12
december 2012
officiële release - 94
2012 cd-versie
disc 1
1. Intro
2. Sleazette
3. Mozart Piano Sonata In Bb
4. The Walking Zombie Music
5. The Old Curiosity Shoppe
6. You Never Know Who Your Friends Are
7. Uncle Rhebus
disc 2
1. Music From The Big Squeeze
2. Enigmas 1 Thru 5
3. Pumped And Waxed
4. There Is No Heaven From Where Slogans Go To Die
5. Squeeze It, Squeeze It, Squeeze It
6. The Subcutaneous Peril
2012 lp-versie
A1. Intro
A2. Sleazette
A3. Mozart Piano Sonata In B♭
A4. The Walking Zombie Music
A5. The Old Curiosity Shoppe
B1. You Never Know Who Your Friends Are
B2. Uncle Rhebus
C1. Music From "The Big Squeeze"
C2. Enigmas 1 Thru 5
C3. Pumped And Waxed
C4. "There Is No Heaven From Where Slogans Go To
Die"
C5. Squeeze It, Squeeze It, Squeeze It
D1. The Subcutaneous Peril
------------------------------------------------------------
Frank Zappa: guitar, conductor,
vocal, peformer
Ian Underwood: woodwinds, piano,
alto sax, clarinet (1.1-1.7, 2.4, 2.6)
Bunk Gardner: woodwinds (1.1-1.4,
1.6, 1.7, 2.4, 2.5)
Buzz Gardner: trumpet (1.4-1.6,
1.7, 2.4, 2,5)
Don Preston: keyboards (1.1-1.4,
1.6, 1.7, 2.4-2.6)
Motorhead Sherwood: baritone sax
(1.1-1.4, 1.6, 1.7, 2.4, 2.5)
Arthur Dyre Tripp III: drums
percussion (1.1-1.4, 1.6, 1.7, 1.9, 2.4, 2.5)
Roy Estrada: bass (1.1-1.4, 1.6,
1.7, 2.4, 2.5)
Jimmy Carl Black: drums (1.1-1.4,
1.6, 1.7, 2.4, 2.5)
Lowell George: guitar (2.4, 2.5)
Jim Pons: bass (1.5, 2.6)
Bob Harris: keyboards (1.5)
Aynsley Dunbar: drums (1.5, 2.6)
Mark Volman/Howard Kaylan: tambourine,
cowbell (1.5)
with
Noel Redding - special dance stylings (1.1-1.4)
------------------------------------------------------------
disc 1
1-4: Royal Albert Hall. London, 6-6-1969
5: Auditorium Theatre, Chicago, 21-5-1971
6-7: The Ark, Boston, 7/8-7-1969
disc 2
1: Mayfair Studios, New York, 1967
2: Sunset Sound, Los Angeles, ?-9-1968
3: Zappa Basement, 1972
4. Live - somewhere
5. The Ballroom, Stratford, 16-2-1969
6. Carnegie Hall, New York, 11-10-1971
------------------------------------------------------------
(Flinke) stukken van sommige tracks komen ook voor
op andere discs:
1.3: zie ook: YCDTOSA, vol. 3
1.6: zie ook: Mystery Disc
1.7: zie ook: YCDTOSA, vol. 5
2.2: zie ook: Burnt Weenie Sandwich
2.4: zie ook: YCDTOSA, vol. 4
2.5: zie ook: YCDTOSA, vol. 5 en Mystery Disc
2.6: zie ook: Carnegie Hall
------------------------------------------------------------
Cover art: 'Finer Moments' - Reclaimed Vintage
Linoleum Assemblage (32" × 48"), 2011.
|
2012 zal misschien wel
de historie ingaan als hét Zappajaar: het meeste
standaardwerk (60 cd’s) opgefrist, en nog een aantal
extra’s uitgebracht in de vorm van de Road Tapes #1 én een
Understanding America. Daar wordt nog net in december een
dubbel-cd aan toegevoegd: Finer Moments. Ik zal het maar meteen
zeggen, het ís een fijn moment.
Het begint al met de buitenkant, een prachtig kunstwerk
van fine American Artist Bill Miller, die niet alleen een
deel fine liner notes voor zijn rekening nam, maar ook het
vintage linoleum om de hoes te snijden. Prachtig gedaan.
Daarbij moet je weten dat linoleum nogal stug is en alleen
goed hanteerbaar als het warm is. Moeilijk spul om mee te
werken en daardoor des te knapper wat Miller er van maakt.
Kijk maar eens naar de details, waaronder een replica
Burnt Weenie Sandwich-hoes en een zwartwit band-foto.
