“Een hofdans voor een dode prinses” klinkt niet meteen
aantrekkelijk as muziekstuk. Toch blijkt juist dit werk, na de
Boléro, het meest populaire van Maurice Ravel.
Dat Ravel de naam, ‘Pavane pour une infante défunte’, alleen koos
omdat de woordklanken zo mooi waren, de p’s en f’s, raakte in de
loop der tijd wat op de achtergrond, de dood meer op de voorgrond.
Ravel had zowel een zwak voor als een hekel aan zijn ‘Pavane’. De
‘dandy’, zoals hij soms genoemd werd, stak zijn mening zelden onder
stoelen of banken en verguisde regelmatig zijn vroege werk.
Lees in het verhaal over de ‘Pavane pour une infante défunte’, die
langzame, veel te snelle dans.
"… unquestionably the best of the so-called jazz-rock bands"
(Billboard). We hebben het dan over de Engelse band if. if?
Ondanks de lovende woorden is if echter nauwelijks bekend, in
tegenstelling tot de Amerikaanse collega’s van Blood, Sweat &
Tears en Chicago waarmee if vaak vergeleken werd.
If bestond voornamelijk uit jazzmuzikanten, maar wist een aardige
portie rock uit hun instrumenten te halen. Jazz-rock dus, maar if
was uiteindelijk meer jazz dan rock.
Lees het verhaal van if, de band die begon als ‘if’, eindige met
‘IF’, maar als if alsnog de kern van de zaak was.
Kuifje ging in 1950 met een raket naar de maan. Maar ondertussen
las je ook Wells’ “Mars valt aan”. Was dit fantasie of
werkelijkheid? En aan welke muziek denk je dan?
De jaren vijftig, stukje jaren zestig, worden gezien als ‘the golden
age’ voor Sci-Fi films. Dé tijd voor verhalen met ruimtehelden en
schaars geklede vrouwen die blijkbaar gered moesten worden van
monsters en ander ongerief uit het heelal.
Veel muziek uit science-fiction-films klinkt best aards, gewone
orkesten die ‘spannende’ muziek maken. Pas met het gebruik van de
Theremin werd de muziek ‘onwerkelijker’.
Lees het verhaal over hoe het ‘vangen’ van space-sounds in muziek
vorm kreeg, met als illustratie een tijd-ruimtereis in vier
bijzondere soundtracks en de componisten daarvan.