tweede omdat de filmscore bijna volledig
bestaat uit (semi-) klassieke muziek. Daarbij moet je in
het achterhoofd houden dat Zappa ooit op tournee is gegaan
met een rockband om klassieke muziek te kunnen maken. Dat
hij de kans krijgt om iets als 200 Motels te maken moet
voor hem dus veel betekend hebben; dat is zijn realiteit:
rockband 'voedt' klassiek!
Als je de moeite neemt vaker naar de muziek te luisteren
is het een van Zappa's mooiste klassieke werken. 200
Motels bevat tal van lagen waarin steeds opnieuw muzikale
ontdekkingen kunnen plaatsvinden.
Dat Zappa de muziek van 200 Motels heel serieus neemt
blijkt ook uit de diverse bewerkingen die hij ervan maakt
ná de film. Zo is de meeste muziek, zonder zang en diverse
interrupties zelfs tweemaal uitgebracht als Bogus Pomp,
zowel op Orchestral Favorites en onder leiding van Kent
Nagano op LSO I-II. Hetzelfde geldt voor Strictly Genteel.
Dat laatste stuk is regelmatig afsluiter van concerten (de
finale) en van cd's; o.a. YCDTOSA 6 (de laatste uit de
serie) en Make A Jazz Noise Here (de laatste live-band).
Slechts incidenteel zijn er stukken uit 200 Motels live
door Zappa's rockbands gespeeld; de eerder genoemde
Strictly Genteel is er een van; Magic Fingers is nog eens
te horen op YCDTOSA-6, maar daar blijft het bij en
regelmatig komt de eenzame cowboy in allerlei gedaanten
nog wel eens langs galopperen.
Na Lumpy Gravy en Uncle Meat zou je 200 Motels kunnen zien
als Zappa’s derde belangrijke werk. Het is in zekere zin
een samenvatting is van zijn klassieke periode die loopt
van 1961 tot 1971 én vervolgens zijn vertrekpunt is voor
het verder ontwikkelen van zijn klassieke taal. De
volgende markante, klassieke punten worden weliswaar pas
veel later bereikt: 1983/1987 - LSO I-II en The Perfect
Stranger in 1984, die op hun beurt pas weer gevolgd worden
door the Yellow Shark in 1993. Na 1971 heeft Zappa tijd
gehad om zijn klassieke taal te laten groeien. In deze zin
is de release van 200 Motels onmisbaar. Pas anno 1996
begint er meer waardering te komen voor de klassieke kant.
200 Motels is ook op een ander niveau belangrijk, het is
de eerste release waarin alle bandleden; "anybody who was
ever in the Mothers' bedankt worden. Dat gebeurt pas weer
bij de YCDTOSA-serie en ook, niet vooral genoemd maar door
de opzet heel duidelijk, bij the Lost Episodes. Net als
Uncle Meat 'druipt' 200 Motels ook van de autobiografische
opmerkingen en citaten, het is dus niet verwonderlijk dat
de bandleden, die daarvoor het meeste materiaal
aangedragen hebben, bedankt worden.
De luxe-versie van de dubbel-lp werd al snel vervangen
door een minder luxe, geen poster, geen boekje. Daarna
verdween de klaphoes ook nog en vervolgens de hele plaat.
MGM had weinig behoefte er veel moeite voor te doen, het
was geen succesvolproject geweest immers. In het
cd-tijdperk werd de roep om een legale 200 Motels steeds
luider. Maar Zappa had zelf de rechten niet; hij wilde
wel, maar kon en mocht niet.
Halverwege de jaren negentig (vorige eeuw) werd Zappa’s
hele catalogus door Rykodisc opnieuw uitgebracht op cd.
Prachtig gedaan, beter geluid vaak, mooiere uitvoeringen.
De serie was bijna compleet, alleen die vervloekte 200
Motels weer er niet bij. Achter de schermen was Ryko
echter heel druk juist dat te regelen. Ze sloten een deal
met MGM om een reeks filmscores onder de noemer ‘Original
Motion Music Picture Soundtrack’ uit te brengen. De
belangrijkste reden was 200 Motels, de rest was onderdeel
van het pakket. De deal veroorzaakte bijna Ryko’s
faillissement. Maar ze brachten wel mooi de cd op de
markt.
