Klaus Schulze, KS, “the godfather of techno”, “the pope of
electronics” was een pionier als het gaat om elektronische-ritmische
muziek. Bijna iedereen, zo niet iedereen, op dat gebied is
schatplichtig aan hem.
In zijn carrière bleef Schulze ondanks alle ontwikkelingen aan
synthesizers en elektronica zijn eigen stem, geluid houden, een
Schulze-album herken je meteen.
Klaus Schulze maakte meer dan zestig albums, bracht een reeks boxen
uit en bewandelde wat muzikale zijpaden. Zijn œvre is dan ook enorm.
Lees het eerste deel van het verhaal van Klaus Schulze, de man die
ondanks alle elektronica met zijn muziek vooral menselijkheid en
warmte bracht.
Bandnamen ontstaan om allerlei redenen maar een verkeersbord als
reden is een vrije zeldzame, Hatfield and the North bewees dat het
kon.
De groep bestond slechts twee-en-een-half jaar en maakte in die
periode twee albums. Jaren later werd dat aantal verdubbeld.
Hatfield and the North is een sympathieke band middenin het
chaotische Canterbury-scene-web, hier lijkt van alles en iedereen
samen te komen in een achtbaan van namen en bands.
Lees het verhaal over Hatfield and the North, de groep die ons onder
anderen liet weten dat monteur Stoke in bad ging, dat het verder
allemaal niets uitmaakte en dat scheren saai is.
Voor een nieuw album verzamelde Pink Floyd stukje bij beetje
geluidsfragmenten onder de namen: ‘Nothing’, ‘Nothing 1’ etc., maar
ook de ‘Son of Nothing’ of ‘Return of the Son of Nothing’. Was Frank
Zappa hun producer?
Het geluid dat Rick Wright plotseling uit zijn orgel liet horen
bleek de aanzet voor een nieuw, lang avontuur waarbij de ‘nietsen’
op hun plekken vielen.
Met ‘Atom Heart Mother’ bleek Pink Floyd achteraf niet blij, maar
vormgever Storm Thorgerson was dik tevreden met de koe op de hoes.
Bij ‘Meddle’ is de groep blij met de muziek, maar Thorgerson niet
met het onderwateroor.
Lees het verhaal van Pink Floyd’s Medde, een album op weg naar iets
groots en voorzien van een naam die niet terug te vinden is in een
compositie.