27
januari 1986
officiële release - 45
1986 / 1995 / 2012
cd-versie *
1. Zoot Allures
2. Tinsel-Town Rebellion
3. Trouble Every Day
4. Penguin In Bondage
5. Hot-Plate Heaven At The
Green Hotel
6. What's New In Baltimore
7. Cock-Suckers' Ball
8. WPLJ
9. Let's Move To Cleveland
10. Whippin' Post
------------------------------------------------------------
Frank Zappa:
lead guitar, vocals
Ray White:
rhythm guitar, vocals
Ike Willis: rhythm
guitar, vocals
Alan Zavod: keyboards,
solo on Cleveland
Bobby Martin: keyboards,
sax, vocals
Ed Mann: percussion
Scott Thunes: bass
Chad Wackerman:
drums
and
Dweezil Zappa: guitar
solo on Whippin' Post
------------------------------------------------------------
This material is 100%
digital, 100% live, with NO over-dubs
------------------------------------------------------------
These songs were selected
from the repertoire of the 1984 World Tour. Over a
six month period, many hours of exciting live
material was recorded in a 24 track digital format.
It took another six months to remix it onto PCM 1610
digital 2 track masters. If you enjoy this
recording, be advised that there is a lot more
lurking in the vault. These tunes were selected
because they follow the basic outline of the "DOES
HUMOR BELONG IN MUSIC?" PMI/ICA video tape, as well
as presenting some new, unreleased material.
The recording dates were:
The Odeon Hammersmith,
London, England, 08/10/84
The Civic Center,
Providence, Rhode Island, 26/10/84
Amherst College, Lowell,
Massachusetts, 28/10/84
The Tower Theater,
Philadelphia, Pennsylvania, 10/11/84
The Bismark Theater,
Chicago, Illinois, 23/11/84
The Boy Front Arena, St.
Petersburg, Florida, 01/12/84
The Paramount Theater,
Seattle, Washington, 17/12/84
Queen Elizabeth Theater,
Vancouver, British Columbia, 18/12/84
The Universal Amphitheater,
Los Angeles, California, 23/12/84
Song Information:
Zoot Allures: head is from
London, solo from Providence
Tinsel-twon Rebellion: body
of tune is from Chicago Illinois, ending is from
Seattle
Trouble Every Day verses
from St. Petersburg, solo from London
Penguin in Bondage: vocal
sections from Vancouver and St. Petersburg, solo
from Vancouver
Hot-plate Heaven at the
Green Motel: Vancouver
What's New in Baltimore:
front of tune is from Los Angeles, vocals from
Philadelphia, solo is from Los Angeles
Cock-Sucker's Ball: Los
Angeles
WPLJ: Los Angeles
Let's Move to Ceveland:
intro from Los Angeles, piano solo from St.
Petersburg, drum solo from Vancouver, guitar solo
from Amherst College, out chorus from Los Angeles
Whippin' Post: Los Angeles
(the last song of the last show of the last tour)
------------------------------------------------------------
* De 1995 cd-versie is
behoorlijk geremixt; de 2012 cd-versie is identiek
aan die versie.
Bij de 2012 cd-versie komt
de tracklist op de verpakking niet overeen met de
volgorde op de disc; die is hetzelfde als de eerdere
cd-versies.
------------------------------------------------------------
Does Humor Belong in Music
is Zappa's eerste release die alleen op cd
verschenen is. In 1986 alleen in Europa (EMI),
later ook in de rest van de wereld (1995 - Ryko).
Bij de 1995 Zappa-approved
versie op Ryko kreeg de cd een extreme 'make-over':
de hoes was nu gemaakt door Cal Schenkel. In mijn
optiek een enorme vooruitgang, maar.... de 2012
cd-versie heeft de oude vormgeving ( |
Hoort humor in muziek?