Ik schreef toen dit:
Na 26 jaar(!) touwtrekken, emmeren en advocaten heb ik in
mijn eigen handen de dubbel-CD 200 Motels met boek en
poster(tje). Dat ik het nog heb mogen meemaken. Dagenlang
nerveus als voor een examen en plotseling kwam daar het
bevrijdend telefoontje: Hij (met hoofdletter) is er!
Wahargh! (of woorden van gelijke strekking ontvlieden mij
op dat moment). Ik racete naar de dealer en was blij. Het
moet gezegd: het is een schitterend product geworden, dat
staat als een Motel boven water.
De muziek is behoorlijk opgevijzeld, ontruist en met
transparante klangfarben bewerkt. Bij mij thuis klinken de
Motels als nooit te voren en ik hoor heel wat dingen die
ik nog niet eerder gehoord heb. En dat wil wat zeggen,
omdat 200 Motels een van mijn favorieten is en de lp's
zowat wit gedraaid zijn. De volgorde is, zoals gezegd,
gelijk aan de oude lp. Aan het eind van CD-2 krijgen we
als bonus vier reclameboodschappen en een Magic Fingers
single-versie. Erg leuk en heel aardig voor erbij.
Compliment voor de CD-rom/enhanced track met daarop de
'trailer', zeg maar het bioscoop reclamefilmpje voor 200
Motels. Prachtig, prachtig, je zou de videotape zo weer
opzetten, maar ja, het geluid daarvan is nu zo slecht...
Het bijbehorend boekje, 56 pagina’s!, is gewoon áf. Al het
originele artwork, ook dat uit het boek bij de lp, is
natuurlijk verkleind maar in totaliteit present, met
daarnaast nog tal van extra foto's, een prima uitgebreide
versie van de strip Dental Hygiene Dilemma, een zeer
uitgebreide terugblik op het ontstaan van 200 Motels door
Patrick Pending en zijn versie volgens het filmscript.
Er zijn wat, kleine, minpunten. De zijkant past niet
helemaal precies in de Ryko-vormgeving en waarom nou in
godsnaam de barcode nou net op de clou van de strip moet
staan is mij een ondoorgrondelijk raadsel. De poster erbij
is fijn, maar waarom Lucy's censuurbalkje vergroot is tot
cup CD? De preutsheid neemt met de jaren toe. Leuke foto
op de achterkant overigens, maar Jim Pons kwam niet als
muzikant voor in 200 Motels. Kijk in dit kader ook eens op
de achterzijde van de CD Just Another Band from L.A...
Ja?)
Ondanks dat mag het eindresultaat met gepaste trots in de
rij gezet worden en voorlopig kunnen we lui achterover
leunen en de hele collectie (tot 1997) aanschouwen.
Na de concerten in Carré, Amsterdam (2000) waar onder het
toeziend oog en oor van Gail de 200 Motels suites
uitgevoerd werden, had iedereen verwacht dat die opnamen
op cd zouden verschijnen. Gail ook, want dat meldde ze op
de toenmalige zappa.com site. Maar het liep anders,
onenigheid, onduidelijkheid, miscommunicatie en misschien
wel een, rechtskwestie erbij.
De verwachting van een nieuwe 200 Motels bleven tot in
ieder geval 2012; het jaar dat de hele Zappa-catalogus
opnieuw uitgebracht werd. Doorgaans met authentiek geluid,
meer bits en transparanter geluid. Maar ja… die
authentieke 200 Motels, daar had de ZFT de rechten niet
van. Opnieuw ontbrak dit belangrijke werk in de reeks.
Maar ditmaal werd het probleem anders opgelost. Gail
regelde een concert in Disney Concert Hall in 2013. Daar
werden de 200 Motels suites gespeeld door het Los Angeles
Philharmonic onder leiding van Esa-Pekka Salonen en de Los
Angeles Master Chorale. In de band on stage een speciale
verrassing in de vorm van super guest star Ian Underwood.
Dit concert kwam natuurlijk wel op cd als 200 Motels – the
Suites (zie daar voor bespreking). Heel andere motellen,
dat wel, maar por dios, wat een geluid. Met deze versie
hebben we nu 2x200 Motels. Dat zijn er uiteindelijk geen
400, maar anderhalf. Geen prijs voor de oplosser van dit
cryptisch zinnetje.
Wil je de oude 200 Motels dan wordt het speuren op het
internet en twee hands sites. Wil je een andere versie dan
voldoen The Suites. Zoals altijd, suit yourself!
|
