Voor System of a Down kan het allebei (zie titel). Serj Tankian (zang, keyboards), Daron Malakian (gitaar, zang), Shavo Odadjian (bas) en John Dolmayan (drums) vormen samen een bijzondere band. Alle vier hebben hun wortels in Armenië. Shavo en John zijn er geboren, Serj werd geboren in Libanon en Daron in de USA. De groep heeft haar basis in Hollywood. Dat allemaal samen is al genoeg voor een film. De naam van de band komt van een gedicht van Daron: Victims of a Down. Fans korten de naam meestal af tot SOAD of nog korter 'System'.

In 1992 komen Serj, Daron en Shavo elkaar tegen. Op dat moment werken ze allemaal aan een ander project maar zijn tegelijkertijd in een studio. Het klikt en onder de naam Soil beginnen Serj en Daron een band. Dave Hakopyan speelt bas en Domingo Laranio drums. Shavo wordt aanvankelijk gevraagd als manager. Na drie jaar zijn ze nog even ver en zeggen Dave en Domingo de groep vaarwel. Dit zit niet iedereen even lekker en Serj, Daron en Shavo besluiten een nieuwe band te starten, System of a Down. Ze kozen niet voor de naam Victims, naar het gedicht, omdat de S van System hen dichter bij hun favoriete band Slayer in het cd-vak zou brengen. Voor de nieuwe groep pakte Odadijan de bas ter hand. Nu nog een drummer. Die werd gevonden in Ontronik Khachaturian (bekende achternaam), een vriend van vroeger. Nu werd er wel hard gewerkt, zowel aan optredens als nieuw werk.

Ontronik moest in 1997 de groep verlaten vanwege problemen met zijn handen, hij werd vervangen door John Dolmayan. Kwartet! In 1998 kwam de eerste cd uit, genaamd naar de groep. Het bracht meteen succes en een paar singles die het goed deden. Tracks werden op de radio gedraaid en de band speelde in voorprogramma’s van Slayer (! - die uit het vak) en Metallica. Opvallend zijn de kritische teksten die gaan over de Armeense genocide, de oorlog in Irak, onderdrukking, religie, etc. Niet een heel licht bandje.

In 2001 werd Toxicity uitgebracht, de cd kwam op nummer 1 terecht in de hitlijsten van Amerika en Canada; inmiddels zijn er meer dan twaalf miljoen van verkocht; de hitsingles Chop Suey, Toxicity en Aerials helpen daar ook nog een beetje aan mee. Echter (nog) meer indruk maakt de band met hun optredens. Het zijn ballen van energie die over het podium rollen, het tempo ligt enorm hoog en tussen de nummers in is er geen pauze om adem te halen. Daron kan – en dat doet hij ook – als een idioot tekeer gaan op de wel heel stevige fundamenten van Shavo en John. Serj lijkt in de storm soms een oase van rust totdat hij gaat zingen. Opmerkelijk, voor een metalband, zijn de folkloristische invloeden; zo zijn er regelmatig Armeense motieven te horen en schromen de leden niet om viool, mandoline en zelfs de Oud op het podium te spelen.

Na Toxicity verschenen nog drie albums: Steal This Album, Mesmerize en Hypnotize, allemaal goed voor nummer één noteringen en vele cd-verkopen. Opvallend is dat Daron meer blijkt te zijn gaan zingen en Serj meer keyboards is gaan spelen. In 2006 stopt de band voor langere tijd en gaat iedereen zijn eigen weg. De pauze is nodig gezien de intensiteit en de succesvolle weg die in korte tijd is afgelegd.

Eind 2011 staat de band gelukkig weer op het toneel en kondigt Dolmayan aan dat ze aan een nieuw album werken. Het populairste album tot nu toe is Toxicity, een cd met maar liefst veertien tracks die in hoog tempo aan je voorbij razen. De snelheid vind je terug in de namen van de songs die bijna allemaal uit één woord bestaan. Elke keer als je denkt dat de energie op raakt komt er een extra stoot vrij of gaat de versnelling nog even een tandje hoger. Het is plaat om je helemaal in te storten om daarna met een hele diepe zucht weg te leggen. Geen muziek voor alle dagen. Blijft nog de vraag, waarom die tapijten in de studio? Geluiddemping, thuisgevoel, back to the roots, tegenwicht voor de harde muziek? Intrigerend, dat wel, net als de band overigens.