In
het boekje staan een paar fine foto’s, maar die zijn op
één na allemaal al bekend. Zappa’s hoofd (pag. 2 in het
boekje) is ook in blauw te vinden in de binnenhoes van
Uncle Meat, de rest is terug te vinden in een varia aan
knipsels en andere cd-boekjes die we net gekocht hebben.
In die zin is er toch weinig voorraad. Dat kan niet gezegd
worden van de wat vergane glorie van de fine Mothers
promo-picture op Bizarre records. Fine Hats!
Gail schrijft het intro, dat dit keer leuk, zelfs grappig
en begrijpelijk is. De welkomstmat ligt uitgestrekt voor
ons. En dan duiken we verder de data in (dank Startrek) en
gaan de wenkbrauwen omhoog (en misschien nog wel meer
ook). Deze fine set blijkt samengesteld door Zappa in
1972. Ja, jongens en meisjes, dat is inderdaad 40 jaar
geleden. Nu komt het: tape transfers en mastering in 2007
(sic!). Nu valt ook je mond open toch…?
Deze fijne set bestaat uit een verzameling à la de
stage-boxen: studio-opnames, live-muziek en tussenwerpsels
van verschillende bands: The Mothers uit ’69 en de ’71
Band.
Disc één begint met “Zany Mothers of Invention Bullshit”
met Noel Redding als special guest star. Na de luide
aankondiging volgt Sleazette, een prachtige, langzame
gitaarsolo in de stijl van Burnt Weenie Sandwich. Dan mag
Ian Underwood zijn Mozart-variaties laten horen. Mozart
was Beethoven, maar dan één octaaf hoger (hopelijk heb ik
dit goed geciteerd, want die uitspraak van Misha
Mengelberg – ICP Orkest – hing vroeger in mijn kamer, maar
ja, dat is meer dan veertig jaar geleden). Hetzelfde stuk
staat ingekort op YCDTOSA 5. Dat is beter te verteren.
The Walking Zombie Music is een atonaal stuk met
percussie, deviaties en een onbekende stem op tape.
Gelukkig speelt Ian altosax met wahwah pedaal. In de
curiositeitenwinkel mag hij even te keer gaan. Je merkt
niet meteen dat er twee jaar verschil is, vergeleken met
het nummer ervoor. Prachtige gitaarsolotijd. In het uitje
met je vrienden komt ‘Oh Suzanna’ langs, Pippi Langkous en
ook nog – verrassend genoeg voor ons Nederlandertjes –
‘Daar wordt aan de deur geklopt, wie zal dat zijn?’ Ach…
Uncle Rhebus is eigenlijk King Kong in een ander jasje.
Opgenomen in The Ark. De bootleg van dat concert gaat ook
al jaren mee. Opnieuw veel en lange solo’s van Underwood,
Buzz Gardner en Zappa zelf. Dan zijn er één-en-veertig
minuten voorbij (denk even aan lp-kanten). Zappa
zegt vrolijk: “this is a good place for a real/reel
change”. Tijd voor plaat twee, ik bedoel disc
twee.
Die begint met Lost Episodes (zelfde versie), maar dan mag
Arthur Dyre Tripp de derde laten horen dat hij gespeeld
heeft in het Cincinnati Symphony Orchestra en goed les
heeft gehad.
Enigma 1-5 is wellicht Zappa’s Ionisation en anders een
studie in die richting.
In Pumped and Waxed lijkt Zappa de synthesizer te
bespelen. Hij componeert een stukje elektronische muziek
en is net als vroeger zijn eigen technicus. Thuisvlijt in
den kelder dus. There is no Heaven etc. staat ook in een
kortere versie op YCDTOSA 4 (You Call that Music?). Dan
switchen we naar de Mystery Disc voor Squeeze it. Die had
voor mij niet nog eens gehoeven, maar ach, hij – Estrada -
stond
hier toch al op klaar te komen. De lange (kant 4 van de
lp) The Subcutaneous Peril wordt gespeeld in Carnegie Hall
(!). Die staat dan weer niet op die 4cd set. Tsja… De
essentie van Zappa is de wetenschap dat we nooit iets
compleet hebben. In de Peril zijn de Turtles blijkbaar
even op groupiejacht gestuurd, want die ontbreken, “we
only have musicians for friends”. Een lange, uitstekende
gitaarsolo van Zappa wordt gevolgd door minimoog-outings
van Preston, gevolgd door een soort van drumsolo, gevolgd
door een soort van bassolo, maar dan grijpt de baas zelf
in en rost nog eens even lekker een stukkie gitaar
ertegenaan. Na veertig minuten is het over.
Finer Moments is daarmee tachtig minuten genieten van
schitterende historische opnames, niet altijd even
perfect, maar dat maakt het juist mooier. Een fine
plaatje, gespeeld door fine musicians, voor een fine
audience en met een fine conductor en daarmee een fine
moment voor onszelf, een moment voor....
|