Natuurlijk! Humor hoort inderdaad in muziek. Zo zijn we
namelijk opgevoed - door Zappa! De vraag stellen is hem
beantwoorden. Vooral wij, in Europa hadden humor
blijkbaar, want de cd werd door Zappa's toen nieuwe
distributeur, EMI, alleen in Europa uitgebracht. Wij blij!
Nu mochten onze collega's in de USA eens een cd
importeren. Eindelijk gerechtigheid. Het leek een beetje
op de actie met de Mothers of Prevention-cd, maar dit was
in tegenstelling tot die met een verschil van drie tracks
een hele!.
De hoes was on-Zappiaanse, sober. Beetje raar met
spetters, veel tekst en een klein manneke met een grote
microfoon. Maar uiteindelijk geldt de regel: music is the
best!
De cd bestaat uit veén live-concert, maar het zijn er
eigenlijk tien. Dat feit is voor onze meester eigenlijk
nog te eenvoudig. Op deze set worden binnen één liedje ook
nog eens stukken aan elkaar geplakt: Zoot Allures' hoofd
is uit London, maar de solo weer uit Providence. Cleveland
sparschillende nummers, van verschillende shows uit
verschillende plaatsen. Afijn, we weten inmiddels hoe het
werkt. Does Humor klinkt als ént daarin de kroon met het
intro uit Los Angeles, de pianosolo uit St. Petersburg,
drumsolo uit Vancouver, gitaarsolo uit Amherst en de outro
weer uit LA. Als je maar een goede schaar hebt en het
principe van ‘Xenochrony’ strak hanteert. Gelukkig is dat
in het digitale tijdperk allemaal heel makkelijk, een paar
muisklikken en hoppa! Extra humor is de opmerking dat er
op deze cd geen overdubs zijn! Nee, dat dankt je de
koekoek! Gelachen dat we hebben. De set is een goede mix
van oud en recent werk, gespeeld door een band die de
materie goed beheerst. Merkwaardig genoeg is het allemaal
zo strak dat de humor er vaak bij in schiet. Er zijn
andere opnames waarop veel meer gelachen wordt, door of
Zappa of Ike. Hier gebeurt dat nauwelijks. Is dat wat hij
dan met de titel bedoelt. Het hoort erin, maar zit er niet
in?
Cleveland wordt hier als ‘nieuw’ gepresenteerd, maar is al
heel oud, namelijk uit 1975~. Het nummer ging toen door
het leven als Canard du Jour (die kennen we uit de Shut Up
box), vervolgens als Kreega Bondola, daarna als Young and
Monde en uiteindelijk Cleveland. Zappa ging zeker niet
over een nacht ijs.
Merkwaardig genoeg 'hoort' bij de cd een video/dvd onder
dezelfde titel met een band die 'At the Pier, N.Y op 26
augustus 1984', het bijbehorende concert laat zien! De
wonderen zijn de wereld nog niet uit. Knap hè?
Het geluid van de EMI-cd was al dik in orde, maar werd
tijdens de oppoetssessie in 1995 opzienbarend verbeterd.
Niet alleen de hoes werd een heuse Cal Schenkel-variatie,
maar ook het geluid werd drastisch aangepakt. De eerste
keer dat ik Zoot Allures nieuwe master hoorde werd ik
bijna van mijn stoel geblazen. Wow... wat een verschil. De
2012-versie is dezelfde als deze.
Vreemd genoeg is de 2012-versie dan weer voorzien van de
1986-verpakking, tenminste de voorzijde, maar dan zonder
die spatjes. De rest van de vormgeving is dan toch weer
anders en heeft extra (sleutel-)foto’s van Diva. Ach, wat
schattig.
De cd is niet overweldigend, maar een aardig
tijdsdocument. En de humor? Misschien is de humor wel dat
hij ons allemaal voor de gek houdt en daarom al wat
vertwijfeld kijkt op de voorzijde van de verpakking.
|
EMI - mét vlekken